ნია: ყველა სიტყვები დავკარგე, ისე გამიხარდა. არ ვიცი როგორ ვთქვა, რომ ძალიან მიხარია. არასდროს მინახავს ასეთი ლამაზი ველოსიპედები. და ეს ვარდისფერი კალათი - საერთოდ სასწაულია. აი ახლა თოვლის ბაბიას ვთხოვ, რომ დათუნია ტასო და თოჯინა ნიცა მომიყვანოს, ჩავსვამ კალათში და აქეთ-იქით ვასეირნებ.

ლიზი: როდესაც ეს ლამაზი ველოსიპედი ჩვენს ოთახში შემოიტანეს, მართლა არ მეგონა, ჩემთვის რომ იყო! ჩემი ძმის მეგონა. ძალიან დიდი ხანია საჩუქრები არ მიმიღია - ასეთი ხომ, საერთოდ! თქვენ კი, სურვილი ამისრულეთ! ძალიან ბედნიერი ვარ! ყველგან ვივლიდი ველოსიპედით, სკოლაშიც, თქვენთან თბილისშიც კი ჩამოვიდოდი, მაგრამ დედა მეუბნება, რომ ასე არ შეიძლება. - კიდევ თუ გაქვს სანუკვარი სურვილი? ლიზა: კი, ერთი დამრჩა. მოდით, "მოვიოცნებებ", რომ დაბადების დღეზე ტელეფონი მაჩუქონ. 9 წლის გავხდები 20 მარტს. თუ, მხოლოდ ათი წლიდან შეიძლება ტელეფონი? არადა, ძალიან მინდა... აი, ძალიან, ძალიან ძალიან!

ჟანა: ნახე, კბილები არ მაქვს, მაგრამ მაინც სულ ვიღიმი! - და რამ გაგახარა ასე ძალიან? ჟანა: ვითომ, არ იცი! ახლა, ახალი ველოსიპედი მაქვს! მაგრამ არც ვიცი, მადლობა ვის უნდა ვუთხრა. შენ იცი, ვინ მაჩუქა? ჰოდა, მადლობაც შენ გადაეცი! - აუცილებლად გადავცემ! კიდევ რა გადავცე? კიდევ რა უნდა ამ პატარა ლამაზ გოგონას? ჟანა: ლამაზი კაბები და ფეხსაცმელი უნდა. აი ისეთი, პრინცესებს რომ აქვთ!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა დათუნას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! დათუნა: შენ მართლა გინდა მაჩუქო ეს? არ ხუმრობ? იქნებ, ჩემი ძმისთვისაა? ველოსიპედი მჭირდება. ამ ქვეყნად ყველაფერს დავივიწყებ, თუ ის ნამდვილად ჩემია! დედას კანფეტს აღარასდროს ვთხოვ, ტელევიზორსაც საერთოდ აღარასდროს ჩავრთავ! დიდი მადლობა, მხოლოდ შენ კი არა, ყველას, ვინც მიყიდა ეს საოცრება!

თამარი: ეს ორი უზარმაზარი ტანსაცმლით სავსე ჩანთა - ეს ყველაფერი ჩემთვისაა? მთელი მაღაზია მოიტანეთ? სხვა ბავშვებისთვის თუ დარჩა რამე? მე ხომ, ამდენი არ მითხოვია! ერთი ლამაზი კაბა და ფეხსაცმელი მჭირდებოდა, თქვენ კი, ამდენი მომიტანეთ! ეს სასწაულია!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა დუდას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! ადრე, დუდამ მხოლოდ ტირილი იცოდა, ახლა კი შეხედეთ, როგორი მშვენიერი ღიმილი სცოდნია! ადრე არ იცოდა! ადრე, მას არ ჰქონდა ღიმილის მიზეზი! ახლა კი, ნამდვილი ველოსიპედი აქვს! რა თქმა უნდა, ის ახლა ყველაზე ბედნიერი ბიჭია ამ ქვეყნად და ეს თქვენი დამსახურებაა, მეგობრებო!

