მანიაკი მამა ქუჩაში მათხოვრობას აიძულებდა მძიმედ დაავადებულ შვილს. შეგროვებული ფულით კი, პირუტყვივით სვამდა და რკინის ჯოხით სცემდა ბიჭს. ეს ჩვენი ახალი პრობლემაა მეგობრებო! ძალიან რთული შემთხვევაა! 21 წლის გიორგი დაუნის სინდრომით დაიბადა. ვერ დადის, ვერ ლაპარაკობს, გონებრივი განვითარება კი, დაახლოებით სამი წლის ბავშვის აქვს. ბიჭის საცხოვრებელი ნესტიანი სარდაფია, სადაც ვირთხები ბუდობენ. მისი საწოლი კი ისეთია, რომ ქუჩის ძაღლიც არ დაწვებოდა. ჟანგიანი საწოლიდან ამოშვერილი მავთულები ტკივილს აყენებს გიორგის. ჭერიდან ჩამოსული წვიმის წყალი ასველებს, როდესაც სძინავს.

როდესაც ოთარი და ციური შეუღლდნენ, ბევრჯერ წარმოიდგენდნენ ხოლმე საკუთარ თავს 40 წლის შემდეგ და მხიარულად კისკისებდნენ. ახალდაქორწინებული წყვილი სიბერეში საკუთარ თავს ხედავდა თბილ სახლში, ცხელი ჩაის ფინჯნით, ბევრი შვილითა და შვილიშვილით გარშემორტყმულს. ტკბილ სიბერეზე ოცნებობდნენ, ცხოვრების უკუღმართობამ კი სულ სხვანაირად დაატრიალა ამ ცოლ-ქმრის ბედი. მოემზადეთ, რასაც ახლა გიამბობთ, სულს აგიტირებთ!

თავად ბექას, რა თქმა უნდა, არ შეუძლია მუშაობა, მის საბრალო დედას კი პროთეზის ყიდვის საშუალება არ გააჩნია. პროთეზის გარეშე, კიბეებზე ჩასვლა ძალიან რთულია. ხშირად იქცევა და გვერდით არავინ ჰყავს, ხელი რომ გაუწოდოს და წამოაყენოს. რაოდენ უხერხულია ახალგაზრდა მამაკაცისთვის უცნობებს სთხოვოს დახმარება, ხეიბარი რომ წამოაყენონ! კიბეზე ჩასვლა უწევს პროთეზის გარეშე, ხანდახან იქცევა კიდეც, რადგან კორპუსში არ არის ლიფტი?! ერთხელაც რომ წაიქცეს და ვეღარ ადგეს?! ძალიან უჭირს ასეთ კიბეზე ჩასვლა! „მთელი დღე ფანჯარასთან ზის, მისი თანატოლები სეირნობენ, ერთობიან, უყვარდებათ და სამომავლო გეგმებს აწყობენ! ფანჯრის მიღმა კიб ფერადი სამყაროა, რომელიც მისთვის საშიში, გულსატკენი და შავ-თეთრია: „რა მომავალს უნდა ვხედავდე? საერთოდ ვერაფერს ვხედავ, სიცარიელის და სრული უიმედობის გარდა” ნინო (ბექას დედა): „ჩემმა შვილმა 24 წლის ასაკში მწვავე ინფარქტი გადაიტანა. ოპერაცია 9 საათს გაგრძელდა. შედეგად კი მიიღო დიაბეტი. მერე განგრენა, რის გამოც ფეხი დაკარგა ჩემმა შვილმა!”

ხუთ კვადრატულ მეტრში, ბნელ ოთახში, ჟანგიან საწოლს მიჯაჭვულია ირმა და იტანჯება… ქალს არც ქმარი, არც შვილები ჰყავს. დედ-მამაც დაეღუპა. დიახ, ასე სრულიად მარტოა საბრალო ქალი და საწოლიდან ადგომა წყლის დასალევადაც კი არ შეუძლია. ირმა სრულიად ჯანმრთელი იყო, თუმცა, საყვარელი დედის გარდაცვალებამ მასზე ისე იმოქმედა, რომ ვერაგი დაავადება განუვითარდა. ქალს გადაადგილების პრობლემები ჯერ კიდევ 2009 წლიდან შეექმნა. თუმცა, უფულობის გამო, ექიმთან ვერ მივიდა. საბრალო ირმას ჯანმრთელობის მდგომარეობა დედის გარდაცვალების შემდეგ დამძიმდა. 2019 წელს კი, საბრალო ქალს, გაფანტული სკლეროზის დიაგნოზი დაუსვეს ექიმებმა. 

ეს ჩემი სიყვარულია! მას თამთა ჰქვია! ჩვენ ერთმანეთი მთელი გულით გვიყვარს! მე მას არასდროს მივატოვებ! გულკეთილი ადამიანების დახმარება ძალიან, ძალიან გვჭირდება! „მეც, რა თქმა უნდა, ჩემი მძიმედ დაავადებული და უსუსური გოგონა ავირჩიე! მე ხომ, დედა ვარ! ის ერთადერთია ჩემთვის! – გვიამბობს როზა, მძიმედ დაავადებული გოგონას დედა. – უკვე 33 წელია ერთნი ვართ და ვერ ვძლებთ უერთმანეთოდ!“ როზა (დედა): სანამ თამთა 7 წლის გახდებოდა, მთელი ძალებით მისი ჯანმრთელობისთვის ვიბრძოდი. გავყიდე ყველაფერი, რაც ძვირფასი გამაჩნდა, ჭურჭელიც კი. მაგრამ, ჩემს გოგონას ცერებრული დამბლა აქვს დაბადებიდან. ვერ დადის, ვერ ლაპარაკობს და ხელებს ვერ ამოძრავებს. მაგრამ, ასეთი დაავადების მიუხედავად, მოხდა სასწაული! გონიერია და ყველაფერი ესმის! მოსიყვარულე გული აქვს! ჩემი საბრალო გოგონა! როგორია იმისი ცოდნა, რომ ეტლში უნდა იჯდე ცხოვრების ბოლომდე!..

უჰაერობის ყოველი მორიგი შეტევის დროს, გელა სიცოცხლეს ემშვიდობება. ხომ შეიძლება ერთ დღესაც სასწრაფომ მისი გადარჩენა ვერ მოასწროს?! ის იხრჩობა, არც ჩასუნთქვა შეუძლია, არც ამოსუთქვა. ჟანგბადის კონცენტრატორი გელას გადარჩენის ერთადერთი გზა არის! მაგრამ კაცს მისი ყიდვის საშუალება არ გააჩნია. შშმ პირის პენსია და სოციალური შემწეობის 30 ლარი წამლების საყიდლადაც კი არ ჰყოფნის და ამიტომ ყოველი შეტევის შემდეგ გელას სასწრაფო დახმარების ბრიგადა ასულიერებს. მეგობრებო, გელას ბავშვობიდან ერთი ბედნიერი დღეც კი არ ახსოვს. მეოთხე კლასში იყო, ავად რომ გაუხდა დედა და მას დააწვა მხრებზე ოჯახზე ზრუნვა. ძროხის წველა და საჭმლის მომზადება პატარა ბიჭს მოუწია. რთული გზა გამოიარა. მშვიდი სიბერე და ელემენტარული კომფორტი ნამდვილად დაიმსახურა. ჩვენ გარდა, მას ვერავინ დაეხმარება! ჩვენ შეგვიძლია, სიცოცხლის შანსი ვაჩუქოთ გელას!