– საცოდავად ჩურჩულებს ოთხი წლის ბიჭი და ტირილს იწყებს; ლოყებზე მლაშე ცრემლები ღვარად ჩამოსდის, მის თვალებში კი იმხელა ტანჯვა და მწუხარება იკითხება, რომ ამის დანახვაზე გული მიკვდება!

„დეიდა, ყურადღებით იყავით: დედას მოულოდნელად ტუჩები თუ გაულურჯდა, საშველად ვინმეს უნდა მოვუხმოთ! – ზრდასრული ადამიანის სერიოზულობით მაფრთხილებს 7 წლის ირმა და თვალებში უნდობლად მიყურებს. – მე ნემსის გაკეთება არ ვიცი; თქვენ იცით? აუცილებლად ვისწავლი! მალე!“

ჩამონგრეულ, ბნელ და ცივ ოთახში 70 წლის მოხუცი წევს, დაჟანგებული საწოლიდან უკვე 9 წელია ვერ დგება. მარჯვენა მხარე მთლიანად პარალიზებული აქვს ვერაგი ინსულტის გამო. მეტყველება უჭირს, სიარული კი საერთოდ არ შეუძლია. პენსიის თანხა მედიკამენტების საყიდლად არ ჰყოფნის, შიმშილობს. ეს ყველაფერი ხდება ჩვენს საქართველოში, სადაც დასაბამიდან მოხუცებს პატივს სცემდნენ და აფასებდნენ! ტარიელი (70 წლის): მეუღლე 30 წლის წინ დამეღუპა. სიკვდილის წინ მთხოვა, ჩვენი ერთადერთი ვაჟისთვის „ახალი დედა“ არ მომეყვანა. სრულიად მარტომ დავიწყე ჩვენი პატარა ვაჟის აღზრდა. ხომ წარმოგიდგენიათ, მარტოხელა კაცისთვის ეს რამდენად რთული იქნებოდა? მაგრამ, ცოლისთვის მიცემული სიტყვა არ გავტეხე.