წელიწად-ნახევრის წინ დაიბადა გიორგი და მისი ცხოვრების ყოველი დღე სიკვდილთან ბრძოლის ველია. სიკვდილს არ უნდა უკან დახევა, მაგრამ გიორგიც არ ნებდება.

ლიანას ძვლების სისხლიანი გროვა ანახეს და უთხრეს: „ეს შენი შვილია, აქ მედიცინა უძლურია, მხოლოდ ლოცვა დაგრჩენია. ღმერთს ევედრე, მაკა ცოცხალი გადარჩეს“. მაშინ, ლიანამ ყველა ლოცვის სიტყვები რამდენიმე დღეში დაიზეპირა, მუხლებიდან არ ამდგარა, ევედრებოდა უფალს, შვილი მისთვის მეორედ ეჩუქებინა.

„ეს წყევლა მოსდევს ჩვენს ოჯახს – ყველანი უსინათლოები ვართ. დროთა განმავლობაში, თვალები გვიშრება და საერთოდ ვეღარაფერს ვხედავთ. სამწუხაროდ ეს არ იკურნება და სიბნელეში ცხოვრებისთვის ვართ განწირულები. თითქოს ვცოცხლობთ, მაგრამ უკვე მკვდრებივით ვართ“ – ამბობს 33 წლის ნიკა, მთასავით კაცი.

დედა: ექიმები ამბობენ, რომ ჩემი შვილები ვერ იცოცხლებენ!.. მაგრამ ვინ ეკითხება ექიმებს, როდესაც ღმერთი დიდია და ყოვლისშემძლე?! ყველა ცოცხალ არსებას სული მან შთაბერა! და ჩემს შვილებსაც! უფალმა იცის, რა ბედი ელით! მათ თვალებში მთელი სამყაროს სილამაზეა!

ადრე, აქ საზოგადოებრივი საპირფარეშო იყო, თეამ კი, ოთახად გადააკეთა. რას არ იზამ, როდესაც სამ შვილთან ერთად ქუჩაში რჩები! მისი თხოვნით, ტაქსის მძღოლმა ისინი ბარგით, გვიან ღამით, უკაცრიელ ადგილას, მიტოვებულ შენობასთან მიიყვანა და სასწრაფოდ დატოვა იქაურობა. ასეთ უდაბურ ადგილას, შეიძლება ადამიანს დანა დაარტყან ან მოკლან კიდეც. ქალმა კი, პირჯვარი გადაიწერა და ჩვილ გაბრიელთან, 5 წლის შიოსთან და 9 წლის თეკლასთან ერთად შევიდა ამ ცარიელ, ბნელ შენობაში. სამი თვე დენის გარეშე, ფარნის შუქზე ცხოვრობდნენ, ამ შენობაში მოსახვედრად კი, ჭაობის გავლა უწევდათ.

„ვუყურებ ჩემს თავს და ვფიქრობ, ნეტა, საერთოდ რატომ გავჩნდი ამ ქვეყანაზე? ავადმყოფობის, ტკივილის და შიმშილის გარდა, არაფერი მინახავს ცხოვრებაში… დედა! აბორტი მაინც გაგეკეთებინა, შენ ხომ მამასგანაც კარგი არაფერი გახსოვს?! რატომ გამაჩინე, რატომ?“ – აი, ასე დაიწყო ჩვენთან საუბარი მერიმ და თვალებიდან ცრემლის ნიაღვარი წასკდა.