ყოველ დღე დედა და მამა საშინელი არჩევანის წინაშე დგანან – იყიდონ პროდუქტები თუ მედიკამენტები.

ის ხშირად მესიზმრება. საზარელია!!! – პატარა ბარბარე სახლის კარებში სწორედ ამ სიტყვებით შემომეგება და კედელთან მიმიყვანა.
– შენც გყავს სახლში ასეთი? – გულუბრყვილოდ მეკითხება ბავშვი.
– არა, არ მყავს. ახლავე წავიყვან შენსას. არ გენანება?
– წაიყვანე! მე კიდევ ბევრი გემრიელი საჭმელი და დღეში სულ პაააატარა კანფეტი მინდა, ერთი მაინც!
– მოგიტან!

ბავშვებს შორის ყველაზე მკვირცხლი, ხუთი წლის ელენე ხელზე მწვდა სიტყვებით: „საიდუმლოს შენახვა შეგიძლია? მე ფიფქია გავხდები და ჩემს ძმებს ბევრზე-ბევრ ტკბილეულს და სათამაშოს ვაჩუქებ და კიდევ, შენც გაგიმასპინძლდები და დედ-მამასაც.“
გარშემო რომ მიმოვიხედეთ, ყველაფერს უსიტყვოდ მივხვდით: ამ სახლში არასდროს ყოფილა არც სათამაშოები, არც ტკბილეული, არც ჩვეულებრივი საჭმელი. ეს არის თამაზაშვილების ძალიან ღარიბი, ქართული ოჯახი, რომელიც, სამაგიეროდ, ბავშვებით არის მდიდარი: დანიელი (2 წლის), ანდრეა (4 წლის), ელენე (5 წლის), ალექსი (8 წლის) და გიორგი (10 წლის).
„დეიდა, არ იცი, თოვლის ბაბუა ჩვენთან რატომ არ მოდის? ჩვენ კარგები ვართ, მაგრამ ის მაინც არ მოდის…“ – კითხულობს ლამის ატირებული ალექსი.