„დე, მშია!“ – ისმის პატარა ფატიმას განწირული ხმა. „დე, ნეჯოს ისევ შეტევა აქვს.“ – ყვირის რამაზანი. ნეჯო იატაკზე ფართხალებს. ასეთი საშინელი კრუნჩხვები, საბრალო პატარას ემართება თითქმის ყოველდღე. „დე, მარიამს პამპერსი აღარ აქვს!“ – ციალა დისთვის ახალ საფენებს ეძებს…

„კიბო გაქვთ!“ – ამ სიტყვების გაგონებაზე ახალგაზრდა მრავალშვილიანი დედა ლამის ადგილზე მოკვდა. რა ეშველება მის შვილებს, მის ავადმყოფ დედას? დღემდე ხომ, ყველასთვის ერთადერთი საყრდენი ეკატერინე იყო. მუშაობდა კიდეც, სახლის საქმესაც აკეთებდა, უვლიდა შვილებს და მოხუც, ავადმყოფ მშობლებს… და უცებ, ერთმა სიტყვამ ყველაფერს მოუღო ბოლო!

გიორგის ახსოვს დედიკო, ახსოვს მხოლოდ ერთი რამ – როგორ იწვა ის კუბოში და გარშემო ყველა ხმამაღლა ტიროდა. ამის მერე, ის ვეღარ ლაპარაკობს და უკვე 13 წელია, მხოლოდ ბებიას და თავის დას მარიამს ესმით მისი. მარიამს არ ახსოვს დედა და ალბათ, ასე ჯობია კიდეც. მისი დედიკო ხომ, მშობიარობიდან ხუთ დღეში გარდაიცვალა. გონს არ მოსულა და ვერც მოასწრო, გულში ჩაეკრა შვილი.

ყოველი შემდეგი გულყრა შეიძლება უკანასკნელი აღმოჩნდეს გიორგისთვის. გიორგის, ნინის და მათი დედიკოს, მეგის ტანჯვის ცრემლების გარეშე ყურება შეუძლებელია. შეუძლებელია გაიცნოთ ისინი და გული დარდით არ აგევსოთ. მხოლოდ დედას, უფლის გამოგზავნილ ანგელოზს, შეუძლია ამდენის ატანა.

მეგი: ჩემს ბიჭს მძიმე დაავადებების სრული კომპლექტი აქვს: ეპილეფსია, ცერებრული დამბლა და აუტიზმი. კლინიკური სიკვდილი ოთხჯერ გადაიტანა. იცით, რამდენჯერ შემომთავაზეს გიოს თავიდან მოშორება და ცხოვრების ახლიდან დაწყება? მეხვეწებოდნენ, ბავშვთა თავშესაფარში ან გონებრივად ჩამორჩენილი ბავშვებისთვის განკუთვნილ სპეცილურ დაწესებულებაში ჩამებარებინა. თქვენ ამის გაკეთებას შეძლებდით? მე ვერ შევძელი. შეძლებდით თავიდან მოგეშორებინათ შვილი, რომელიც ოთხჯერ გამოგლიჯეთ სიკვდილს ხელიდან?

„იცი, რა ცუდია, შიმშილი მუცელზე რომ „მოგიჭერს“?! სულ გვშია და ძალიან ღარიბები ვართ. დედას კი, ფული არ აქვს, ერთი ცალი კანფეტი მაინც რომ გვიყიდოს ყველას. სულ პური გვაქვს, მხოლოდ პური. სადილად პური, ძილის წინ პური… პურის ბატონს დავემსგავსებით მალე.“ – ხითხითებს პატარა ანდრია და ვერ ხვდება, რომ სულაც არ არის სასაცილო მისი ნათქვამი სიტყვები. უკვირს, ასეთი მაგარი ხუმრობის მერე, დედიკო რატომ ტირის… რა ქნას საბრალო დედამ, როდესაც ბავშვებისთვის საჭმელი არ აქვს? როდესაც ისინი ღმერთს სთხოვენ, ხმელი პური რამე გემრიელად რომ გადააქციოს? „ხომ შეგიძლია?“ – ანდრია გულუბრყვილოდ შესცქერის ცას და პურის ნაჭერს აჩვენებს ღმერთს. – „ჩემი პური ხორცად გადააქციე, გთხოვ!“

„ამაზე გემრიელი არაფერი გამისინჯავს! ტორტი შენც გიყვარს?“ – ცნობისმოყვარეობით მეკითხება 6 წლის ვახტანგი და ნანგრევებად ქცეული უბადრუკი შენობის ზღურბლზე მეგებება, რომელიც ისე გამოიყურება, თითქოს დაბომბეს. „ნუთუ აქ ადამიანები ცხოვრობენ?“ – ჩემს თავს ვეკითხები, ბავშვს კი ხმამაღლა ვპასუხობ: „დიახ. კიდევ რის ჭამა გიყვარს?“ – „მანი ფაფის და მაკარონის… დედა სხვას არაფერს აკეთებს. მე კი ტორტზე ვოცნებობ! შემოდით, ნუ გეშინიათ!“