„ჩემი შვილებისთვის მინდა ვიცოცხლო და ფეხზე დავდგე! ბავშვებს დედა სჭირდებათ! დამეხმარეთ, ღვთის გულისათვის!“ — მხოლოდ ამ სიტყვების წარმოთქმა შეძლო ჩურჩულით ლიკამ, როცა საავადმყოფოში მოვინახულე. ქალს ტრაქეოსტომა აქვს ყელში და საუბარი უჭირს. მივმართავთ სრულიად საქართველოს! მეგობრებო, სამი შვილის დედას, ლიკას, თქვენი დახმარება სჭირდება, ის მხოლოდ 22 წლისაა. მაისში რვა თვის ორსული იყო, როცა ჩუტყვავილა დაემართა. მდგომარეობა გართულდა, რის გამოც ბავშვი დაიღუპა, ახალგაზრდა დედას კი ორივე თირკმელი გაუჩერდა და თითქმის ყველა სასიცოცხლო ორგანომ ფუნქციონირება შეწყვიტა. შეხედეთ, დაავადებამ იმდენად შეცვალა ახალგაზრდა ლამაზი ქალის სახე, რომ ვერც კი იცნობთ! რამხელა ტკივილი ჩანს მის თვალებში! ლიკამ მეოთხე შვილი დაკარგა და კინაღამ თვითონაც დაიღუპა!

მეგობრებო, დიდი უბედურება ხდება! რვა წლის ზაურს ეპილეფსია აქვს. წარმოგიდგენიათ, ბავშვს უკვე სამი თვეა წამლები არ მიუღია!!! მის საბრალო მშობლებს არც აბების, არც საკვების ყიდვის საშუალება არ გააჩნიათ და ახლა მუდმივი შიშის ქვეშ ცხოვრობენ, რადგან არ იციან, ზაურს კრუნჩხვები როდის დაეწყება და უსიცოცხლოდ ძირს როდის დაეცემა. პირადად ჩემი და ფონდის სახელით თხოვნით მოგმართავთ: მოდი ამ ოჯახს გავუზიაროთ ჩვენი გულების სითბო და დავანახვოთ, როგორ შეუძლიათ საქართველოში სრულიად უცხო ადამიანების გვერდში დგომა! დიდსულოვნების ძალა ხომ სწორედ ეს არის — სრულიად უცნობ ადამიანებს ვეხმარებით და სამაგიეროდ არაფერს ველით!

უფალო, გმადლობთ, ამ ოჯახთან რომ მოგვიყვანე, რათა შენი ანგელოზები გაგვეცნო დროულად! წარმოდგენაც კი საზარელია! რამხელა ტრაგედია დატრიალდებოდა დაგვიანების შემთხვევაში. ახალ ამბებში გამოაცხადებდნენ, რომ საკუთარი სახლის ნანგრევებქვეშ ნაპოვნია მრავალშვილიანი ქართული ოჯახი! რა საშინელებაა! ან შიმშილით დახოცილი… პირისაგან მიწისა აღიგვებოდა ოჯახის კვალი, იმ ადამიანებს კი, ვინც პასუხისმგებელია მათ სიცოცხლეზე, ნამუსიც არ შეაწუხებდა.

ათი წლის ვენერას, არ ჰყავს მეგობრები და დარწმუნებულია, რომ არც არასდროს ეყოლება. ღატაკებთან მეგობრობა არავის უნდა. „ვგრძნობ, რომ თავს მარიდებენ. ჩემს გვერდით არ სხდებიან, ჩემთან თამაში არ უნდათ. არაფერს მეუბნებიან, მაგრამ ისე მექცევიან, რომ აი, აქ მტკივა“, – ამბობს ვენერა და ხელს გულზე იდებს.

ნაცრისფერი, ობმოდებული კედლები ნესტისგანაა დამპალი… ზოგჯერ გგონია, რომ ეს ადგილი ადამიანის ცრემლების გამოა დანესტილი, რადგან ამ სახლში ყველა ტირის: ტკივილისგან, უიმედობისგან, უმწეობისგან…

„იცით რა არის ყველაზე მტკივნეული? როცა შენკენ თითს იშვერენ და დაგცინიან, მასხარად გიგდებენ… ზურგსუკან კი არა, პირდაპირ თვალებში გიყურებენ და შეურაცხყოფას ისე გაყენებენ, რომ გული უფრო მეტად გეტკინოს. მეეზოვის შვილს, ბინძურს, მათხოვარს მეძახიან, თითქოს მეეზოვეობა სირცხვილი იყოს… დიახ, დედაჩემი ქუჩებს ჰგვის, მაგრამ მე ამას უღირს საქმედ არ მივიჩნევ! და როცა გავიზრდები, დიდზე დიდი თანამდებობაც რომ მქონდეს, ცუდი ადამიანების ჯინაზე, ცოცხს ავიღებ და მას დავეხმარები!“ – მიყურებენ ამქვეყნად ყველაზე სევდიანი, ყავისფერი თვალები – ცრემლების ორი უძირო ტბა…
12 წლის განმავლობაში ირმამ თანატოლებისგან იმდენი დაცინვა და შეურაცხყოფა აიტანა, რასაც ვერც ერთი ზრდასრული ადამიანი ვერ გაუძლებდა. უზრდელი ბავშვები რა სიტყვებით აღარ ამკობენ…