„როცა საფლავის ქვას ვეხუტები, ვგრძნობ, რომ ჯერ კიდევ ცოცხალი ვარ… აქ ჩემი ცხოვრების სიყვარული განისვენებს, ჩემი საყვარელი ცოლი, ტანიუშა“, – ცრემლებად იღვრება 75 წლის ჯუმბერი ბაბუა. – „წავიდა და ყველაფერი თან წაიყოლა: ჩემი ჯანმრთელობა, ჩემი გული და სული. დავბრმავდი. რაში მჭირდება თვალები, თუკი მას ვეღარასოდეს ვიხილავ?“
მან ყველა ახლობელი დამარხა, ვინც კი ოდესმე ჰყვარებია: მშობლები, დები, ძმები და რომელიღაც დისშვილებს თუ ძმისშვილებს შორისაც კი. საშინელებაა! მაგრამ საყვარელი მეუღლის დაკარგვა მისთვის დიდი დარტყმა აღმოჩნდა, რის შემდეგაც ფეხზე უკვე ვეღარ წამოდგა.

ნაცრისფერი, ობმოდებული კედლები ნესტისგანაა დამპალი… ზოგჯერ გგონია, რომ ეს ადგილი ადამიანის ცრემლების გამოა დანესტილი, რადგან ამ სახლში ყველა ტირის: ტკივილისგან, უიმედობისგან, უმწეობისგან…

უფალო, გმადლობთ, ამ ოჯახთან რომ მოგვიყვანე, რათა შენი ანგელოზები გაგვეცნო დროულად! წარმოდგენაც კი საზარელია! რამხელა ტრაგედია დატრიალდებოდა დაგვიანების შემთხვევაში. ახალ ამბებში გამოაცხადებდნენ, რომ საკუთარი სახლის ნანგრევებქვეშ ნაპოვნია მრავალშვილიანი ქართული ოჯახი! რა საშინელებაა! ან შიმშილით დახოცილი… პირისაგან მიწისა აღიგვებოდა ოჯახის კვალი, იმ ადამიანებს კი, ვინც პასუხისმგებელია მათ სიცოცხლეზე, ნამუსიც არ შეაწუხებდა.

„იცით რა არის ყველაზე მტკივნეული? როცა შენკენ თითს იშვერენ და დაგცინიან, მასხარად გიგდებენ… ზურგსუკან კი არა, პირდაპირ თვალებში გიყურებენ და შეურაცხყოფას ისე გაყენებენ, რომ გული უფრო მეტად გეტკინოს. მეეზოვის შვილს, ბინძურს, მათხოვარს მეძახიან, თითქოს მეეზოვეობა სირცხვილი იყოს… დიახ, დედაჩემი ქუჩებს ჰგვის, მაგრამ მე ამას უღირს საქმედ არ მივიჩნევ! და როცა გავიზრდები, დიდზე დიდი თანამდებობაც რომ მქონდეს, ცუდი ადამიანების ჯინაზე, ცოცხს ავიღებ და მას დავეხმარები!“ – მიყურებენ ამქვეყნად ყველაზე სევდიანი, ყავისფერი თვალები – ცრემლების ორი უძირო ტბა…
12 წლის განმავლობაში ირმამ თანატოლებისგან იმდენი დაცინვა და შეურაცხყოფა აიტანა, რასაც ვერც ერთი ზრდასრული ადამიანი ვერ გაუძლებდა. უზრდელი ბავშვები რა სიტყვებით აღარ ამკობენ…