გიგა: გახსოვს, რომ გეუბნებოდი, ყველა ჩემს თანატოლს აქვს ველოსიპედი და ხანდახან ტირილიც მინდოდა, ორი წუთითაც რომ არ მთხოვნიდა არავინ. შენი აზრით, ვის აქვს ახლა ყველაზე ახალი და ყველაზე მაგარი ველოსიპედი? რა თქმა უნდა, მე! ნანახიც არ ჰქონდათ ასეთი! - კარგად უვლი ხომ, როგორც შეგვპირდი? გიგა: ჩემს ველოსიპედს თავისი ტილო აქვს, რომლითაც ბორბლებს ვწმენდ ყოველი გასეირნების შემდეგ. დიდი მადლობა ყველას! ახლა, ნამდვილად ბედნიერი ბიჭი ვარ!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა გიორგის! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! გიორგი: დედა მეუბნებოდა, რომ ოცნებები ხდება, მაგრამ ველოსიპედი „ძალიან ბევრი ფული ღირს“ და არ ამიხდება! ამის მერე მიდი და დაუჯერე დედებს! ახლა ჩემს ხელშია ჩემი ოცნება! და როგორც კი წახვალ, მე ვისეირნებ! ო-ო-ო-ო-ო - ვერც კი წარმოიდგენ, ალბათ, სიხარულისგან ღამით ვერ დავიძინებ!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა გოჩას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! გოჩა: რა მაგარია! ველოსიპედი რომ დავინახე, მეგონა, რომ ორივეს ერთი მოგვიტანეთ! რიგრიგობით რომ ვისეირნოთ, მე და ჩემმა ძმამ! მაგრამ, მეც მაჩუქეთ! ახლა, შეჯიბრსაც ვმართავთ, ხოლმე! მაგარია! ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ ორი ველოსიპედი შეიძლება გვქონოდა ოჯახში! როგორ მიყვარხართ! ღმერთო ჩემო! სულ ასეთი გახარებულები ყოფილიყავით, როგორიც ახლა მე ვარ!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა ბექას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! ბექა: ჩემო კარგო! ჩემო ლამაზო, ჩემო საყვარელო... როგორ მიყვარხარ... თქვენ არა, ჩემს ახალ ველოსიპედს ვეუბნები! მოდით, გაგაცნობთ! როგორ ფიქრობთ, ველოსიპედს სახელი უნდა დავარქვა? თუ, სისულელეა? სიგიჟემდე მიყვარს! დაბადებიდან ვოცნებობდი ველოსიპედზე! უფრო სწორად, დაბადებიდან კი არა, რაც ფეხი ავიდგი. ყველა ბავშვს ჰქონდა ველოსიპედი, მე კი - არა! ახლა კი, მაქვს და თანაც, ძალიან მაგარი! ყველაზე ბედნიერი ბიჭი ვარ ახლა, მადლობა ყველას!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა ანდრიას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! ანდრია: ვერც კი წარმოიდგენთ, რა მოხდა! ჩემი ოცნებები როგორც ზღაპარში, ისე ახდა! დაჟანგული ძველი ველოსიპედი მქონდა, ახლა კი, სულ ახალი და ბრდღვიალა მაქვს! განა მარტო ველისიპედი! ჩემი "ოცნების" ბურთიც მაჩუქეს - ისეთი ლამაზია და ისე ხტუნაობს, ცოცხალი გეგონება! ჩემი ახალი პულტიანი მანქანაც, იცით რა მაგრად დადის! ვმართავ და მეჩვენება, თითქოს ნამდვილი მანქანის მძღოლი ვარ! ბედნიერი ბიჭი ვარ, სულ ვიღიმი! ეს საუკეთესო დღეა ჩემს ცხოვრებაში და უზომოდ მადლობელი ვარ ყველას ამ საოცარი საჩუქრებისთვის!

სოფო: ლამაზი, ახალი ტანსაცმლის მთელი გორა და ეს ყველაფერი ჩემთვის არის! არასდროს მქონია ახალი ტანსაცმელი! აი ისეთი, მაღაზიაში რომ ყიდულობენ. ჩემი ყველაზე დიდი ოცნება იყო, მქონოდა ლამაზი კაბა და სკოლის ჩანთა. რა სილამაზეა! - შენს მეგობრებს თუ მოეწონათ შენი ახალი ტანსაცმელი? სოფო: თან როგორ! მაგრამ ყველაზე მეტად, მაინც მე მომეწონა. ჩავიცვამ ხოლმე, და სარკის წინ ვტრიალებ, ვიპრანჭები. დედა ამბობს, რომ ულამაზესი ვარ, ძმები კი იცინიან და მეუბნებიან, რომ მატრაკვეცა ვარ. - სულაც არ ხარ მატრაკვეცა, მართლა ულამაზესი ხარ. სოფო: მადლობა, ძალიან ბედნიერი ვარ. იცი, ეს საჩუქრები რომ დავინახე, ბედნიერებისგან ცრემლები წამომივიდა. თურმე სიხარულისგანაც შეიძლება ტირილი