კიდევ ერთ ბავშვს ტანჯვისთვის არასდროს გავწირავდი! ექიმები მეუბნებოდნენ, რომ ცერებრული დამბლა არ მეორდება. „გააჩინე, მალე გააჩინე და მშვიდად იქნებიო!“ მეც დავუჯერე! ღმერთო, რამხელა ტკივილია! ღმერთმა აშოროს ყველას!

ანა (დედა): დღეს, ორი მძიმედ დაავადებული შვილი მყავს და ტანჯვით არის აღსავსე ჩემი ცხოვრება! მეც ხომ ყველაფერს ისევე ვგრძნობ, როგორც ჩემი შვილები გრძნობენ! ამქვეყნად ყველა დედას აქვს თავის შვილებთან ასეთი კავშირი.

კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებს, იპოვონ უფლის გზა!

— თქვენს შვილებზე გვიამბეთ, ანა.

ანა: ჩემი პირველი შვილია ნიკოლოზი! ღმერთო, ღმერთო, როგორ ველოდებოდი! თვალებს ვხუჭავდი და წარმოვიდგენდი ხოლმე მომავალი დედობის ბედნიერ წუთებს. მაგრამ ნიკა ჯანმრთელობის პრობლემებით დაიბადა. ცერებრული დამბლა დაუდგინდა. სანამ საბოლოო დიაგნოზს ველოდებოდი, ექიმებმა დამარწმუნეს, კიდევ ერთი შვილი გამეჩინა და მალევე დავრჩი ფეხმძიმედ.  ტანჯვისთვის როგორ გავწირავდი მეორე შვილს?!

მხოლოდ მეორე შვილის გაჩენის შემდეგ მოაფიქრდათ ექიმებს ანალიზის გაკეთება და აღმოჩნდა, რომ ეს დაავადება გენეტიკური იყო! როგორ შეიძლება ასე?! რატომ არ უტარებენ დედებს ასეთ ანალიზს მანამ, სანამ მძიმედ დაავადებული, უბედური შვილები გაუჩნდებათ?! ჩემი შვილები რისთვის ისჯებიან?! რატომ ვიტანჯებით მე და ჩემი მეუღლე ისევე, როგორც ასობით სხვა მშობელი საქართველოში?!

ბარბარეს მკურნალობა დროულად დავიწყეთ და განვითარებაში წინსვლა აქვს. გონებრივი ჩამორჩენილობის მიუხედავად, სკოლაში დადის. წერა-კითხვას და ანგარიშს ვერ სწავლობს, მაგრამ თანატოლებთან აქვს ურთიერთობა, რაც ნამდვილად სასიხარულოა. ჩემი საბრალო ნიკოლოზის ერთადერთ სიხარული კი დედიკოს ჩახუტებაა! რატომ არ დავიწყეთ დროულად მკურნალობა, ვინ გაგვცემს ამ კითხვაზე პასუხს?!

— ამ ყველაფერს თავს როგორ ართმევთ, ვინ გეხმარებათ?

ანა: უკიდურესად გვიჭირს. მე და ჩემს მეუღლეს საკუთარი საცხოვრებელიც კი არ გვაქვს. ამჟამად ვცხოვრობთ სარეაბილიტაციო ცენტრის საერთო საცხოვრებელში. ბავშვებს მასაჟი და ვარჯიში სჭირდებათ. აქ არის დღის ცენტრი, სადაც დადიან მშობლები სპეციალური საჭიროების მქონე ბავშვებთან ერთად. იცით, როდესაც ყველანი ერთად ვართ და ვსაუბრობთ, იმდენად საშინელი აღარ გვეჩვენება ჩვენი ცხოვრება!

— თქვენი საარსებო წყარო რა არის?

ანა: შემწეობა და პენსიები... მაგრამ ამ თანხის ნახევარს ბანკში ვიხდით, სესხს ვფარავთ. ნიკოლოზის ოპერაციისთვის თანხა რომ დაგვჭირდა, „ლიბერთი ბანკიდან“ 4 500 ლარი გამოვიტანეთ. ექვსი წლის განმავლობაში ჩემთვის წარმოუდგენელ თანხას ვიხდიდი — თვეში 150 ლარს, მერე კი აღმოჩნდა, რომ მხოლოდ პროცენტი იფარებოდა, სესხის ძირ თანხას კი არაფერი აკლდებოდა! მდიდრდებიან მძიმედ დაავადებული ბავშვების მშობლების ხარჯზე. იციან, რომ არ გვაქვს გამოსავალი, რომ ჩვენი ტანჯული შვილების სიცოცხლე სასწორზე გვიდევს და იმას აკეთებენ, რაც უნდათ.

— ეს ხომ ყაჩაღობაა, ღმერთო ჩემო!

ანა: არ მინდა ამაზე საუბარი. ამ საქმეს მაინც არაფერი ეშველება! საშინელება არის ის, რომ ჩემი ჯანმრთელობის მდგომარეობაც გაუარესდა, მაგრამ ექიმთან მისვლის მეშინია. რაიმე საშინელება რომ მითხრან, ძვირადღირებული წამლები გამომიწერონ... ჰოდა, ველოდები ასე... სანამ ვიდგები ფეხზე, ვიდგები.

