ის სიცოცხლის უკანასკნელ წლებს უკიდურეს სიღარიბესა და შვილის დაბრუნების განუწყვეტლივ მოლოდინში ატარებს…

არაფერია იმაზე დიდი საცოდაობა, ვიდრე მოხუცებული ადამიანის ნაღვლიანი და სასოწარკვეთილი თვალები!

შეუძლებელია ამ უმწეო ხანდაზმული ქალბატონის უსინათლო თვალებს შეხედო და გული არ დაგეწვას. მას ხელები უცახცახებს, ტკივილისგან განძრევაც კი უჭირს…

„ჩემი მუხლები უკვე გახევებულია, როგორც კი ამინდი გაუარესდება, მაშინათვე საშინელი ტკივილები მეწყება, თითქოს რაღაც დანით სერავს ჩემს კუნთებს“

საშინელი წარმოსადგენია ის განცდა, როდესაც მარტოდ დარჩენილი ადამიანი ერთ დღეს საწოლიდან წამოდგომას ვერ შესძლებს და შემდეგ უკვე თავისუფლად ვერასდროს გაივლის.

მბჟუტავ ნათურას მხოლოდ მაშინ რთავს, როდესაც სრულ სიბნელეში მას ეჭვი ეპარება ჯერ კიდევ ცოცხალია თუ უკვე გარდაიცვალა…