დედა: ექიმები ამბობენ, რომ ჩემი შვილები ვერ იცოცხლებენ!.. მაგრამ ვინ ეკითხება ექიმებს, როდესაც ღმერთი დიდია და ყოვლისშემძლე?! ყველა ცოცხალ არსებას სული მან შთაბერა! და ჩემს შვილებსაც! უფალმა იცის, რა ბედი ელით! მათ თვალებში მთელი სამყაროს სილამაზეა!

ადრე, აქ საზოგადოებრივი საპირფარეშო იყო, თეამ კი, ოთახად გადააკეთა. რას არ იზამ, როდესაც სამ შვილთან ერთად ქუჩაში რჩები! მისი თხოვნით, ტაქსის მძღოლმა ისინი ბარგით, გვიან ღამით, უკაცრიელ ადგილას, მიტოვებულ შენობასთან მიიყვანა და სასწრაფოდ დატოვა იქაურობა. ასეთ უდაბურ ადგილას, შეიძლება ადამიანს დანა დაარტყან ან მოკლან კიდეც. ქალმა კი, პირჯვარი გადაიწერა და ჩვილ გაბრიელთან, 5 წლის შიოსთან და 9 წლის თეკლასთან ერთად შევიდა ამ ცარიელ, ბნელ შენობაში. სამი თვე დენის გარეშე, ფარნის შუქზე ცხოვრობდნენ, ამ შენობაში მოსახვედრად კი, ჭაობის გავლა უწევდათ.

„ვუყურებ ჩემს თავს და ვფიქრობ, ნეტა, საერთოდ რატომ გავჩნდი ამ ქვეყანაზე? ავადმყოფობის, ტკივილის და შიმშილის გარდა, არაფერი მინახავს ცხოვრებაში… დედა! აბორტი მაინც გაგეკეთებინა, შენ ხომ მამასგანაც კარგი არაფერი გახსოვს?! რატომ გამაჩინე, რატომ?“ – აი, ასე დაიწყო ჩვენთან საუბარი მერიმ და თვალებიდან ცრემლის ნიაღვარი წასკდა.

„მთელი ორგანიზმი განადგურებული მაქვს! ინფარქტი სამჯერ გადავიტანე, ინსულტი – ორჯერ. გულზე სამი ოპერაცია მაქვს გაკეთებული, თვალებზე – ოთხი. ცალი თვალი არ მივარგა. ექიმმა თქვა, საერთოდ გაშრებაო. ველოდები… ძალიან მტკივა. წამლები ძალიან ძვირი ღორს, ჩაწვეთებას ყოველთვის ვერ ვახერხებ.

„ნელა, არ წაიქცე, თორემ აქ სასწრაფოც ვერ მოვა, ვეღარც აგაწყობთ, აქედან რომ გადმოვარდე! ჩამკიდე ხელი!“ – პირველი დაბრკოლება გადავლახეთ. ახლა, კიბეზე უნდა ავიდეთ. ესეც ძალიან სახიფათოა.

„ჩემნაირი მარტოხელა ადამიანებისთვის საშინელი განაჩენი გამოაქვთ სწორედ იმ ხელმძღვანელებს, ვინც ვალდებულია იზრუნოს შეჭირვებულ ადამიანებზე! მე ხომ საქართველოს მოქალაქე ვარ და ვამაყობ ამით! მაგრამ ღმერთო ჩემო, როგორ მტკივა! ჩემი აზრით, ადამიანებთან ასე მოპყრობა არ შეიძლება!..