მირიანი 35 წლის იყო, როდესაც ერთ ავბედით საღამოს, ტროტუარზე მიმავალს, ავტომობილი დაეჯახა. მძღოლმა საჭე ვერ დაიმორჩილა და ახალგაზრდა უდანაშაულო ბიჭის სისხლი დაიღვარა. მირიანმა სიცოცხლესთან შეუთავსებელი ტრავმები მიიღო. თავის იმდენად მძიმე დაზიანებები ჰქონდა, რომ ექიმები მისი გადარჩენის 1%-საც კი არ ვარაუდობდნენ. ბიჭს თავის ქალის ძვლები ჰქონდა დამტვრეული. ალბათ, ხვდებით, ეს რასაც ნიშნავს. სამი თვის განმავლობაში მირიანი კომაში იყო. პირველი ოპერაცია ბიჭს მოსკოვში ჩაუტარდა, თუმცა მისი მდგომარეობა უფრო დამძიმდა. წარუმატებელი ოპერაციის შემდეგ, მირიანი რეანიმობილით საქართველოში გადმოიყვანეს. ჯამში, საბრალო ბიჭს თავის ტვინზე ოთხი ოპერაცია ჩაუტარდა. ბიჭს არც მგრძნობელობა ჰქონდა, არც აღქმის უნარი. მიცვალებულისგან მხოლოდ იმით განსხვავდებოდა, რომ სუნთქავდა. მიუხედავად ამისა, ბიჭის გმირი დედა არ დანებდა. საბრალო ქალმა შეუძლებელი შეძლო შვილის გამო და მართლაც, უფლის შემწეობით, თავის ტვინზე ჩატარებული მეოთხე ოპერაციის შემდეგ, მირიანი კრიტიკული მდგომარეობიდან გამოვიდა და მისი სიცოცხლის გადარჩენის რეალური შანსები გაჩნდა.

უკვე მესამე თვეა, ქეთევანი და მისი შვილები იქექებიან ნაცარში, ეძებენ, იქნებ ხანძარს წარსული ცხოვრებიდან ერთი კოვზი, ერთი თეფში მაინც გადაურჩა, მაგრამ ამაოდ – ცეცხლმა ყველაფერი შთანთქა! 2023 წლის თებერვალში, მხოლოდ ერთმა ნაპერწკალმა უსახლკაროდ დატოვა მაზიაშვილების ოჯახი და პრობლემები შეჰმატა მათ ისედაც შეჭირვებულ ცხოვრებას. ექვსი ადამიანი ქუჩაში აღმოჩნდა. მათი წარსული ტკბილი ცხოვრებისაგან კი, დარჩა მხოლოდ გადაბუგული კედლები და ფერფლი.

„კრუნჩხვებში ვარდება, თავს უკან აგდებს და ხელებს იქნევს; თავის სკამზე მყარად თუ არ ზის, შეიძლება გადმოვარდეს, ამიტომ სულ უნდა უყურო და მაგრად გეჭიროს!“ – გვიყვება პატარა ნათია და გვიჩვენებს მის ძმას, გიორგის შეტევები როგორ ეწყება. – „იცით, რა საშინელებაა? ასეთი რამ ოდესმე გინახავთ? ძალიან საშიშია! ზოგჯერ მესიზმრება, რომ ცუდადაა, მე კი მის დახმარებას ვერ ვასწრებ.“

„პატარა ვიყავი, მაგრამ დედა მახსოვს“, – გვეუბნება პატარა, მშვენიერი ბარბარე და დედამისის სურათი გულზე მიხუტებული მოაქვს. – „ხომ ლამაზია? ხომ ვგავარ? მახსოვს, როგორ იწვა, ხელზე ვეფერებოდი, მას კი უხაროდა. ახლა ის ზეცაშია, მე კი მას გულებს ვუხატავ და ვწერ „დედიკო, მიყვარხარ“. მე და ბებო მის საფლავზე ხშირად დავდივართ და იქ ყველაფერი ძალიან ლამაზია… ახალ წელს მისთვის ნაძვის ხესაც კი ვრთავთ.“

„მუხლებზე დაჩოქილები მოხვალთ ჩემთან, შიმშილით სული რომ ამოგხდებათ”