პატარა ნიკოლოზი ცხარე ცრემლებით ტირის, რადგან მისი მძიმედ ავადმყოფი მამა კლინიკიდან სახლში მხოლოდ იმის გამო წამოიყვანეს, რომ ოჯახი ფულს ვეღარ იხდიდა. ღმერთო, ეს ხომ ნამდვილი უბედურებაა! 2 შვილის მამას, 49 წლის გურამს, ღვიძლის ცეროზი დაუდგინდა. მუცელი მთლიანად წყლით აქვს სავსე და საბრალო კაცს ლოგინში განძრევაც კი არ შეუძლია, არათუ ფეხზე დადგომა და სიარული. უფულობის გამო კლინიკიდან სახლში გამოწერილ კაცს ცხოვრების უსამართლობით გამოწვეული ცრემლები ადგება თვალებზე, მაგრამ ცდილობს, შვილებს არ დაანახოს. 10 წლის ნიკოლოზი და 13 წლის ანდრია მამის საწოლთან არიან და ეფერებიან თავიანთი პატარა ხელებით. საბრალო ბავშვებმა არ იციან, ჯოჯოხეთური ტკივილები როგორ შეუმსუბუქონ მამას. შეხედეთ, როგორ ტირის საბრალო კაცი. ტკივილებს ვეღარ უძლებს, ამ საშინელ ავადმყოფობას ვეღარ უძლებს და, რაც ყველაზე მთავარია, ცხოვრების უსამართლობას ვეღარ უძლებს საბრალო მამა. გურამს სასწრაფოდ ესაჭიროება ღვიძლის გადანერგვა, წინააღმდეგ შემთხვევაში ბავშვები… ღმერთო, როგორი ძნელია ამ სიტყვების თქმა. დიახ… წინააღმდეგ შემთხვევაში პატარა ანგელოზები დაობლდებიან. ბავშვის თვალებზე ცრემლები არ შრება. ნიკოლოზი თავისი ოქროს მედლებით ახარებს მამას. ბავშვს ფეხბურთის ისეთი ნიჭი აქვს, რომ ქართველი ვეტერანი ფეხბურთელები მას დიდ მომავალს უწინასწარმეტყველებენ. ბიჭუნას სწორედ ახლა სჭირდება მამის გვერდით დგომა. ვერაგი სიკვდილი კი მამის წართმევას ცდილობს ძმებისთვის.

შეხედეთ ამ საბრალო ადამიანებს და თქვენს გულებში სევდა დაისადგურებს! ასეთი პირობები, როგორშიც ეს საბრალო ბავშვები და მათი მშობლები ცხოვრობენ, ნამდვილად სამარცხვინოა საქართველოსთვის… ეს მრავალშვილიანი ქართული ოჯახი არავის სჭირდება ჩვენ გარდა, ჩვენ კი შეგვიძლია ისე გავაკეთოთ, რომ 2025 წელი საუკეთესო გახდეს მათ ცხოვრებაში. მეგობრებო, თქვენ უკვე ათობით, ასობით ადამიანის სიცოცხლე გადაარჩინეთ და კიდევ ბევრს გადაარჩენთ. ხუთი მცირეწლოვანი ბავშვის სიცოცხლე საფრთხეშია, ისინი ცხოვრობენ საშინელ პირობებში! უმცროსი, ლუკა, წლინახევრისაა. მრავალშვილიანი ოჯახი გაჭირვებით ახერხებს თავის გატანას და შვილების გამოკვებას. უფასო სასადილო შველის.

აი, ასეთი საყვარელი და ტკბილი ბავშვები მოუვლინა უფალმა ჯანელიძეების ოჯახს. დედის, ელიზას, სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა. მამა კი, გერონტი, ყველგან სიამაყით ამბობდა: „მე ორ ვაჟკაც შვილს ვუზრდი ჩემს სამშობლოს“. მართლაც, წლები გადიოდა, ბიჭები სულ უფრო კარგი შესახედაობის ხდებოდნენ და, რაც მთავარია, აბაშის რაიონში ყველამ იცოდა, როგორი ზრდილობიანი და თავაზიანი ძმები იზრდებოდნენ ჯანელიძეების ოჯახში. ადამიანების უმეტესობა სიკეთით იყო განწყობილი ამ კეთილი ოჯახის მიმართ. მაგრამ, იყვნენ ისეთებიც, ვისაც ახალგაზრდა ცოლ-ქმრის უსაზღვრო სიყვარულის და მათი ბედნიერი ცხოვრების შურდა. ბოროტი ადამიანების ავმა თვალმა და ღვარძლმა ბოლოს მაინც გამოიღო შედეგი და… ძალიან მძიმეა ამ სიტყვების წერა, მაგრამ ამ ვაჟკაცებიდან დღეს არცერთი არ არის ცოცხალი. განგრენა და ღვიძლის ციროზი — ამ ორმა ვერაგმა დაავადებამ ძმების სიცოცხლე შეიწირა და მას შემდეგ თითოეული გათენებული დღე ჯოჯოხეთად არის ქცეული საბრალო მშობლებისთვის. საბრალო დედა ასე იხუტებს გულში გარდაცვლილი შვილების ბავშვობის ფოტოებს. მგლოვიარე ქალს გული შუაზე აქვს გაგლეჯილი. ვერავინ, ვერავინ გაიგებს უბედური დედის გულში როგორი მწველი ცეცხლი გიზგიზებს. ელიზას სული სტკივა, მაგრამ ამ ტკივილს მხოლოდ შვილმკვდარი დედები თუ გაიგებენ. სხვა ვერავინ…

