რეგულარული გადახდების ფუნქცია ხელმისაწვდომია

სახლში / პროექტები /

„ ჩემი ოცნებაა, ექიმი გავხდე, რათა ჩემი და გამოვაჯანმრთელო!“

calendar ივნისი 9, 2020

ერთი ზარი გადაარჩენს სიცოცხლეს!

ტელეფონის ნომერი:

info

ფასი (გაითვალისწინეთ):

1 call - ₾2 GEL

მობილური პროვაიდერები

Mobile provider
Mobile provider
Mobile provider

დაეხმარეთ! გააგზავნეთ სმს

sms

თქვენ შეგიძლიათ გადაარჩინოთ ვინმეს სიცოცხლე და დაუახლოვდეთ ღმერთს! გაგზავნეთ SMS ნომერზე 97100 შეწირეთ ₾3 GEL

კოპირებულია

პოსტის გაზიარებაც დახმარებაა!

facebook google messanger viber telegram

ეს არის პატარა, ხუთი წლის სალომეს სიტყვები, რომლის ყველაზე დიდი ოცნებაა, თავისი უფროსი დაიკო, მარიამი, გამოჯანმრთელებული რომ ნახოს! მარის აქვს ეპილეფსია და ცერებრალური დამბლა, 8 წლის ასაკში, მას ჯერ კიდევ პამპერსი სჭირდება…

ჩვენი ფონდის ანგარიშები:

Bank of Georgia

Bank logo

Ბანკის კოდი:

BAGAGE22 BAGAGE22

კოპირებულია

ნომერი:

GE64BG0000000470458000 GE64BG0000000470458000

კოპირებულია

TBC Bank

Bank logo

Ბანკის კოდი:

TBCBGE22 TBCBGE22

კოპირებულია

ნომერი:

GE15TB7194336080100003 GE15TB7194336080100003

კოპირებულია

Liberty Bank

Bank logo

Ბანკის კოდი:

LBRTGE22 LBRTGE22

კოპირებულია

ნომერი:

GE42LB0115113036665000 GE42LB0115113036665000

კოპირებულია

საქველმოქმედო ნომერი: ერთი ზარი გადაარჩენს სიცოცხლეს!

ტელეფონის ნომერი:

