დედამ თავისი ცხოვრების საუკეთესო წლები შვილს შესწირა. ეს უსაზღვრო სიყვარულია! თავგანწირვა! მხოლოდ დედებმა იციან, რას ნიშნავს ეს! გიორგი რვათვიანი დაიბადა და ექიმების დაუდევრობის გამო, სეფსისი დაემართა, რომელმაც დააზიანა ბიჭუნას ტვინი! ეს ყველაფერი კი, უმნიშვნელო ინფექციამ გამოიწვია! ექიმები ამბობდნენ, რომ ვერ იცოცხლებდა. მაგრამ, უფალი მფარველობდა. სამჯერ კინაღამ დაიღუპა, მაგრამ ღმერთმა შეისმინა სოფიას ლოცვა და საიქიოდან დააბრუნა!

როდესაც პატარა დავითი კრუნჩხვებში ვარდება და პირიდან დუჟი გადმოსდის, მისი დედიკო, რუზანა უფალს ევედრება, რომ ეს შეტევა მისთვის უკანასკნელი არ აღმოჩნდეს! ექიმებს ვერ გაუგიათ, დღემდე საერთოდ როგორ ცოცხლობს?! მისი ტვინის დაზიანებები ხომ სიცოცხლესთან შეუთავსებელია. დავითი ვერ დადის, ვერ ლაპარაკობს, ხშირად ტირის… კვნესის. ვინმე მუდმივად უნდა იყოს მის გვერდით, ხელს არ უშვებდეს და ესაუბრებოდეს. ამ ბოლო დროს, მხედველობაც დაუქვეითდა და ყველაზე მეტად ეშინია მარტო დარჩენის! თავისი დედიკოს, მამიკოს და დაიკოს გარეშე!

„არ ვიცი, რა დაავადება სჭირს ჩემს შვილს. რატომ შუპდება, ხან თვალიდან, ხან ცხვირიდან რატომ სდის ჩირქი… ორი წელია ექიმებთან დამყავს, ჩავიტარეთ უამრავი კვლევა და ოპერაცია, მაგრამ უშედეგოდ. რომ ვუყურებ, გული მიკვდება… ისეთი მხიარულია და ცელქი… დადის, ტლიკინებს, იცინის და უცებ, შეიძლება სახე წამებში შეუშუპდეს, ტირილს იწყებს და ტკივილისგან იკრუნჩხება.“

დედა, გვიშველე, ვიწვით, დედიკო… საბა ვეღარ სუნთქავს… ანა ვერ იგებდა რა ხდებოდა მათ სახლში. ნგრევისა და დამტვრეული ფანჯრების ხმა, სიცხე, ალი, კვამლი და ბავშვების არაადამიანური კივილი! „დედა, დავიხოცებით, უკვე დავიხოცეთ, დედა!..“ ანა გამოვარდა ოთახიდან და ბავშვებს ეძებდა, ნიკა და ნინო სახლიდან გამოცვივდნენ, 16 წლის საბა კი საწოლზე იწვა და დედას ეძახდა…

„უკვე 12 წელია, რაც ჩემი შვილის სიცოცხლისთვის ვიბრძვი; უკვე 12 წელია, რაც დარდი ლოდივით მაწევს გულზე, და ეს „ლოდი“ ყოველდღიურად უფრო და უფრო მძიმდება…“ – ამბობს პატარა საბას დედიკო. ბავშვს დაბადებიდან აქვს ცერებრული დამბლა, ეპილეფსია და გონებრივი ჩამორჩენილობა.

ირინა მარტოხელა დედაა, მისთვის 21 წლის ლუკა სამუდამოდ ჩვილი დარჩება. ირინა ამას შეეგუა და უფალს მადლობასაც კი სწირავს, რომ ბედმა ლუკას დედობა არგუნა. როდესაც ის დაიბადა, „კეთილი“ ადამიანები ურჩევდნენ, იქვე, სამშობიაროში დაეტოვებინა და დაევიწყა მისი არსებობა… „სამუდამო ტანჯვისთვის იმეტებ თავს.“ – ეუბნებოდნენ ისინი, მაგრამ ირინა მზად იყო ყველა განსაცდელისთვის, ოღონდ შვილი ჰყოლოდა გვერდით!