„არ ვიცი, რა დაავადება სჭირს ჩემს შვილს. რატომ შუპდება, ხან თვალიდან, ხან ცხვირიდან რატომ სდის ჩირქი… ორი წელია ექიმებთან დამყავს, ჩავიტარეთ უამრავი კვლევა და ოპერაცია, მაგრამ უშედეგოდ. რომ ვუყურებ, გული მიკვდება… ისეთი მხიარულია და ცელქი… დადის, ტლიკინებს, იცინის და უცებ, შეიძლება სახე წამებში შეუშუპდეს, ტირილს იწყებს და ტკივილისგან იკრუნჩხება.“

„უკვე 12 წელია, რაც ჩემი შვილის სიცოცხლისთვის ვიბრძვი; უკვე 12 წელია, რაც დარდი ლოდივით მაწევს გულზე, და ეს „ლოდი“ ყოველდღიურად უფრო და უფრო მძიმდება…“ – ამბობს პატარა საბას დედიკო. ბავშვს დაბადებიდან აქვს ცერებრული დამბლა, ეპილეფსია და გონებრივი ჩამორჩენილობა.

ირინა მარტოხელა დედაა, მისთვის 21 წლის ლუკა სამუდამოდ ჩვილი დარჩება. ირინა ამას შეეგუა და უფალს მადლობასაც კი სწირავს, რომ ბედმა ლუკას დედობა არგუნა. როდესაც ის დაიბადა, „კეთილი“ ადამიანები ურჩევდნენ, იქვე, სამშობიაროში დაეტოვებინა და დაევიწყა მისი არსებობა… „სამუდამო ტანჯვისთვის იმეტებ თავს.“ – ეუბნებოდნენ ისინი, მაგრამ ირინა მზად იყო ყველა განსაცდელისთვის, ოღონდ შვილი ჰყოლოდა გვერდით!

ანდრია ხელს ბოსტნეულის სახეხში ჰყოფს და მანამ იხეხავს, სანამ სისხლი არ წამოვა, შემდეგ კი, მწარედ იკბენს ორივე მტევანზე. ამ პაწაწინა ოთახში ის ჭკუიდან გადადის, მთელი დღე აქ არის ჩაკეტილი მის დასთან ერთად, სანამ მათი დედა, თეა შრომობს და ალაგებს სახლებს. ანა კი, მთელი დღის მანძილზე უყურებს, როგორ ქანაობს თავის ძმა იქეთ-აქეთ და ხელებს იჭამს. ოთახში შარდის მძაფრი სუნი დგას იმიტომ, რომ 12 წლის ანდრიას პამპერსი გამოელია.

“ნუ გეშინია, დედიკო, ყველაფერი კარგად იქნება“. – „ნუ გეშინია შვილო…“ – ამშვიდებს თავის პატარა გოგონას დარდით დაქანცული დედა. რვა წლის ხათუნას, ჯერ არ გადაუდგამს თავის პირველი ნაბიჯი, და არც პირველი სიტყვებით გაუხარებია მშობლების გული. რამდენი გამოუთქმელი გრძნობა დაგროვდა მის გულში, რამდენი გადაუდგმელი ნაბიჯი, შეუძენელი მეგობარი, არგადამხდარი თავგადასავალი და უამრავი სხვა რამ, რაც მის ცხოვრებას მეტ ხალისს შესძენდა. დედის გული კი, მეტს ვეღარ უძლებს. ხათოს ისტორიის ათვლა, ოპერაციიდან უნდა დაიწყოს, ყველაფერი მანამდელი კი, მხოლოდ ცუდ სიზმრად დარჩება.

„დატოვე და შენი ცხოვრებით იცხოვრე! პრობლემების გარდა, ის სხვას არაფერს მოგიტანს“, – ეუბნებოდნენ დედას, როდესაც მისი შვილის დიაგნოზის შესახებ იგებდნენ. „იცი, ასეთი ბავშვები დიდხანს არ ცოცხლობენ.“ „ოჰ, მასთან ერთად როგორ გაწვალდები!..“ რამდენი გულსატკენი სიტყვა აქვს მოსმენილი მაიას! მათ ნათესავებმა და ახლობლებმაც კი ზურგი აქციეს. ყველაფრის მიუხედავად, მან მაინც შვილი არჩია! და ისინი მთელ სამყაროში მარტონი დარჩნენ, მაგრამ – ერთად!
ნიკოლოზი საწოლს არის მიჯაჭვული, ვერ დადის, დამოუკიდებლად არც ჯდომა შეუძლია და არც ლაპარაკი, ზოგჯერ მხოლოდ ხმებზე რეაგირებს და ზმუის. დედა მას ისე უვლის, როგორც სიცოცხლის პირველ დღეებში. ზოგჯერ, ბიჭის მდგომარეობა უმჯობესდება, მაგრამ ხშირი შეტევები და კრუნჩხვები თითქოს მთელ შრომას წყალში ყრიან და ქალს კიდევ ერთხელ, ისევ ნულიდან უწევს შვილის ჯანმრთელობის მარცვალ-მარცვალ აკრეფა.