„რა კარგია, რომ გვესტუმრე! – ჩვენ შესახვედრად გამორბის 6 წლის თევდორე. – ოღონდ მერე კიდევ მოდი, კარგი? საჭმელი რომ გვქონდეს და შენი გამასპინძლებაც შევძლოთ!“
„დიახ, ფული რომ ერიცხება, დედა გემრიელ საჭმელებს გვიკეთებს, – გვიხსნის 9 წლის ანასტასია. – მაგრამ ეს იშვიათად ხდება“.

ხუთი წლის განმავლობაში ბავშვმა იმდენი წამალი დალია, რომ მათგან ერთი პატარა სახლი აეწყობოდა, წამლებში გადახდილი ფულით კი პატარა ლიზი ყველა სანუკვარი ოცნების ასრულებას შეძლებდა. არადა, წამლები ძვირი არაა – ერთი აბი მხოლოდ 10 თეთრი ღირს; მაგრამ მას დღეში 12 ცალი სჭირდება!

– თვალცრემლიანი ამბობს დედა, ნინო.
– დე, მალე დღესასწაული მოდის… არ იტირო, რა, – ამშვიდებს მას გოდერძი. ბარბარე კი დედას თავზე ეფერება.
– მალე… – ოხრავს ნინო.

ყველა კაცი ადამიანი არაა! მითუმეტეს ყველას არ აქვს უფლება იყოს მშობელი. ეს ულამაზესი გოგონა, სამი თვის რომ იყო, მამამ სახლიდან გააგდო. ლიზი და მისი დედიკო ქუჩაში დარჩნენ, უსახლკაროდ და უპუროდ. ყველა კარზე აკაკუნებდნენ, პურის ნაჭერს ითხოვდნენ. ღვთის ნებით, კეთილმა ქალმა შეიფარა. ლიზის და თეონას ისტორია სავალალოდ დასრულდებოდა, მათ გზაზე, შემთხვევით ღვთისნიერი ადამიანი – გივი რომ არ გამოჩენილიყო.