0901200270
გაჭირვება… ეს სიტყვა, ხუბაშვილების ოჯახის განუყოფელი ნაწილი გახდა… ამ ოჯახში, მიუხედავად დიდების კოლოსალური ძალისხმევებისა, ოთხი პატარა გოგონა შიმშილობს… ასეთ პატარა ასაკში, მათ უკვე კარგად იციან, თუ რას ნიშნავს გაჭირვება და შიმშილი… სამი მათგანი კი, დის ტკივილს ისევე გრძნობს, როგორც საკუთარს…
ქოხში, რომელსაც მისი მაცხოვრებლები სახლს ეძახიან, შეყუჟულია კიდევ ორი „ბავშვი“ – 23 წლის გონებრივად ჩამორჩენილი გოჩა და სკლეროზის მძიმე ფორმით დაავადებული, ბაბუა, მერაბი.
ცხრასულიანი ოჯახი, სადაც ოთხი პატარა ბავშვია, თბილისის გარეუბანში, მიყრუებულ დასახლებაში ცხოვრობს. ავტობუსები აქ არ დადიან. ორი კილომეტრი ფეხითაა ასასვლელი, რათა ქოხამდე მიაღწიოთ. „სახლის“ პოვნა ძალიან რთული აღმოჩნდა, ამიტომაც ახალგაზრდა დედა, ანა გამოვიდა ჩემს დასახვედრად. 
გზად მან მიამბო თავისი ოჯახის შესახებ და მისი ყველა წევრი შორიდან გამაცნო: თავად ანა(26 წლის), მისი მეუღლე ვლადიმირი(30 წლის), დედამთილი, მარინა(52 წლის), მამამთილი, მერაბი(56 წლის) – რომელმაც აფხაზეთის ომში მძიმე კანტუზია მიიღო, მაზლი, გოჩა(23 წლის) და ოთხი გოგონა: ნინო(10 წლის), მარიამი(8 წლის), ანასტასია(6 წლის) და სალომე(5 წლის). ყველანი შეყუჟულები არიან პატარა, ოროთახიან ნაგებობაში, რომელსაც გვერდს თუ ჩაუვლით, ვერც გაიფიქრებთ, რომ აქ შეიძლება ადამიანებმა იცხოვრონ…
მე და ანა სახლში რომ შევედით, სივრცე საერთოდ აღარ დარჩა, ისეთი სივიწროვე იყო. სამი ულამაზესი გოგონა, რომლებიც გაკვირვებულები გამორბოდნენ ეზოში, საძინებელში დაიმალნენ. კარებთან გოჩა და მარინა ბებია დაგვხვდნენ. ამ ქალის თვალები ისეთ სითბოს აფრქვევდა, რომ ვერ მოშორდებოდით, ჰაერში კი, როცა ის ალაპარაკდა, რაღაც განსაკუთრებული ენერგეტიკა დატრიალდა. ამიტომაც გეგმას გადავუხვიე და სწორედ მას გავესაუბრე, ანა ჩვენს გვერდით იჯდა, გოჩა კი მოშორებით იდგა და ხმას არ იღებდა.
         – მარინა, გვიამბეთ, რა არის თქვენი ოჯახის მთავარი პრობლემა? 
         მარინა: ოჯახში ორი შშმ პირი გვყავს. ჩემი შვილიშვილი, მარიამი(8 წლის) და ჩემი შვილი, გოჩა. ჩემს ბიჭს სპეციალური კვება სჭირდება. მისთვის ხორცისა და რძის ნაწარმის მიღება, სასიცოცხლოდ აუცილებელია. ჩვენი მიზერული შემოსავლით კი, ამის უზრუნველყოფა ძალიან ძნელია. და იცით რა არის ყველაზე მძიმე? გოჩასთვის ხორცის ყიდვა და იმის დანახვა, ბავშვები მის თეფშს მშიერი თვალებით როგორ უყურებენ, ჩვენ ხომ მხოლოდ მაკარონითა და წიწიბურით ვიკვებებით.
          მარის ცერებრალური დამბლა აქვს, რა თქმა უნდა, მუდმივად პამპერსი სჭირდება, თქვენც იცით, როგორი ძვირია. ყველანაირად ვცდილობთ, მაგრამ ხანდახან ასეც ხდება, რომ ერთი პამპერსით სიარული ბევრად დიდხანს უწევს, ვიდრე  ეს დასაშვებია. თხოვნა მეუხერხულება, მაგრამ სახლიც ძალიან პატარაა, ვინმე რომ დაგვხმარებოდა, ერთ პატარა ოთახს მაინც მივაშენებდით.
– თქვენ თქვით, რომ ოჯახში ორი შშმ პირია, შეგიძლიათ გვიამბოთ, უფრო დაწვრილებით, მათი დაავადებების შესახებ? ექვემდებარება თუ არა მკურნალობას? რა სჭირდებათ, იქნებ რაიმე წამლები?
მარიანა: როგორც უკვე გითხარით, მარიამს ცერებრალური დამბლა და ეპილეფსია აქვს, დაბადებიდან. ხუთთვიანი გაჩნდა, ოთხი თვე ინკუბატორში იწვა,  ასეთი განსაკუთრებული, სწორედ ამიტომ გვყავს. რაც შეეხება გოჩას, ბავშვობაში საშინლად მოიწამლა და ექიმების მხრიდან არასწორი მკურნალობის გამო, ასეთი გახდა. წამლები არაა საჭირო, ერთადერთი, ყავარჯნები გვჭირდება მარისთვის. 
რაც შეეხება გამოჯანმრთელებას… არცერთი შემთხვევა არ ექვემდებარება მკურნალობას, მაგრამ გოჩას, ცილოვანი საკვები აუცილებლად სჭირდება, იმიტომ რომ ორგანიზმში მისი ნაკლებობა აქვს, თუ მის შემცველ პროდუქტს არ მიიღებს საფრთხე მის სიცოცხლეს შეექმნება. მახსოვს, ერთხელ საერთოდ არ გვქონდა ფული, გოჩასთვის აუცილებელი საკვები რომ გვეყიდა, ისე დასივდა… სიკვდილის პირას იყო… მაშინ არ ვიცოდი  რა მექნა, დავრბოდი, ნებისმიერ დროებით სამუშაოს ვეჭიდებოდი, რომ მისთვის, რძე მაინც მეყიდა.
მარიამის მდგომარეობის გაუმჯობესება შესაძლებელია, ახლახანს გავუკეთეთ ოპერაცია, სახელმწიფო დაგვეხმარა მისი საფასურის გადახდაში, ახლა, ფეხის კუნთები უკვე ცოტათი გაეხსნა.
– რა დაგემართათ? როგორ აღმოჩნდით ასეთ მდგომარეობაში?
მარინა: ხდება ასე. ჩაგვითრია ცხოვრების მორევმა. სულ ასეთ გაჭირვებაში კი არ ვყოფილვარ. ადრე, მე და ჩემი მეუღლე, ქალაქის ცენტში, რუსთაველზე ვცხოვრობდით. მშვენიერ თანამდებობაზე, სამინისტროში მუშაობდა. მაგრამ მთავრობა შეიცვალა, ქვეყანაში გადატრიალება მოხდა… და ისიც მოხსნეს თანმდებობიდან. რუსთაველზე ბინა არ წაურთმევიათ, მაგრამ რამდენიმე წელიწადში, მისი გაყიდვა მოგვიწია იმიტომ, რომ გოჩას მკურნალობისთვის ფული არ გვყოფნიდა, უსახლკაროდ, სწორედ მაშინ დავრჩით.
მეუღლემ კარგი სამსახური ვეღარ იშოვნა, ფსიქიკური პრობლემები დაეწყო, ჯერ კიდევ გოჩას ავადმყოფობამდე. იცით, რბილი და ხელოვანი ბუნების ადამიანია, 1992 წელს კი ფრონტზე გაუშვეს. აფხაზეთში… იქიდან ჩამოსვლის შემდეგ კი, საკუთარ მეუღლეს ვეღარ ვცნობდი. რამდენიმე თვის განმავლობაში, ოთახში შუქს ვერ ვაქრობდი, მართლა, იმიტომ, რომ ვერ იძინებდა, კოშმარულ სიზმრებს ხედავდა და ყოველ გაფაჩუნებაზე კრთებოდა. მაგის შემდეგ, კიდევ ცხინვალშიც მოხვდა. კანტუზია მიიღო, მერაბი არ არის გაჩენილი ომისთვის… მაგრამ ამითაც არ დასრულებულა. ერთხელ სახლში ღამით ბრუნდებოდა და ღრმა ორმოში ჩავარდა, ტვინის ძლიერი შერყევა მიიღო, შემდეგ კი კომაში ჩავარდა. საავადმყოფოში დიდი ხნის განმავლობაში იწვა, კომიდან ვერ გამოდიოდა, დროთა განმავლობაში, გაუჩნდა ისეთივე ლაქები და სუნი, როგორიც მკვდრებს აქვთ. ექიმები მის აპარატიდან გათიშვას მთავაზობდნენ, მაგრამ მე ვემუდარებოდი, ეს არ გაეკეთებინათ, მწამდა… და ის გადარჩა… ახლა უკვე თითქმის სრულიად გამოკეთდა, მაგრამ მეხსიერების ჩავარდნები ხშირად აქვს, ელემენტარული რაღაცეები ავიწყდება, ვერაფრის გაკეთებას ვერ დაავალებ…
– მედიცინა უძლურია მერაბის შემთხვევაში? შესაძლებელია წამლებმა უშველოს?
მარინა: ყველაფერი გავაკეთეთ, რათა დავხმარებოდით, რომ ნორმალურ ცხოვრებას დაბრუნებოდა – უკანასკნელი კაპიკები შევაკოწიწეთ და გამოკვლევა ჩავუტარეთ, მკურნალობის კურსი დაენიშნა – რომელიც დიდი ძალისხმევის ფასად, ბოლომდე მივიყვანეთ. მაგრამ მის მკურნალობაში, მიღწეულია მაქსიმალური შედეგი, ვეღარაფრით დავეხმარებით…
      – ოჯახში ცხრანი ხართ! ამ პაწაწინა სახლში, როგორ ეტევით?
