აი, ასეთი საშინელი სურათი დაგვხვდა, როდესაც ჯაველიძეების ოჯახში მივედით. 11 წლის მარიამს ისეთი შეტევა დაემართა, რომ ბავშვს ამოსუნთქვაც აღარ შეეძლო. მადლობა უფალს, კეთილი მეზობლები დროულად მოვიდნენ და დედას დაეხმარნენ საბრალო ბავშვის მოსულიერებაში (მარიამის დედა მე-2 ჯგუფის ინვალიდია). გგონიათ, ეს საშინელი შეტევები გოგონას ერთადერთი პრობლემაა? სამწუხაროდ, არა. მოემზადეთ, ყველაზე უარესი ახლა უნდა გითხრათ. გოგონას ისეთი დაავადება აქვს, რომელიც ამ ასაკის ბავშვს, წესით, არ უნდა ჰქონდეს. 11 წლის მარიამს შაქრიანი დიაბეტის რთული ფორმა აქვს. ეს საშინელი დაავადება ერთი წლის წინ დაემართა. თუმცა, რასაც ახლა გეტყვით, ძარღვებში სისხლს გაგიყინავთ. ინსულინის ნემსს ყოველდღე 11 წლის ბავშვი საკუთარი ხელით იკეთებს. ღმერთო, ეს ხომ წარმოუდგენელია!

მანიაკი მამა ქუჩაში მათხოვრობას აიძულებდა მძიმედ დაავადებულ შვილს. შეგროვებული ფულით კი, პირუტყვივით სვამდა და რკინის ჯოხით სცემდა ბიჭს. ეს ჩვენი ახალი პრობლემაა მეგობრებო! ძალიან რთული შემთხვევაა! 21 წლის გიორგი დაუნის სინდრომით დაიბადა. ვერ დადის, ვერ ლაპარაკობს, გონებრივი განვითარება კი, დაახლოებით სამი წლის ბავშვის აქვს. ბიჭის საცხოვრებელი ნესტიანი სარდაფია, სადაც ვირთხები ბუდობენ. მისი საწოლი კი ისეთია, რომ ქუჩის ძაღლიც არ დაწვებოდა. ჟანგიანი საწოლიდან ამოშვერილი მავთულები ტკივილს აყენებს გიორგის. ჭერიდან ჩამოსული წვიმის წყალი ასველებს, როდესაც სძინავს.

ეს 14 წლის საბაა. ეტლს მიჯაჭვული ბავშვი საშინელი ტკივილებით იტანჯება. საბას ცერებრული დამბლა აქვს დაბადებიდან და არ შეუძლია სიარული. ისე აქვს გამრუდებული ორივე ფეხი, რომ ერთი წამიც არ შეუძლია დგომა. რა დააშავა ამ პატარა ანგელოზმა, ასე რომ იტანჯება?

საბა სამყაროს მოწყვეტილია. დიახ, სამყაროს მოწყვეტილია ბავშვი…. ოჰ, რა საშინლად ჟღერს ეს ორი სიტყვა. ცხოვრობ ამ სამყაროში, მაგრამ სამყაროსგან გარიყული ხარ. ამის წარმოდგენაზეც კი ადამიანს თითქოს ძარღვებში სისხლი ეყინება.

„უფალო, თუ ვერ განვიკურნები, მომკალი, რადგან ამდენი ტანჯვის ატანა აღარ შემიძლია! — 17 წლის ლუკა გულწრფელად და მთელი გულით წარმოთქვამს ამ სიტყვებს ხატის წინ მუხლებზე დაჩოქილი. „ექიმებმა მითხრეს, რომ, თუ მალე არ გავიკეთებ ოპერაციას, სიცოცხლის ბოლომდე საწოლს მიჯაჭვული დავრჩები. ჩემს მშობლებს ფული რომ ჰქონოდათ და ოპერაცია გაეკეთებინათ, დღეს სხვანაირი ცხოვრება მექნებოდა. ჩემი ბავშვობის ოცნებაა, ჩემი სამშობლოს სამსახურში ვიდგე, მაგრამ ჩემი ინვალიდობის გამო ამ ოცნებას ვერასდროს ავისრულებ. დღეს თავს უსარგებლო ადამიანად ვგრძნობ. ფეხი ისე მტკივა, რომ სიკვდილი მინდა. მარტო 2 მეტრის გავლა შემიძლია დამოუკიდებლად! რანაირი ჯარისკაცი გამოვა ჩემგან?!“

ყოველთვის ვოცნებობდი, სამხედრო ვყოფილიყავი, სამშობლო დამეცვა! უფალმა ასეთი შესაძლებლობა მაჩუქა! მაგრამ დღეს, ავტომატსაც ვერ ვიჭერ ხელში! გთხოვთ, დამიბრუნეთ სიცოცხლე! მწყობრში უნდა ვიყო, ჩემი საყვარელი ოჯახის გვერდით! მხოლოდ თურქეთში ჩატარებული ოპერაციის იმედად ვცოცხლობ ამქვეყნად! ჩემი მეუღლე სოფიკო და ჩემი ულამაზესი გოგონა კი მმატებენ ძალას, თურქეთში წასვლამდე ვიცოცხლო. წამლების საყიდელი ფული რომ არ მაქვს, კრუნჩხვებში ვვარდები და ღმერთს ვთხოვ, ტანჯვისგან მიხსნას და თავისთან წამიყვანოს! ჩემი სისუსტე მომიტევეთ! მაგრამ წამლების გარეშე, ოპერაციას რომ ველოდები, საერთოდ ვერაფერს ვგრძნობ, ტკივილის გარდა!

ანა (დედა): დღეს, ორი მძიმედ დაავადებული შვილი მყავს და ტანჯვით არის აღსავსე ჩემი ცხოვრება! მეც ხომ ყველაფერს ისევე ვგრძნობ, როგორც ჩემი შვილები გრძნობენ! ამქვეყნად ყველა დედას აქვს თავის შვილებთან ასეთი კავშირი. „საბრალო ნიკოლოზს ფეხებზე სამი ოპერაცია გაუკეთდა. ექიმების თქმით, მეოთხეს ვეღარ გადაიტანს! ექიმები არ ურჩევენ… მაგრამ, ვინ იცის?! იქნებ, ფონდის მეგობრები იცნობენ ქირურგებს, რომელთა შეხედულებაც განსხვავებული იქნება?“ 31 წლის ანას ყოველი დღე იწყება ბრძოლით. დაუღალავად შრომობს, უდიდესი სიყვარულით აკეთებს ყველაფერს! მაგრამ ღამის სიჩუმეში, მისი შვილები რომ დაიძინებენ და ირგვლივ სიმშვიდე სუფევს, გული ტკივილისგან უკანკალებს. „ჩემი მეუღლე რომ არა, მეც ლოგინად ჩავვარდებოდი. ამ ბავშვებს ხომ განსაკუთრებით სჭირდებათ სითბო! სულ ხელში აყვანას ითხოვენ. ჩემს მეუღლესაც ძალიან აწუხებს გული. მასაც მკურნალობა სჭირდება! ამ ყველაფერს მარტო ვერ გავუმკლავდები! ძალიან გულკეთილი ადამიანია, ბავშვების გამო ძალიან დარდობს“.