საშინელი გენეტიკური დაავადების გამო, მარინამ დაკარგა ორი შვილი. ეს იყო ბედისწერა, სასტიკი და გარდაუვალი, რომელმაც მას დედობის ბედნიერება წაართვა და სამუდამო ტკივილი მიუსაჯა. 21 წელი მარინას თვალი არ მოუხუჭავს. უსასრულოდ ათენებდა ღამეებს შვილების სასთუმალთან, ცდილობდა დაეცვა ტკივილისგან და ტანჯვისგან. ის მათ ხანმოკლე ცხოვრებაში ერთადერთი ნათელი წერტილი იყო. მან სახლი გაყიდა თავისი შვილების გადასარჩენად. და უკვე 20 წელია, რაც სრულიად მარტოა დარჩენილი: იტანჯება დაავადებებით, სახლ-კარი არ გააჩნია და მოკლებულია ყოველგვარ მხარდაჭერას

მთელი ამ წლების განმავლობაში, ნანის ბევრი საწყენი სიტყვის მოსმენა მოუხდა, რომელიც ხანდახან, ფიზიკურ ტკივილზე უფრო მტანჯველია ადამიანისთვის. „მახინჯი“, „მოღრეცილი“… ყველას ვერც გაიხსენებს. ახლა, ის არის 65 წლის ძლიერი ქალი. მტკივნეული სიტყვების აღარ ეშინია, მაგრამ მწარე სიტყვებით მიყენებული ჭრილობები დღემდე არ მოუშუშდა.

„თქვენ ხომ, დაღუპავთ ერთმანეთს! საკუთარ თავს ვერ უვლი, როგორ გაზრდი უნარშეზღუდულ ბავშვს? არაფერი გამოგივა, თავსაც დაიღუპავ და ბავშვსაც გადაიყოლებ“. – აი, ასეთი „მისალოცი“ და „გამამხნევებელი“ სიტყვების მოსმენა მოუხდა იას როდესაც მისი შვილი, ქეთი დაუნის სინდრომით დაიბადა.

„კიბო გაქვთ!“ – ამ სიტყვების გაგონებაზე ახალგაზრდა მრავალშვილიანი დედა ლამის ადგილზე მოკვდა. რა ეშველება მის შვილებს, მის ავადმყოფ დედას? დღემდე ხომ, ყველასთვის ერთადერთი საყრდენი ეკატერინე იყო. მუშაობდა კიდეც, სახლის საქმესაც აკეთებდა, უვლიდა შვილებს და მოხუც, ავადმყოფ მშობლებს… და უცებ, ერთმა სიტყვამ ყველაფერს მოუღო ბოლო!

ხანდახან ხდება ისეც, რომ ზოგიერთ ადამიანს დაბადებიდან არ სწყალობს ბედი… უბედურება ერთს მეორე ენაცვლება, ან სულაც არ ენაცვლება და ემატება, გაუსაძლისს ხდის ცხოვრებას. 43 წლის თეა ბებურიძე არის სწორედ ერთ-ერთი მათგანი ვისაც პირველივე დღიდან არ ღირსებია არც ჯანმრთელობა, არც ლამაზი და ბედნიერი ცხოვრება, არც ოჯახური სითბო, არც ერთგული მეგობრები. ეს საბრალო ქალი ბავშვობიდან მოკლებულია ამ ყველაფერს.

„მე თუ დღეს მოვკვდი, ჩემი შვილიშვილიც მეორე დღეს მომყვება უკან ან შეიძლება, ცოცხლად დამარხონ ჩემთან ერთად. იმიტომ, რომ ის არავის სჭირდება ჩემს გარდა! არავის უნდა… დედამაც და მამამაც, ორივემ მიატოვეს. მიაგდეს ავადმყოფი ბავშვი და ბედნიერება სხვაგან ნახეს.“ – ამბობს მალარდო და თვალებს მალავს. რცხვენია მძიმედ ავადმყოფი სოსოს მშობლების საქციელის გამო. ვის რაში სჭირდება ავადმყოფი? ისინი კი, ჯერ ახალგაზრდები არიან, კიდევ ეყოლებათ ჯანმრთელი შვილები!