      მარინა: ჩემო გოგონა, ვერ ვეტევით, ერთმანეთზე გვძინავს, ძალიან პატარა ფართია, მაგრამ ცოდვას ვერ დავიდებ და არ დავიწუწუნებ, იმასთან შედარებით, სადაც ადრე ვიყავით, ეს სასახლეა. აქ, ცოტა ხნის წინ დავიწყეთ ცხოვრება, ადრე ერთი ბეწო, ხის ბეღელში ვიყავით შეყუჟულები, სადაც ყველა ღრიჭოდან შემოდიოდა წყალი. ყოველი ღამით ბავშვები იმის შიშით იძინებდნენ, რომ ძილში, ის ბეღელი თავზე ჩამოენგრეოდათ…
           საერთოდ, ეს მიწა, საქველმოქმედო ფონდ „იავნანასგან“ მივიღეთ საჩუქრად, მაგრამ აქ, მხოლოდ ის ხის ნატეხი იდგა, სხვანაირად ვერც დავარქმევ, უბრალოდ ხუხულა. ბევრი ვიშრომეთ, რათა აქ აგურის შენობა ჩაგვედგა. კი, სულაც არ იწვევს აღფრთოვანებას და ესეც ბეღელს ჰგავს, მაგრამ სამაგიეროდ, ღამით, გოგონებს,  მშვიდად ძილი შეუძლიათ.
– მარინა, ანა! ორივეს ავადმყოფი შვილები გყავთ, რა რჩევებს მისცემდით დედებს, ვინც ასეთივე მდგომარეობაში ამოჩნდა?
ანა: არ უნდა იტირო, ან იწუწუნო, არასდროს. ეს უბრალოდ უნდა მიიღო და ისწავლო ცხოვრება ამასთან ერთად. რადგან ასე მოხდა, ესე იგი, ასეც უნდა მომხდარიყო, ეს უფლის საჩუქარია.
მარინა: ანას დავეთანხმები და დავამატებ, რომ არ შეიძლება დანებება! იცით, მარი ასეთი იმიტომ გვყავს, რომ მოშლილი ნაყოფია. როცა ეს მოხდა, ანუკი საავადმყოფოში დააწვინეს და ექიმმა თავიდანვე გვითხრა, რომ არც უნდა გვეცადა, რაიმე ზომების მიღება. რომ ბავშვი, თავიდან უნდა მოგვეშორებინა, როგორც გადასაგდები ნივთი, მაგრამ მე მას არ დავუჯერე. როდესაც მარიამი, ინკუბატორში, უკვე ოთხი თვის განმავლობაში იწვა და მისი დიაგნოზი გაირკვა, ექიმმა მითხრა: “აქ დატოვეთ და თავს ნუ დაიტანჯავთ! ჩვენ გადავაგზავნით იქ, სადაც საჭიროა!“, მე კი ვუპასუხე: „არა, თუ სიკვდილი უწერია, სჯობს სახლში მოკვდეს!“ ერთი წამითაც არ ვნანობ, რომ მარი გამოვიყვანეთ, ისევე ძალიან გვიყვარს, როგორც დანარჩენი გოგონები. გოგონებსაც ის უზომოდ უყვართ, სულ დასდევენ, უვლიან, ეთამაშებიან!“ 
– ძალიან ძლიერი ხართ, მარინა! გვითხარით, არავინ გეხმარებათ? იქნებ ნათესავები?
მარინა: ანას არავინ არ ჰყავს, ობოლთა თავშესაფარშია გაზრდილი. მე კიდევ ერთი შვილი  მყავს, გოგო. ის გვეხმარება ხანდახან, ხორცი ჩამოაქვს, პროდუქტი, როდესაც ამის საშუალება აქვს. ის რომ არა… ალბათ გოჩა… ალბათ აღარც გვეყოლებოდა…
– ხელისუფლებისთვის არ მიგიმართავთ?
მარინა: კი, სოციალურ დახმარებასა და, გოჩას და მარის ინვალიდობის პენსიას ვიღებთ. საერთო ჯამში, ჩვენი ყოველთვიური შემოსავალი 640 ლარს შეადგენს. ჩემი შვილი, ვლადიმირიც, სულ ცდილობს, სადმე ერთი-ორი კაპიკი მაინც რომ იშოვოს, ელექტრიკოსია, მაგრამ ოფიციალურად ვერ იმუშავებს და არ აქვს ნორმალური შემოსავალი. ოფიციალური სამსახური რომც ნახოს, კარგი ხელფასი, ნამდვილად არასდროს ექნება. სამაგიეროდ კი, სოციალურ დახმარებას მოგვიხსნიან! მაგის გარეშე კი, დავიღუპებით. ამიტომაც, უწევს  ასე მუშაობა, მეც ვცდილობ, რომ რაღაც გავაკეთო. ძირითადად, დამლაგებლად ვმუშაობ. მაგრამ გოჩა… ნებისმიერ მომენტში შეიძლება ცუდად გახდეს, ამიტომაც მინდა,  სულ მის გვერდით რომ ვიყო.
 – მარინა და ანა, ახლა ცოტა დადებითზეც ვისაუბროთ, მომიყევით, როგორ გაიცანით თქვენი მეუღლეები?
          ანამ მორცხვად გაიცინა, ბედნიერებით გაუბრწყინდა სახე და მოკლედ გვიამბო თავის ისტორია:
           ანა: ერთმანეთი გავიცანით მაშინ, როცა ჯერ კიდევ ბავშვთა სახლში ვიყავი. იმ დროისათვის, მისმა ოჯახმა უკვე გაყიდა ბინა და ეძებდა თავშესაფარს. მარინას ნაცნობი კი ბავშვთა სახლში მუშაობდა და დროებით შეიფარა ისინი. სწორედ იქ გავიცანით და შეგვიყვარდა ერთმანეთი… ვიცოდი, რა მდგომარეობაშიც იყვნენ, მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს, როდესაც გიყვარს? არც ერთი წამით არ ვნანობ! არაჩვეულებრივი შვილები გვყავს, და საერთოდ, ჩვენი დიდი ოჯახი – ჩემთვის უდიდესი ბედნიერებაა! 
ახლა მარინას ჯერიც დადგა, ამ მინიატურულ ქალბატონის ლურჯ თვალებში, პატარა გოგონასავით, ნაპერწკლები აენთო, ჩაიცინა და სიამაყით წარმოსთქვა:
მარინა: მე? რა მე? მე 15 წლის ვიყავი, ის 20-ის. მაშინ რუსეთში ვიყავი ნათესავებთან, ისიც იქ აღმოჩნდა. ერთ თვეში გავიპარეთ. შემიყვარდა და დღემდე მიყვარს. საშუალება რომ გვქონოდა, უფრო ადრეც გავიპარებოდით, უბრალოდ ხელფასს ელოდებოდა.(იცინის) მერე მშვენივრად გავირუჯეთ სოხუმის სანაპიროზე და თბილისში წამოვედით. სახლში, რა თქმა უნდა, სრული ქაოსი სუფევდა. დედა ყვიროდა, მამას ჩემთან ლაპარაკი არ უნდოდა. მაგრამ სიყვარული… რა არის ის, თუ არა სიგიჟე? 
        – რა მეამბოხე ყოფილხართ, მარინა! ახლა, თუ შეიძლება, ბავშვებსაც მინდა გავესაუბრო.
        გავემართეთ ოთახისკენ, სადაც სამი ანგელოზი ცელქობდა, და კიდევ ერთი ანგელოზიც, საწოლზე უმოძრაოდ იწვა – ეს მარიამი გახლდათ. მაგრამ, როგორც კი ოთახში შევედით, მარიამი ბებიას ჩაებღაუჭა, დაუწყო კოცნა, ხვევნა და ბედნიერად კიოდა. სასწაულია, ბავშვი კი არა!
პირველ რიგში, ყველაზე უფროსს, საოცრად ლამაზ ნინოს მივმართე.
– ნინო, მოგვიყევი, შენ და შენს დაიკოებს, რის კეთება გიყვართ ყველაზე მეტად?
ნინო(10 წლის): მულტფილმები გვიყვარს, ოღონდ სხვადასხვანაირი. ის რასაც ანასტასია და სალომე უყურებენ, მე აღარ მაინტერესებს, ისინი ხომ პატარები არიან. ისინი ჯერ კიდევ სათამაშოებით თამაშობენ, მე კი უკვე დიდი ვარ ამისთვის. კიდევ საჭმლის მომზადება მიყვარს და სულ ვეხმარები დედას და ბებიას. და კიდევ, ძალიან გვიყვარს ხატვა.
– ამისთვის ალბომები, ფანქრები, აკვარელები თუ გაქვთ?
ნინო(10 წლის): გვაქვს რამდენიმე ფანქარი და იმით ვხატავთ. ალბომები არ გვაქვს, ძვირი ღირს, ძველ რვეულებში ვხატავთ, რომელიც აღარ გვჭირდება.
– საყვარელი ზღაპარი თუ გაქვს?
ნინო(10 წლის): რა თქმა უნდა! „წითელქუდა“!
ანასტასია(6 წლის): მეც მიყვარს „წითელქუდა“!
– ანასტასია, რომელი საჭმელი გიყვარს ყველაზე მეტად?
ანასტასია(6 წლის): მმმ… ალბათ ბრინჯი, ან მაკარონი. არც ვიცი სხვა.
– ტკბილეული გიყვარს?
ანასტასია(6 წლის): კი, განსაკუთრებით შოკოლადი. იშვიათად ვჭამ, მაგრამ მაინც ძალიან მიყვარს. ჩვენ, ყველას გვიყვარს შოკოლადი.
– და შენ, სალომე? რომელია შენი საყვარელი სათამაშო?
სალომე(5 წლის): აი, ის ფუტკარი. იმიტომ, რომ ვგავართ ერთმანეთს, ისიც კეთილია, ჩემსავით.
– შენ ნამდვილი ანგელოზი ხარ! როდესაც გაიზრდები, ვინ გინდა რომ გამოხვიდე?
სალომე(5 წლის): ვოცნებობ გავხდე ექიმი, ჩემი დაიკო რომ გამოვაჯანმრთელო.
         – გოგონებო, და მარიამი გიყვართ?