აი, ასე შუაზე გადატეხა ხმელი პურის ერთადერთი ნატეხი აფხაზეთის ომის ვეტერანმა. რობერტ ჯახია აფხაზეთის ომში ოთხჯერ დაიჭრა, მაგრამ არცერთხელ არ შეშინებია სიკვდილის, იმიტომ რომ მზად იყო, საკუთარი სიცოცხლე გაეწირა სამშობლოსთვის. დღეს კი ყველასგან დავიწყებული გმირი ამ ნანგრევებში ცხოვრობს. საბრალო კაცს წლების წინ მანქანა დაეჯახა. ხერხემალი დაუზიანდა და ოპერაცია ჩაუტარდა. ასევე ორჯერ ჩაუტარდა ოპერაცია თიაქარზე. მარცხენა ყურში საერთოდ არ აქვს სმენა, მარცხენა თვალშიც სრულიად დაკარგა მხედველობა აფხაზეთის ომში მიღებული ჭრილობის შედეგად.

ისე მოხდა, რომ ჩვენ, მეგობრებო, ამ მარტოხელა ცოლ-ქმრისთვის ყველაზე ახლობელი ადამიანები ვართ. მხოლოდ ჩვენი იმედი აქვთ, სხვა არავის. მძიმედ დაავადებულ დალის და აკაკის არც სახლი აქვთ, არც წამლები და არც საკვები. ყველაფერი რაც გააჩნდათ, მკურნალობისთვის გაყიდეს. იძულებული გახდნენ, ერთი სახლიდან მეორეში იხეტიალონ, რომ არ იხადონ ქირა. დალი (60 წლის): „ჩვენი მეზობლები რომ არა, დიდი ხანია აღარ ვიარსებებდით ამქვეყნად, შიმშილით ან სიცივით დავიხოცებოდით. ყველაზე გულკეთილი ქალია თეა, ლუკმა პურსა და შეშას გვიზიარებს. არადა, თავადაც ხომ ოჯახი ჰყავს, მრავალშვილიანი დედაა. ძალიან მადლობელი ვართ მისი. ღმერთმა დალოცოს! საკუთარი შვილები არ გვყავს, საერთოდ არავინ გვყავს, ვინც იზრუნებს ჩვენზე.“ განა, რამდენ ტკივილს და განსაცდელს შეიძლება გაუძლოს ადამიანმა?

საბა მხოლოდ 4 წლისაა. ბიჭს აქვს ბადურის საშიში დაავადება ­— რეტინოპათია, რამაც შეიძლება სულ რამდენიმე დღეში საბოლოოდ დააკარგვინოს მხედველობა. ამჟამად მხოლოდ ძალიან ახლო მანძილზე ხედავს. ირგვლივ კი ყველაფერი ბურუსით არის მოცული. მისი მხედველობა სწრაფად უარესდება და ამ პროცესის შეჩერება შეუძლებელია. საბას ცხოვრებაში ყველაზე ბედნიერი უნდა ყოფილიყო ის დღე, როდესაც ქვეყანას მოევლინა. მაგრამ სამშობიაროში გაიჟღერა სიტყვებმა, რომლებმაც გული მოუკლა დედას: „თქვენი შვილი არ სუნთქავს“. რეანიმაცია, ექიმები და გადარჩენისთვის უმძიმესი ბრძოლა სიცოცხლის პირველივე წამებიდან. სასწაულებრივად გადარჩა საბა. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ბავშვს თვალის თანდაყოლილი პრობლემა – ბადურის ჩამოშლა ჰქონდა. ბიჭუნამ მხედველობა დაკარგა.