„ნახეთ, დავფრინავ! ველოსიპედით რომ დავდივარ, ფრთები ამომდის! მართლა მართლა, თითქოს დავფრინავ! აი, ვერც კი წარმომიდგენია, რა მეშველებოდა თქვენს გარეშე, აქამდე, ველოსიპედის გარეშე როგორ ვცხოვრობდი? აი, ვერც კი გამოვთქვამ იმდენ მადლობას, რამდენიც მინდა, რომ გითხრათ! ხვდებით ალბათ, რომ ეს ძალიან ბევრი „მადლობებია“.

ძამიკუნა! ნახე რა გვაქვს! ხედავ? მითხარი, რომ არ მძინავს! ღმერთო! ნახე რამხელაა! დედიკოც კი შეძლებს ტარებას! რა მაგარია! ასეთი მაგარი ველოსიპედი, არავის აქვს მთელ უბანში, მართლა გეუბნებით. ახლა, ყველა გულზე გასკდება შურით! ახლა, ბედნიერებისგან ვიტირებ... მადლობა, ახლა ისე ვიყვირებ, მთელი საქართველო გაიგებს: მად-ლო-ო-ბა-ა-ა-ა! „ვერაფერს ვამბობ. ხედავთ, ყველა სიტყვა დამავიწყდა. მაცადეთ, ცრემლებს მოვიწმინდავ და მოვიფიქრებ რამეს, რა უნდა გითხათ... ჯერ ვერც ვიჯერებ, რომ ეს ჩემია! ნუთუ, დავიმსახურე? გულზე ხელი დამადე, ეხლა ამომივარდება! არ ვიცი, ყველა სიტყვა დამავიწყდა! უბრალოდ, ამას ვერავინ დაიჯერებს. თქვენ დაიჯერებდით, თქვენთვის კომპიუტერი რომ ეჩუქებინა ვინმეს? ის ხომ ძალიან ძვირია?!“ ამ წუთას, თქვენ სიტყვები კი არ წაიკითხეთ, არამედ დაინახეთ პატარა ბიჭუნას წმინდა, ნამდვილი, გულწრფელი ემოციები. სულ რაღაც ორი კვირის წინ, მას არაფრის სწამდა. ახლა კი იცის, რომ მთავარია გულით მოინდომო, და ღმერთი პირადად გამოგიგზავნის საჩუქრებს.

ამირანი: აღარ მახსოვს რამდენჯერ ვთხოვე თოვლის ბაბუას ველოსიპედი, რამდენჯერ მივწერე წერილი. და ეს სურვილი მან კი არა, თქვენ ამისრულეთ! დედა მეუბნებოდა, რომ არ დამტოვებდით საჩუქრის გარეშე, მე არ მჯეროდა, რადგან ბევრი ტყუილად დამპირდა. და ახლა, ჩემი ოცნება ახდა! მადლობა! ძალიან დიდი მადლობა.

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა ნუცას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! ნუცა: ალბათ, რამდენიმე დღე დამჭირდება, იმის დასაჯერებლად, რომ ეს კომპიუტერი მართლა ჩემია და არავინ მეტყვის: „მორჩა, ითამაშე და გეყოფა - დამიბრუნე!“ არასდროს არაფერი მქონია ჩემი, ყველაფერი იყო სხვისი და ნათხოვარი. ახლა კი, ჩემი ყველაზე დიდი ოცნება ახდა. ღმერთო! რამდენ საინტერესო რამეს გავაკეთებ! ვიმეცადინებ, პრეზენტაციებს მოვამზადებ, მოვძებნი ყველანაირ სასკოლო ინფორმაციას და მეგობრებსაც დაველაპარაკები! მადლობა, მადლობა, მადლობა, მილიონი მადლობა თქვენ!

მადლობა, უცნობო ადამიანო, შენ მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი კაბა მიყიდე. ამ გოგონას, 400 ლარი გაუგზავნა ანონიმურმა ქველმოქმედმა, რომელმაც საკუთარი ვინაობის გამხელა არ ისურვა... ღმერთი მას გადაუხდის მადლობას!