         ულამაზესმა გოგონებმა ერთხმად მიპასუხეს „კი!“, მერე კი პაწაწინა სალომემ დაამატა: „ოღონდ, ხანდახან, ზედმეტი ძალით გვეხუტება.“
         თავად მარიამს ვერ გავესაუბრეთ. ავადმყოფობიდან გამომდინარე, ის ვერ ლაპარაკობს. მაგრამ გოგონებს, ნამდვილი სიყვარულით ჰყავთ გარემოცული, განსაკუთრებით უფროსს, ნინოს, ის ხომ, მთელი ორი წლის მანძილზე, მისთვის ერთადერთი და იყო. გოგონები ერთად ბევრ დროს ატარებენ და განსაკუთრებული გრძნობები აკავშირებთ. მარიამი ეცადა ნაბიჯების გადადგმას, მაგრამ ტკივილისგან ტირილი დაიწყო, მაშინ ნინო მივარდა დას და მთელი ძალით, ინგლისელი ფეხბურთის გუნდის გულშემატკივრებზე უფრო ხმამაღლა, ყვიროდა: „ მიდი, მარიამ, მიდი, შენ შეძლებ, მე მჯერა!“
კორ.(მარინა): ჯერჯერობით, სანამ ყავარჯნები არ გვაქვს, ვცდილობთ ჩვენი ძალებით გავაკეთოთ რამე, მარიმ რომ ივარჯიშოს. დიდი იმედი გვაქვს რომ მალე, ცოტა სიარულს მაინც დაიწყებს…
– მარინა, ახლა, ცოტა ხნით წარსულს დავუბრუნდეთ. წარმოიდგინეთ, რომ მოგეცათ შანსი, ყველაფერი რომ გამოასწოროთ. გამოიყენებდით მას?
თვალებში პირდაპირ შემომხედა, თბილი მზერით გამაბრუა და რბილად, ჩუმად წარმოსთქვა „არა“, შემდეგ განაგრძო: 
          მარინა:  ყველანი ვოცნებობთ დიდ სახლზე, სიმდიდრეზე, მეც ვოცნებობდი, ძვირფასო, მეც… მაგრამ ახლაღა ვხვდები, რამდენად უმნიშვნელო იყო ის ოცნებები, ნამდვილი ოცნება აქ არის, ჩემს გვერდით. ეს მარის ნაბიჯებია, რომლის გადადგმასაც ასე ძალიან ცდილობს, ეს ჩემი ყველაზე გულკეთილი გოჩაა, მთელი ჩვენი ოჯახი. სწორედ ეს არის ბედნიერება. უფალს მადლობას ვწირავ ამ ყველაფრისთვის. მე, იმ ადამიანთა რიცხვს მივეკუთვნები, ვინც ნებისმიერ პირობებს ერგება. იმათ რიცხვს, ვინც კი არ დრტვინავს, არამედ მადლობას იხდის. ეს არ არის რთული ბედისწერა, ეს უფლის საჩუქარია, გყავდეს ამხელა, მოსიყვარულე ოჯახი.
       – ქალბატონი ხართ, რომელიც ნამდვილად იმსახურებს აღფრთოვანებას. ასეთი სუსტი, მაგრამ ამავდროულად ძლიერი! მითხარით, ადამიანების სიკეთის გჯერათ?
       მარინა: მჯერა, რა თქმა უნდა, მჯერა! ადრე, როდესაც უდარდელად ვცხოვრობდი,  ქალაქის ცენტრში, ყოველთვის ვეხმარებოდი გაჭირვებულებს. მახსოვს, მეზობლის ბავშვი რომ შიმშილობდა. საჭმელი მოვამზადე, მაგრამ არასდროს მდომებია, ადამიანებს დაენახათ, რომ მე ვიცოდი მათი გაჭირვებული მდგომარეობის შესახებ. ამ ბიჭის დედასთან მივედი და ვუთხარი, რომ ლადოს მარტო ჭამა არ უნდოდა და ვთხოვე შვილი ჩემთან გამოეშვა, საჭმელი ერთად რომ ეჭამათ. ცოტა ხნის შემდეგ კი, აქ რომ ავღმოჩნდით, ჩვენ ვშიმშილობდით. მაშინ ჩემთან მოვიდა მეზობელი, და მითხრა: „მარინა, ბორში გავაკეთე, ძალიან ბევრი გამომივიდა, არ ვიცი, სად წავიღო, წამოდით, მიირთვით ბავშვებთან ერთად.“ მაგრამ მე ხომ ვიცი, ბორში ბევრი რომ არ გამოსვლია… საინტერსო რამ არის ცხოვრება, არა?
       სიკეთე ყოველთვის უკან გვიბრუნდება, ვიცი, არსებობენ კეთილი ადამიანები…
      – რაზე ოცნებობთ?
     მარინა: ადამიანებმა სიცოცხლე რომ დააფასონ და სასოწარკვეთილებაში არასდროს ჩავარდნენ, სწორედ ამაზე ვოცნებობ. გამახსენდა, გოჩაზე რომ მეუბნებოდნენ, ყველაზე დიდი, 15 წელიწადს გაქაჩავსო. მაგრამ მე მწამდა, რომ ის იცოცხლებს და მე ამისთვის ყველაფერს გავაკეთებდი. ბევრი რამ დავთმე, ვმუშაობდი, რათა მისთვის აუცილებელი პროდუქტი მეყიდა. ის უკვე 23 წლისაა, იმედი მაქვს, რომ უფრო და უფრო მოემატება წლები. ის არაჩვეულებრივი ბიჭია, მერწმუნეთ.
– რატომ გადაწყვიტეთ, ჩვენი ფონდისთვის რომ მოგემართათ?
მარინა: იმიტომ, რომ თქვენ, ადამიანებს მართლა ეხმარებით! თქვენ ნამდვილი ადამიანები ხართ! მადლობას გიხდით ამისთვის, და კიდევ იმისთვის, თუნდაც  რომ მოხვედით და ჩვენი  ამბავი  გულთან ახლოს რომ მიიტანეთ.
წასვლის წინ მაგრად გადავეხვიე ოჯახის თითოეულ წევრს. წასასვლელად რომ მოვემზადე, მარიამი აწკმუტუნდა და ჩემკენ გამოიწია. გამომშვიდობების ნიშნად, გოგონა მაგრად ჩამეხუტა და მაკოცა…
          ეს ისტორია ამით უნდა დასრულებულიყო, მაგრამ, ნება მიბოძეთ, ამ ტრაგედიის ყველაზე მდუმარე პერსონაჟსაც, გოჩასაც დავუთმო ყურადღება. ჩუმმა ბიჭმა, რომელსაც, სანამ ოჯახში ვიყავი, ხმა ერთხელაც არ ამოუღია, ჩემი გამოცილება გადაწყვიტა. გზად საუბარი წამოვიწყეთ. მან დაამტკიცა, რომ მარინა ნამდვილად სიმართლეს ამბობდა, გოჩა – „არაჩვეულებრივი ბიჭია“. სანამ გზას მივუყვებოდით, ერთ მანქანასაც კი არ ჩაუვლია ისე, რომ სიგნალით არ მისალმებოდა მას, ბავშვები მორბოდნენ, რომ მოეკითხათ. ის აქ, ყველას ძალიან უყვარს. 
         გოჩამ მიამბო, რომ უნდა, პროგრამისტი რომ გახდეს, ცოტა ხნის წინ კი, გოგონას სიყვარული აუხსნა.
– შენ აუხსენი? აი ასე, უბრალოდ? არ შეგეშინდა?
გოჩა: რისი? გრძნობები მქონდა, და მას ამის შესახებ ვუთხარი. მართალია, არაფერი არ მიპასუხა. მაგრამ მთავარი ისაა, რომ გამოვუტყდი.
აი, ასეთი ნამდვილი მამაკაცი აღმოჩნდა, ეს მორცხვი ბიჭი. მაგრამ სიმამაცის გარდა, არსებობს კიდევ ერთი რამ… მისი სანუკვარი ოცნებაა, საკუთარი საქველმოქმედო ფონდი რომ დააარსოს. გოჩა, მეზობლებსა და გაჭირვებულებს, არა ერთხელ დახმარებია. საუკეთესო მეგობართან ერთად, გეგმავს ეს ოცნება, მომავალში რეალობად რომ აქციოს.
– და ეს რას გაძლევს? რას გრძნობ ამ დროს?
გოჩა: ამ დროს თავს ნამდვილ ადამიანად ვგრძნობ. ეს მთელს ქვეყანაზე საუკეთესო საქმიანობაა. მაშ რისთვის ვცხოვრობთ, თუ არა იმისთვის, რომ დავეხმაროთ გაჭირვებულებს? 
მეგობრებო, ეს არაჩვეულებრივი ადამიანები, იმედს არ კარგავენ, დაურეკეთ, ან მოინახულეთ ისინი და ამაში თავადაც დარწმუნდებით.
ოჯახს ძალიან სჭირდება საკვები პროდუქტი, განსაკუთრებით ხორცი. გოჩასთვის, ის სასიცოცხლოდ აუცილებელია. ასევე ჰიგიენური საშუალებები, პამპერსი და ყავარჯნები მარიამისთვის. საშინელ სივიწროვეში, ოროთახიან სახლში არიან შეყუჟულები, მოდით დავეხმაროთ, რომ ცოტათი მაინც გააფართოვონ თავიანთი საცხოვრებელი. ბავშვებს ხომ სივრცე სჭირდებათ.
 სახლში, მხოლოდ ძველი ავეჯი უდგათ, მაგრამ ოჯახი არ წუწუნებს. სარეცხი მანქანა კი, უკვე გაჭირვებით ასრულებს თავის მოვალეობას, მოდით, ის ახლით ჩავანაცვლოთ, და ამ ადამიანებს ცხოვრება გავუმარტივოთ. გოგონებს ხატვა ძალიან უყვართ, მაგრამ სახატავი მასალის ყიდვის საშუალება არ აქვთ. ჩვენ კი გვაქვს იმის შესაძლებლობა,  ამ ულამაზეს გოგონებს, თავიანთი ნიჭის განვითარებაში რომ დავეხმაროთ.
        მეგობრებო, უფალი გვაძლევს შესაძლებლობას, რომ მას ჩვენი სიკეთე და გულისხმიერება დავანახოთ, მოდით, არ გავუშვათ ის ხელიდან და გამოვიყენოთ!
   
