ადრე, აქ საზოგადოებრივი საპირფარეშო იყო, თეამ კი, ოთახად გადააკეთა. რას არ იზამ, როდესაც სამ შვილთან ერთად ქუჩაში რჩები! მისი თხოვნით, ტაქსის მძღოლმა ისინი ბარგით, გვიან ღამით, უკაცრიელ ადგილას, მიტოვებულ შენობასთან მიიყვანა და სასწრაფოდ დატოვა იქაურობა. ასეთ უდაბურ ადგილას, შეიძლება ადამიანს დანა დაარტყან ან მოკლან კიდეც. ქალმა კი, პირჯვარი გადაიწერა და ჩვილ გაბრიელთან, 5 წლის შიოსთან და 9 წლის თეკლასთან ერთად შევიდა ამ ცარიელ, ბნელ შენობაში. სამი თვე დენის გარეშე, ფარნის შუქზე ცხოვრობდნენ, ამ შენობაში მოსახვედრად კი, ჭაობის გავლა უწევდათ.

„ნელა, არ წაიქცე, თორემ აქ სასწრაფოც ვერ მოვა, ვეღარც აგაწყობთ, აქედან რომ გადმოვარდე! ჩამკიდე ხელი!“ – პირველი დაბრკოლება გადავლახეთ. ახლა, კიბეზე უნდა ავიდეთ. ესეც ძალიან სახიფათოა.

„ერთხელ ხელი შევყავი იქ, ოღონდ, დედიკოს არ უთხრა. ნახვა მინდოდა, მართლა ბუა ცხოვრობს და უსტვენს, თუ უბრალოდ ბზარია. იქ კი, რაღაცამ მიკბინა“ – ხელზე მექაჩება პატარა სოფიო. უნდა, კედელში რაღაც საშინელი ხვრელი რომ მანახოს. „ოღონდ, ფრთხილად იყავი! შენც არ გიკბინოს!“

„ვინმე თუ მეუბნება, რომ სახლი არ მაქვს და „ფარეხის“ ბიჭი ვარ, არ ველაპარაკები. იმიტომ, რომ მე ჩვეულებრივი ბიჭი ვარ, უბრალოდ ფარეხში ვცხოვრობ. უკვე ყველას ვეჩხუბე, ვინც დამცინოდა. დავიჯერო, ვინმე კორპუსში თუ ცხოვრობს, მე კი – ფარეხში, ჩემი დაცინვის უფლება აქვს?!“

კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებსაც მონაწილეობა მიიღონ ღვთისნიერ საქმეში!
ანასტასიას ორი კვირაა ყელი სტკივა. ბავშვს უკვე ტირილიც აღარ შეუძლია. უჭირს ყლაპვაც და ღეჭვაც. წყლის დალევაც კი, ტკივილს აყენებს.
ანასტასია (6 წლის): აი, ნახე. თითქოს, იქ ცეცხლი და დანები მაქვს. ან, მეჩვენება, რომ იქ რაღაც დადის და მკბენს. აღარ შემიძლია ამ ტკივილის მოთმენა, რომ ვლაპარაკობ, მაშინაც მტკივა.

„წამოდი დავიძინოთ“ – ამ სიტყვების გაგონებისას სამი წლის ანასტასიას ისტერიკა ემართება. დედას ეხვეწება, ლოგინში არ ჩააწვინოს იმიტომ, რომ ავი მგლის, „ბუას“, ან ურჩხულის კი არა, საკუთარი საწოლის ეშინია ამქვეყნად ყველაზე მეტად. „იქ რაღაც არის, დიდი კბილები აქვს და მკბენს. მერე კი, ძალიან ბევრს ვტირი,“ – გვეუბნება შეშინებული გოგონა და საწოლისკენ იშვერს თითს.