8 წლის რომ გავხდი, დაბადების დღეზე მივიღე ყველაზე მაგარი საჩუქარი - ყველა ბიჭის ოცნება - ველოსიპედი! სიტყვებით ვერ გამოვხატავ, რა ბედნიერი ვარ! არ ვიცოდი, მადლობა ვისთვის მეთქვა. ამიტომ, ეს სასწაული რომ მომიტანეს, ხელები მაღლა ავწიე, ცისკენ და დავიყვირე მად-ლო-ბა!!! დარწმუნებული ვიყავი, რომ მთელი საქართველო გაიგებდა ჩემს ხმას. ღმერთიც კი! არ ვიცი, კიდევ რა უნდა მოხდეს ჩემს ცხოვრებაში, ასე ძალიან რომ გამიხარდეს. - იქნებ, კიდევ რამეზე ოცნებობ? მათე: ალბათ, ეს უკვე შემდეგი დაბადების დღისთვის იქნება! ძალიან მინდა, პლანშეტი მქონდეს!

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ პატარა ნიკოლოზს! ის თქვენ გიღიმით! რამდენი საჩუქარი მივიღე! აღარ შემიძლია! რა ხდება, ახალი წელია? ჯერ ველოსიპედი, მერე „პულტიანი“ მანქანა, ახლა თოფი. ახლა, ნამდვილად ძალიან მაგარი ბიჭი ვარ. ვფიქრობ: ვათხოვო ველოსიპედი იმ ბიჭებს, რომლებიც სათამაშოებს არ მაძლევდნენ, თუ არა? თქვენ როგორ ფიქრობთ?

გაიღიმეთ, მეგობრებო! თქვენ ბედნიერება აჩუქეთ საბას! ის პირადად თქვენთვის იღიმის! საბა: ჩემი ნება რომ იყოს, სახელს შევუცვლიდი ველოსიპედს და „ბორბლებიან სიხარულს“ დავარქმევდი! ვისაც ბავშვობაში ველოსიპედი ჰქონდა, მხოლოდ ის მიხვდება, ახლა რასაც ვგრძნობ. ველოსიპედით რომ სეირნობ, თითქოს ფრთები გაქვს და დაფრინავ! ძალიან ბედნიერი და ძალიან მადლობელი ვარ! ცამდე მადლობელი! კიდევ ერთხელ და კიდევ ძალიან ბევრჯერ გეტყვით მადლობა!

თქვენ აასრულეთ ჩემი ყველაზე დიდი ოცნება. ველოსიპედით რომ ვსეირნობ, სულ მგონია, რომ ახლა ვინმე დამიძახებს: „მორჩა, გიო, დამიბრუნე ჩემი ველოსიპედი!“ მერე კი მახსენდება, რომ ჩემია და ვერავინ წამართმევს. აი, ეს არის ბედნიერება!

შიო: ყველაზე მაგარი ველოსიპედი მაჩუქეს და იცით, როდესაც ვსეირნობ, ისეთი გრძნობა მაქვს, თითქოს მთელი სამყარო ჩემია! რომ ყველა ოცნება ამიხდება! შემიძლია გულზე ხელი დავიდო და გითხრათ: უბედნიერესი ბიჭი ვარ! მე ყველა ოცნება ამიხდება! ძალიან მინდა, ვიყვირო ისე რომ, ყველამ გაიგოს, ვინც ეს ველოსიპედი მაჩუქა: მ ა დ ლ ო ბ ა ! ! ! ! !

- ამინა, მითხარი, როგორ მოგეწონა საჩუქარი? ამინა: აღფრთოვანებული ვარ! ველოსიპედი ის არის, რაც ყველაზე მეტად მჭირდებოდა. ახლა, ყველაზე მაგრად ტარებას ვისწავლი, მერე, ძალა მომემატება, მერე, კიდევ ვარჯიშსაც დავიწყებ და ყველაზე ძლიერი ვიქნები! - და რატომ გინდა, ყველაზე ძლიერი რომ იყო? ამინა: როგორ თუ, რატომ? ჩემს ოჯახს რომ ვერავინ აწყენინოს! ჩემს დას რომ ვერავინ აწყენინოს. ცხოვრებაში ძლიერი უნდა იყო.

ლუკა: იცი, როგორ მინდოდა ველოსიპედი? სხვა ბავშვებს რომ ვუყურებდი მეც ძალიან მინდოდა და ზოგჯერ ვტიროდი კიდეც. ისინი კი მაძლევდნენ 5 წუთით, მაგრამ აბა, 5 წუთი საკმარისია? - ახლა გყავს! კიდევ რაზე ოცნებობ? ლუკა: კიდევ პლანშეტი მინდა ძალიან, ან ტელეფონი. ვერ ვიტყვი, რომ ველოსიპედს რომელიმე მირჩევნია, მაგრამ ახლა ისეთი დროა, ტელეფონი ან პლანშეტი ყველას სჭირდება.