მეგობრებო, ვილოცოთ ამ მოსიყვარულე ოჯახისთვის, ყველამ ერთად ვევედროთ უფალს, მათი ცხოვრება უკეთესობისკენ რომ  შეიცვალოს!
          გამოვიჩინოთ გულისხმიერება, ხელი გავუმართოთ მათ და მივცეთ ბავშვებს შესაძლებლობა, ნორმალურად განვითარდნენ და ბედნიერი ბავშვობა ჰქონდეთ. შეგიძლიათ თავად ეწვიოთ ამ ოჯახს და გაუწიოთ დახმარება. მერწმუნეთ, ბავშვებს ძალიან გაახარებთ! 
        დაურეკეთ ანას, ჰკითხეთ ოჯახს რა სჭირდება, გაამხნევეთ და უთხარით, რომ მარტო არ არის და გასაჭირში არ მივატოვებთ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!
         მათი მისამართია: ქ. თბილისი, გლდანის დასახლება, ავჭალის რაიონი 2, გორგასლის ქ. 21. ტელეფონის ნომერი: 568-671-909
         მეგობრებო, ჩერნოვეცკის ფონდი იწყებს საქველმოქმედო აქციას  ხუბაშვილების ოჯახის დასახმარებლად. როგორც იცით, ჩვენი ფონდის დახმარება ერთჯერადი როდია. ბავშვების გარეშე, ქვეყანას არ აქვს მომავალი! გავუფრთხილდეთ მომავალ თაობას! დავეხმაროთ გადარჩენაში! „ჩაწერეთ“ ისინი თქვენი ნათესავების სიაში და ეჭვიც არ გვეპარება,  უფალი დაგლოცავთ.
          აუცილებლად გააზიარეთ ეს ინფორმაცია, რათა თქვენმა მეგობრებმაც შეიტყონ ამ  ოჯახის უბედურების შესახებ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!
         უფალი გვაძლევს შესაძლებლობას ვიზრუნოთ იმ ადამიანებზე, ვისაც ამის ძალა თავად არ შესწევთ. ყველა ერთნაირად კეთილი ვერ იქნება. გვერდს ნუ აუვლით გაჭირვებულს, თითოეული მათგანი უფლისგანაა ნაბოძები, რათა შევძლოთ ღმერთს ჩვენი რწმენა, არა მხოლოდ სიტყვიერად, არამედ კეთილი საქმითაც რომ დავუმტკიცოთ!
         მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს, თუ კი შეიტყობთ, რომ  თქვენს ნაცნობს ან მეზობლს დახმარება სჭირდება, გთხოვთ, გამოიჩინეთ გულისხმიერება და მოგვწერეთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე:  office-fsp@fsp.ge.
თანხა შეგიძლიათ ჩარიცხოთ:
#GE15TB7194336080100003
#GE42LB0115113036665000
#GE64BG0000000470458000
(დანიშნულება: ხუბაშვილების ოჯახი)
ვებ-გვერდიდან: 
სწრაფი ჩარიცხვის ტერმინალებიდან:  OPPA, TBCpay და ExpressPay.
        ფონდის დამატებითი ვალდებულებებსა და უფლებებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე: https://goo.gl/GY2Gus)
თითოეულ ზარს შეუძლია გადაარჩინოს ადამიანის სიცოცხლე  – 0901 200 270
          ვიფიქროთ იმაზე, რომ გაჭირვებულთა დახმარებით და მათი ტკივილის გაზიარებით, ჩვენ ვზრუნავთ ჩვენს სულზე და ვუახლოვდებით უფალს!

