ეს 84 წლის თამილა გაგუაა. მისი ცხოვრება ისეთი ტრაგიკულია, რომ ალბათ, თავად ღვთისმშობელიც კი ცხარე ცრემლებით ტირის… ამბავი, რომელიც ახლა უნდა მოგიყვეთ, ძარღვებში სისხლს გაგიყინავთ. ეს არის ტრაგედია, რომელიც საუკუნეების განმავლობაში შემორჩება ისტორიას. ყველაფერი მრავალი წლის წინ, ზამთრის ერთ თოვლიან დღეს დაიწყო, როდესაც სოფელ ჭოგნარში, მარტოხელა ქვრივ მოხუცს მისმა ერთადერთმა ვაჟმა ჩამოაკითხა ქალაქ კალინინგრადიდან (სადაც ის ჯარში მსახურობდა). ვაჟი იქ დაქორწინებულიყო. რძალს ისე დახვდა თამილა ბებო, როგორც საკუთარ შვილს. თუმცა ყველაზე მთავარი წინაა. როდესაც ერთი წლის თვალებბრიალა ბიჭი დაინახა თავისი ვაჟის ხელებში თამილა ბებომ, მაშინვე მიხვდა, რომ მისი შვილიშვილი იყო და ბედნიერებისგან კინაღამ გონება დაკარგა.

„სიკორია, დედა“, — იმეორებს ქეთევანი და ისევ ტირის. შემდეგ უსიტყვოდ ემორჩილება თავის მომვლელ მაცაცოს. მორჩილად მიირთმევს სუპს კოვზიდან და ისმენს ქებას, თუ რა კარგი გოგოა. პატარა ბავშვივით უცვლიან პამპერსს და ეზოში მცირე ხნით ასეირნებენ ეტლით. ცრემლების ნაკადი არ წყდება მის სახებზე. მარჯვენა ხელ-ფეხს ვერ ამოძრავებს. ენა არ ემორჩილება და ვერ ატრიალებს პირში. თვალები ვეღარაფერს არჩევენ… აი, რა დამართა ქეთევანს ინსულტმა. არა, აი, როგორ შეუძლია სახელმწიფოს მოტეხოს ადამიანი. შეხედეთ დაუძლურებულ ქეთევანს და ფრთხილად იყავით! აი, რამხელა საფასურს იხდის ადამიანი, რომელიც სახელმწიფოსგან დახმარების მიღებას ცდილობს.

ჩვენი ფონდის მიზანია, ფონდის მეგობრების სულები უფალს გავუხსნათ! უფალი უფრო და უფრო მეტი უბედურების ჩვენებას უშვებს! მადლობა უფალო, რადგან ყოველი ისტორიიდან ისტორიამდე ჩვენ ისეთები ვხდებით, როგორების დანახვაც შენ გინდოდა, როდესაც ადამიანი შექმენი! გაიცანით, ეს მაიაა! ის ბავშვთა სახლში გაიზარდა და იმ კეთილი ხალხის სახლში, რომლებმაც ის გარკვეული დროით შეიფარეს! მაია 58 წლისაა! ის მარტოსულია და უსაზღვროდ, უსაზღვროდ უბედური! სიბერეში კი მოულოდნელად, ფაქტობრივად, უსახლკარო ძაღლის მდგომარეობაში აღმოჩნდა! მაია: 2023 წლის ნოემბერში საერთო საცხოვრებელში, სადაც ვცხოვრობდი, ჩემი ოთახი დაიწვა, — ამბობს მაია – თქვენ ვერ წარმოიდგენთ, რას ნიშნავს ჩემს ასაკში უსახლკარო ძაღლის მდგომარეობაში ყოფნა! ადგილობრივმა ხელისუფლებამ ხომ მთლიანად დანგრეულ, ყოფილი პოლიციის შენობაში შემასახლა! ბედმა მას ბავშვობიდანვე აქცია ზურგი, როცა მშობლებმა მიატოვეს და ბავშვთა სახლში ჩააბარეს. პატარა მაია ფანჯარასთან იჯდა და ელოდა, როდის მოვიდოდა დედა… როდის გაახსენდებოდათ ის.