კეთილი ბიძიას ყოველი სიტყვა ახდა! ახლა ჩვენ ზღაპრული გოგონები ვართ, თოჯინებით!

არავინ დაიჯერებდა, რომ ისტორიას, რომელიც რამდენიმე თვის წინ მოგიყევით, ასეთი ზღაპრული დასასრული ექნებოდა. უფრო სწორედ, ეს დასასრული კი არა, დასაწყისია! ახალი, ლამაზი და ბედნიერი ცხოვრების დასაწყისი! ეს არის ტანჯვის, ყველაფერი ცუდისა და უიმედოს დასასრული!

„დეიდა, იცი, მზად ვარ, ეს ტელევიზორი დავკოცნო! მასში ისეთ მულტფილმებს აჩვენებ და ის ისეთი ფერადია! – გვეუბნება 6 წლის ანასტასია. – მთელი ჩვენი ცხოვრება ფერადი გახდა, როგორც მულტფილმებში!“

და ეს თქვენი დამსახურებაა,  მეგობრებო! ეს თქვენ აიღეთ სიკეთის საღებავები და ცისარტყელას ფერებით შეღებეთ ამ მშვენიერი ბავშვების ნაცრისფერი სამყარო! ახლა მათ შემოდგომის პირქუში და ცივი დღეებიაღარ აშინებთ, როგორც უწინ!

„თქვენი წყალობით, ჩვენ ახლა სასწაულების გვჯერა! – ამ სიტყვებით შემოგვეგება ზღურბლზე მარინა, ოთხი მშვენიერი გოგონას ბებია. – თქვენ სიღარიბიდან ამოგვიყვანეთ და ჩემს შვილიშვილებს ბავშვობის სიხარული და მომავლის რწმენა დაუბრუნეთ. მათ ხომ თოჯინებიც კი არ ჰქონდათ… სწორედ თქვენი დამსახურებაა, რომ მათ სასწაულების ირწმუნეს!“

ჩვენ სულ ახლახან მოგიყევით ხუბაშვილების ოჯახის ისტორია, რომლის ცრემლების გარეშე წაკითხვა უბრალოდ შეუძლებელია. პაწაწინა, ნახევრად დანგრეულ ქოხში 9 ადამიანი ცხოვრობს! სამი მათგანი უიმედოდ არის ავად: ბაბუა მერაბი, რომელსაც სკლეროზი აქვს, გონებრივად ჩამორჩენილი გოჩა (23 წლის) და საბრალო, პატარა გოგონა, მარიამი (8 წლის), რომელიც დაბადებიდან ცერებრალური დამბლით იტანჯება.

https://chernovetskyifund.ge/ge/projects/593-khubashvili/description/

მეგობრებო, შეხედეთ ფოტოს! ახლა მათი ცნობა უბრალოდ შეუძლებელია!

მათი ცხოვრება უფერული ჩანდა, მაგრამ მათმა გასაჭირმა ჩვენს გულებში ჰპოვა გამოძახილი და საერთო ძალისხმევით, ჩვენ კიდევ ერთი კეთილი, ქართული ოჯახის ცხოვრების გამარტივება შევძელით. მეგობრებო, ყველა თქვენგანის წყალობით, ახლა მათ სახეებს ღიმილი ანათებს!

მოგვიყევით, როგორ შეიცვალა თქვენი ცხოვრება მას შემდეგ, რაც თქვენ შესახებ სტატია გამოვაქვეყნეთ?

მარინა: ჩვენი ცხოვრება არა მხოლოდ შეიცვალა, არამედ ასჯერ უკეთესი და ბედნიერი გახდა! თქვენი დიდი ხნის ნანატრი ოცნება აგვისრულეთ და ჩვენ ჩვენი ქოხისთვის დიდი, ფართო სამზარეულოს მიშენება შევძელით! თქვენ რომ არა, არც კი ვიცი, კიდევ რამდენ ხანს ვიარსებებდით ასე! საპირფარეშო ეზოში გვქონდა, ყოველგვარი პირობების გარეშე და გოგონები მუდმივად ცივდებოდნენ… დასრულდა ჩვენი წამება! როგორც იქნა, აბაზანის მიშენება და ადამიანურად ცხოვრება შევძელით!

 

დაშლილი ტახტის ადგილას თავს ახალი საწოლი იწონებს, რომელზეც მე და ჩემი სამი შვილიშვილი მშვენივრად ვეტევით… გოგონები ხეებზე კი არ დაძვრებიან მთელი დღე, მაუგლივით, არამედ მულტფილმებს უყურებენ, ან თოჯინებით თამაშობენ… ახალი სარეცხის მანქანაც კი მოგვიტანეს, ძველი აღარაფრად ვარგოდა…

  ანა, გოგონების დედა:არ ვიცი, მადლობა როგორ გადაგიხადოთ, რადგან თქვენ ჩვენი ყველა ოცნება აასრულეთ! და ეს ჩვენთვის სრულიად მოულოდნელი იყო.

ჩვენ სასოწარკვეთილებისაგან მოგმართეთ… როგორც წყალწაღებული, რომელიც ხავსს ეჭიდება… მხოლოდ საფენებს და პროდუქტებს ველოდით, ისიც – საუკეთესო შემთხვევაში. თქვენ  ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბეთ და ჩვენს მრავალტანჯულ ოჯახს ნამდვილი ბედნიერება აჩუქეთ!

  მერე, როგორ უხაროდათ გოგოებს ყოველ ჯერზე, როდესაც თქვენი თანამშრომელი, დავითი რეკავდა?! მაშინვე მზადებას იწყებდნენ, ერთმანეთს ვარცხნილობას უკეთებდნენ და ჩურჩულით განიხილავდნენ, თუ რა საჩუქრებს მოუტანდნენ მათ ამჯერად? რამდენი სიხარული, რამდენი აღტაცება იყო მათ თვალებში! მათ ხომ ნორმალური თოჯინებიც კი არ ჰქონდათ! თქვენი წყალობით მათ ბავშვობის ბედნიერება შეიგრძნეს!

  –ყველაზე მეტად რა დაგამახსოვრდათ?

  ანა: არც კი ვიცი… თქვენი თანამშრომლების ყოველი ზარი ჩვენს ცხოვრებას ნამდვილ დღესასწაულად აქცევდა! პირადად მე, რა თქმა უნდა, ყველაზე მეტად ის მახარებს, რომ მიშენების გაკეთება მოვახერხეთ, რომელზეც ასე ვოცნებობდით და რომელიც ჩვენთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი იყო. უბრალოდ წარმოიდგინეთ, როგორია, როდესაც ამ ერთი ბეწო, მუყაოს სახლში ცხრა კაცია მიყუჭული!

  თქვენ ჩვენს ოჯახს ენით აუწერელი ბედნიერება აჩუქეთ! ჩემი პატარები მხიარულად ჭიკჭიკებენ; მარიამიც კი, რომელსაც საუბარი არ შეუძლია და ლოგინს არის მიჯაჭვული, თითქოს ხვდებოდა, რომ ჰაერში ბედნიერება ნავარდობს!

– ადგილობრივმა ხელისუფლებამ თუ მოახდინა რაიმე სახის რეაგირება ჩვენს პოსტზე? თქვენი მდგომარეობით თუ დაინტერესდნენ და რამითთუ დაგეხმარნენ?

მარინა:იცით, არა…მართალია, ჩვენთან ადგილობრივი მმართველობიდან კი მოვიდნენ და თანხა – 500 ლარი გადმოგვცეს, მაგრამ ეს პანდემიის გამო გაკეთდა, მათ თქვენი პოსტის შესახებ არაფერი იცოდნენ. ნებისმიერ შემთხვევაში, დახმარებისთვის დიდად მადლობელები ვართ.

  თქვენი ემოციების შესახებ მოგვიყევით.

მარინა: ემოციების? მათი სიტყვებით აღწერა უბრალოდ შეუძლებელია… როგორც უკვე გითხარით, თქვენგან ამხელა დახმარებას არ ველოდით… არ ველოდით ასეთ გამოხმაურებას… რა თქმა უნდა, ქართველები ყოველთვის განთქმულნი იყვნენ თავიანთი სიკეთითა და გულისხმიერებით, მაგრამ ასეთ რთულ პერიოდში, როდესაც ამდენი ადამიანი სამსახურის გარეშე დარჩა და ძლივს გააქვთ თავი… შეიძლება, ვიღაცამ ჩვენი ისტორია წაიკითხა და ის მას იმდენად ჩასწვდა გულში, რომ გადაწყვიტა, ჩვენთვის უკანასკნელი გაეღო… ასე რომ, მინდა, თქვენმა თითოეულმა მკითხველმა იცოდეს: ჩვენ თქვენზე ლოცვით არ დავიღლებით! ცხოვრებაში სიკეთე უკვალოდ არ ქრება და დარწმუნებული ვარ, ასმაგად მოგეზღვებათ თითოეული კეთილი სიტყვისთვის, თითოეული თეთრისთვის, რომელიც ჩვენთვის არ დაგენანათ!

– თუ შეიძლება, გოგონებსაც გავესაუბრები. აბა, ნინო, გვითხარი, საჩუქრებიდან ყველაზე მეტად რა მოგეწონა?

ნინო (10 წლის): ჩვენ სულ-სულ-სულ ყველაფერი მოგვეწონა! დიდი მადლობა თქვენ!

ანასტასია (6 წლის):ჩვენ მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი თოჯინები გვაქვს!

თქვენს თოჯინებს რა დაარქვით?

ანასტასია: ჩემს თოჯინას, ჩემსავით, ანასტასია ჰქვია! ნინოს და სალომეს თოჯინებსაც მათი სახელები ჰქვიათ. ხომ მაგარია?!

სალომე (5 წლის): ჩემი თოჯინა – ექიმია! მასთან ერთად დავდივარ და ყველას ვმკურნალობთ! ისე ვოცნებობ, ექიმი გავხდე!..

– კიდევ რა გაგიხარდათ, გოგოებო?

ნინო: რა თქმა უნდა, პლანშეტები! რომ გვაჩუქეს, ისეთი ბედნიერი ვარ!

სალომე:დიახ, სულ ორი ცალია. ნინომ და ანასტასიამ თქვეს, რომ რიგრიგობით ვითამაშებთ. მე პლანშეტი რად მინდა? ნახეთ, რამხელა ტელევიზორი მაქვს!

ანასტასია (6 წლის):დიახ, დიახ! ეს უზარმაზარი პლანშეტი სალომესია! კიდევ, ახალი სარეცხი მანქანა გვაქვს, რომელიც არ დახტის და არ გრუხუნებს!

 

რას ნიშნავს ეს დახმარება და მხარდაჭერა პირადად თქვენთვის?

მარინა:ჩვენ კვლავ მოგვეცა კეთილდღეობისთვის და ნორმალური, ადამიანური არსებობისთვის ბრძოლის სტიმული. თითქოს, ძალა მოგვემატა… ახლა ხომ დანამდვილებით ვიცით: ჩვენ მარტო არ ვართ, ჩვენ უამრავი კეთილი ადამიანი, ჩვენი კეთილშობილი თანამემამულე თანაგვიგრძნობს. ცხოვრება სასტიკად მოგვექცა. ჩვენს ოჯახში სამი ავადმყოფია, მაგრამ სიმტკიცე არ დაგვიკარგავს და თქვენი თანადგომის წყალობით, შევძელით სიცოცხლის გასაგრძელებლად ძალები მოგვეკრიბა. ეს თქვენი არაჩვეულებრივი ფონდისა და თქვენი მეგობრების მხარდაჭერის წყალობით მოხდა! რადგან ამდენმა ადამიანმა ჩვენ შესახებ სწორედ თქვენი წყალობით შეიტყო და შეძლო, დასახმარებლად მოსულიყო!