გულით და ქცევით ზურაბი და გალინა მოგაგონებენ გულკეთილ, მიამიტ, უსინათლო ბავშვებს, რომლებიც უღრან ტყეში აღმოჩნდნენ, ველური, ავი მხეცების გარემოცვაში! მათ დასაცავად კი, ერთი შეუპოვარი და კეთილი გმირიც არ გამოჩნდება! „ძალიან, ძალიან რთულია ცხოვრება, როდესაც ყველა ცდილობს შენს მოტყუებას“ – ამბობს ზურაბი, რომელსაც ნაძირალა ექიმები ორი წლის განმავლობაში იმისთვის „ მკურნალობდნენ“, ვითომდა მხედველობა რომ დაებრუნებინათ. ამ დროს კი, თვალის ნერვი დიდი ხნის მკვდარი იყო. ექიმებმა უკანასკნელი თეთრები გამოსძალეს ამ ოჯახს! მათი პოვნა და უტიფარ თვალებში ჩახედვა ურიგო ნამდვილად არ იქნებოდა… ზოგ „მხეცს“ სასამართლოში სარჩელი შეაქვს, ბინა რომ წაართვას, ზოგი კი ელის, როდის დაიხოცებიან შიმშილითა და სიცივით, რის შემდეგაც ბინის მითვისებას უფასოდ შეძლებს! ამიტომ, დანარჩენმა „მხეცებმა“ შემწეობის გარეშე დატოვეს და დროდადრო ინტერესდებიან… არა, მათი ჯანმრთელობის ან მატერიალური მდგომარეობით კი არა, არამედ იმით, ჯერ კიდევ ცოცხლები არიან, თუ არა? „ნეტავ, მალე ამოხდეთ სული!“

ეს ისტორია დაიწყო მაშინ, როდესაც მან გადაწყვიტა ყველა ამქვეყნიური საზრუნავი მიეტოვებინა და თავი ღვთის მსახურებისთვის მიეძღვნა. და ეს ყველაზე რთული ნაბიჯი იყო მის ცხოვრებაში. ყველა წინააღმდეგი იყო, მშობლებიც, შვილებიც… „მაგრამ, როდესაც ღმერთი გესაუბრება, არაფრის არ უნდა შეგეშინდეს, თუნდაც მთელი სამყარო იყოს შენს წინააღმდეგ!“ – ამბობს დედა ელენე. ნამდვილად სასიამოვნოა მისი მოსმენა, მის სიტყვებს სიმშვიდე მოაქვთ და ის, რასაც საუბრობს ღმერთზე, ცხოვრებაზე, სიკეთესა და ბოროტებაზე, ბევრ რამეზე აუცილებლად დაგაფიქრებთ.

მეგობრებო, გაიცანით, ეს შუშანა ბებოა. და ეს დაავადებები, სამწუხაროდ, მისი მძიმე დიაგნოზების სრული ჩამონათვალი არ არის. სამი წლის წინ, მთლიანად მოჰკვეთეს მარცხენა ფეხი. „მას შემდეგ, გადაადგილება სახლშიც კი მიჭირს! სასეირნოდ კი, თვეში ერთხელ ჩავყავარ ეზოში ჩემს კიბოთი დაავადებულ შვილს!“ ეს ქალბატონი 72 წლისაა, ისევე, როგორც ჩვენი ფონდის დამფუძნებელი, ლეონიდ ჩერნოვეცკი, რომელიც ამ საშინელ ისტორიას პირადად გაეცნო და აი, რა თქვა: „სიკვდილის პირას არიან დედა-შვილი! არაადამიანურ ტანჯვას უძლებენ ორივე! მინდა, ავუხსნა ჩვენს გამომწერებს, რა გრძნობა მეუფლება, ასეთ ასაკში ავად რომ ვხდები! ამ დროს ადამიანი ფიქრობს: აი, ჩემი აღსასრულიც დადგა! ნეტავ, რა მელის? ცივი მიწა, მატლები, თუ უფალთან შეხვედრა?! უფალს თუ შევხვდი, ნეტავ ყველა ცოდვის გამოსყიდვა თუ მოვასწარი, რაც ახალგაზრდობაში მაქვს ჩადენილი?! ნეტავ, ღვთის ნება თუ აღვასრულე?! ხომ არ გამომრჩა რამე?!“