– იქნებ კიდევ გაქვთ რაიმე პრობლემა, რომლის გადაჭრაშიც ჩვენს მკითხველებს შეუძლიათ, რომ დაგეხმარონ?

მარინა:თქვენ ჩვენ ურთულესი მდგომარეობიდან გამოგვიყვანეთ. ყველა თქვენგანის წყალობით, ჩვენი ქოხი თანდათან სახლს დაემსგავსა! რა თქმა უნდა, გასაკეთებელი კიდევ ბევრია… ამ დროისთვის, ყველაზე დიდი პრობლემა კარ-ფანჯარაა. მინაშენს ისინი ჯერ უბრალოდ არ აქვს. არადა, უკვე აცივდა და ძლიერ უბერავს…

თქვენ ჩვენთვის ის გააკეთეთ, რაზეც ვერც კი ვიოცნებებდით! სხვა რა მეთქმის, მადლობის გარდა? ეს გრძნობა მავსებს და მინდა, უსასრულოდ ვიმეორო: უდიდესი მადლობა ყველას!

***

თუკი გიმძიმთ საყოფაცხოვრებო სირთულეებისა და გადაუჭრელი საკითხების გამო, რამდენიმე წამით გადაიტანეთ ყურადღება ჩვენ FB პოსტებზე, ან უმჯობესია, დაურეკოთ ნებისმიერ ჩვენს ბენეფიციარს და ყველა თქვენი პრობლემა უმნიშვნელოდ მოგეჩვენებათ იმასთან შედარებით, ვისაც მისი ცხოვრების ყველაზე მძიმე წუთშიდაეხმარეთ.

ამასთან შედარებით ჩვენი პრობლემები არაფერია! აი, ნამდვილი გაჭირვება! ის თქვენ წინაშეა! უფალს მადლობა შესწირეთ იმისთვის, რაც გაგაჩნიათ! თქვენ უბედნიერესი ადამიანი ხართ! გახსოვდეთ ეს და დაეხმარეთ გაჭირვებულებს!

სამწუხაროდ, ამ და კიდევ უამრავი სხვა ოჯახის პრობლემები არ დასრულებულა, ამიტომ დროდადრო დაათვალიერეთ ხოლმე ამ საბრალო ხალხის ისტორიები ჩვენს ვებ-გვერდზე და ესაუბრეთ მათ. ყოველ ჯერზე, როდესაც მორიგი უბედური ადამიანის ნომერს აკრეფთ, თქვენ აუცილებლად იგრძნობთ უფლის კურთხევას! აუცილებლად! გთხოვთ, განაგრძოთ ამ ოჯახების დახმარება. სწორედ ეს არის საუკეთესო ღვთისმსახურება!

თქვენი სიკეთე – ეს არის შესაძლებლობა, რომ თავადაც ყველაფერში ბედნიერი იყოთ!

კიდევ ერთხელ, დიდი მადლობა თითოეულ თქვენგანს, მეგობრებო!

ჩვენი ფონდის ანგარიშია: 

  #GE15TB7194336080100003 

  #GE42LB0115113036665000 

  #GE64BG0000000470458000 

  (დანიშნულება: ხუბაშვილების ოჯახი)

  თანხის გადმორიცხვა შეგიძლიათ ჩვენი ვებ-გვერდის მეშვეობითაც. https://chernovetskyifund.ge/ge/projects/593-khubashvili/description/

თანხის ჩარიცხვა ასევე შესაძლებელია OPPA, TBCpay, ExpressPay ტერმინალებიდან. ქვეთავში “ქველმოქმედება“ მოძებნეთ ჩვენი ფონდი (ფონდის დამატებით უფლება-მოვალეობებს შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე https://goo.gl/GY2Gus).

ერთი ზარი გადაარჩენს სიცოცხლეს: 0901 200 270.

დაფიქრდით იმაზე, რომ გაჭირვებულთა დახმარებით და მათი ტკივილის გაზიარებით, ჩვენ ვზრუნავთ საკუთარ სულზე და ვუახლოვდებით უფალს!

თარიღი
სახელი
თანხა
სტატუსი
2020 ივლ 20
სარეცხი მანქანა
780.00₾
2020 ივლ 20
საწოლი
700.00₾
2020 აგვ 11
პამპერსები
99.93₾
2020 აგვ 11
პროდუქტები
299.99₾
2020 სექ 01
ფონდის ზედნადები ხარჯები
470.00₾
2020 სექ 04
პლანშეტი
740.00₾
2020 სექ 24
საკანცელარიო ნივთები
96.80₾
2020 სექ 24
პამპერსები
102.00₾
2020 სექ 24
ტელევიზორი
610.00₾
2020 სექ 30
სამშენებლო მასალა
265.00₾
2020 სექ 30
თოჯინა
132.70₾
2020 ოქტ 19
სამშენებლო მასალა
188.00₾

სულ ხარჯები:

4484.42₾

დატოვა:

0.31₾
შემოწირულობის გაღება
თანხა
კეთილი გული
30.12.2020 12:50:07
₾2.00
მაია ჩაკვეტაძე
10.12.2020 20:00:00
₾10.00
dato javaxishvili
07.12.2020 15:37:46
₾20.00
ლომსაძე ლევან
15.11.2020 20:00:00
₾10.00
ტერმინალი
12.11.2020 20:00:00
₾4.50
თამილა კოპერინა
11.11.2020 20:00:00
₾3.00
ტერმინალი
11.11.2020 20:00:00
₾4.50
გოჩა ამირანაშვილი
10.11.2020 20:00:00
₾5.00
ქებურია კახაბერ
10.11.2020 20:00:00
₾7.00
ორჯონიკიძე ეკატერინე
09.11.2020 20:00:00
₾3.00
ტერმინალი
09.11.2020 20:00:00
₾4.50
ქებურია კახაბერ
08.11.2020 20:00:00
₾7.00
დავით მარანელი
08.11.2020 20:00:00
₾11.91
თათია ბუხიაშვილი
08.11.2020 20:00:00
₾5.00
Kelendjeridze Nino
08.11.2020 20:00:00
₾2.00
Kelendjeridze Nino
08.11.2020 20:00:00
₾2.00
ზურაბ შაიშმელაშვილი
21.10.2020 20:00:00
₾1.00
მერაბიშვილი დავით
18.10.2020 20:00:00
₾1.00
გობაძე ლაშა
18.10.2020 20:00:00
₾5.00
შპს მაგთიკომი
18.10.2020 20:00:00
₾430.40

შემოწირულია:

₾4,484.73

208 დონორი

აირჩიეთ თანხა:

Გადახდის საშუალება:

გამოწერა:

შემოწირულია:

₾4,484.73

208 დონორი

დასრულებული!

მათ ძალიან სასწრაფოდ სჭირდებათ თქვენი დახმარება