ჩვენ არავის ვჭირდებით! გთხოვთ! გემუდარებით! ნუ დაუშვებთ იმას, რომ წავიქცე! ჩემს შვილებს ობლად ნუ დატოვებთ! დამეხმარეთ! მე და ჩემმა მეუღლემ უნდა ვიცოცხლოთ ჩვენი შვილების გამო! ძალიან ბევრი რამ გვჭირდება, მაგრამ არ შემიძლია თხოვნა. თქვენი ფონდის მეგობრებმა თავადაც იციან, რა სჭირდებათ ადამიანებს, ვინც ასეთ მდგომარეობაში აღმოჩნდა: უსახლკაროდ ვართ დარჩენილი, არც პამპერსის და წამლების ყიდვის, არც გამოკვლევებისა და მასაჟის ჩატარების საშუალება არ გაგვაჩნია, გვერდით არ გვყავს კეთილი ადამიანები, ვინც გამოგვიწვდის ხელს, ამას ემატება ეს წყეული სესხი, რომელსაც ვერასდროს დავფარავთ! მაპატიეთ, მაპატიეთ, რომ შემოგჩივლეთ! მე ხომ არავინ მყავს თქვენ გარდა!..

— ანა, ახალგაზრდა, ლამაზი ქალი ხართ! საკუთარ თავს ასე არ უნდა მოექცეთ!

ანა: რა გავაკეთო? ცხრამეტი წლის ასაკიდან ასე ვიტანჯები ჩემი შვილების ავადმყოფობის გამო. სულ სხვა გეგმები გვქონდა. მაგრამ, როგორც ჩანს, უფალმა ასე ინება. ვსწავლობდი, ექთანი უნდა გამოვსულიყავი, ტექნიკური სკოლის დამთავრების შემდეგ მინდოდა, უნივერსიტეტში გამეგრძელებინა სწავლა. მეუღლეც მხარში მედგა, მეუბნებოდა, რომ დამეხმარებოდა შვილების აღზრდაში, ძიძა გვეყოლებოდა, სესეირნოდ გაიყვანდა ხოლმე... მაგრამ ყველაფერი ასე გამოვიდა. ნიკოლოზის დაბადების შემდეგ აღარც კი მახსოვს, როდის მეძინა მშვიდად. ღამითაც კი მათ სუნთქვას ვუგდებ ყურს!

— ნუთუ საერთოდ აღარაფერზე ოცნებობთ?!

ანა: ახლა მხოლოდ ერთი ოცნება მაქვს: ბავშვებს რომ არაფერი სტკიოდეთ, მკურნალობამ შედეგი გამოიღოს, ბარბარეს მდგომარეობა უკეთესობისკენ რომ შეიცვალოს. კიდევ ერთი ჩემი ოცნებაა: გავიარო მასაჟისტის სასწავლო კურსი, ჩემს შვილებს მე თვითონ რომ გავუკეთო მასაჟი და სხვებსაც დავეხმარო. საექთნო უნარები მაქვს. მაგრამ ამ კურსების საფასური 400 ლარია და ასეთ ფუფუნებაზე ოცნებისაც კი მეშინია.

— ანა, რას ეტყოდით დედებს, ვინც ამ რთული გზის დასაწყისშია?

ანა: გაფრთხილებთ, ძვირფასებო! ბანკიდან სესხს ნუ გამოიტანთ! ჯობია, დაიჩოქოთ და ითხოვოთ მოწყალება, ყველა კარზე აკაკუნოთ, სთხოვოთ ხალხს, მეგობრებს, უცნობებს, მაგრამ ბანკიდან სესხს ნუ გამოიტანთ! კიდევ ერთი რჩევაა: არ ენდოთ უცნობებს, ვინც გეტყვით, რომ გარკვეული თანხის სანაცვლოდ შეუძლიათ საზღვარგარეთ წასვლასა და მკურნალობაში დაგეხმარონ. ჩვენი უბედურებით ბევრი ცუდი ადამიანი სარგებლობს! ფრთხილად იყავით! იმეგობრეთ ასეთივე ბავშვების დედებთან. უკვე დიდი გამოცდილება გვაქვს და თბილი სიტყვებით მაინც დაგეხმარებით!

— კარგია, რომ დახმარებისთვის მოგვმართეთ!

ანა: ვეღარ ვუმკლავდებით. ნელი სიკვდილით ვკვდებით! ნებისმიერი თანხა, რომელსაც გაიღებთ შემოწირულობის სახით, დიდი დახმარება იქნება ჩვენთვის. გული მიკვდება ჩემი შვილების უმწეო ღიმილის შემხედვარეს. ასეთი გაჭირვებით რომ ცდილობენ, აკეთონ ის, რაც სხვებისთვის ძალიან მარტივია, უბრალოდ, მანადგურებს. მინდა, მათი ტკივილი და ტანჯვა საკუთარ თავზე ავიღო, მაგრამ ვიცი, რომ ეს შეუძლებელია.

დედის გულისტკივილი უსაზღვროა. დატანჯულია და მარტოდ გრძნობს თავს, მაგრამ ის დედაა და მაინც ყოველდღე სწევს თავს და გზას აგრძელებს. მისთვის მისი შვილები ყველაფერია და მზადაა, ჯოჯოხეთი გაიაროს და უკან დაბრუნდეს მხოლოდ მათი ღიმილის სანახავად.

ასე რომ, როდესაც ხედავთ მძიმედ დაავადებული ბავშვების დედებს, როდესაც მათ ღიმილს უყურებთ, გახსოვდეთ, რომ ამ ღიმილის მიღმა ტკივილისა და სევდის ოკეანე იმალება.

მოდი, გულუხვობა გამოვიჩინოთ, როგორც სულიერი, ასევე მატერიალური, გვერდით დავუდგეთ ფინანსურად, ემოციურად და მორალურად. ჩვენ შეგვიძლია, მკურნალობისა და რეაბილიტაციისთვის თანხა შევაგროვოთ, ვაჩუქოთ მათ თანადგომა და სითბო, რომელიც ასე ძალიან სჭირდებათ. მცირედი დახმარებითაც კი მათი ტანჯვის მნიშვნელოვნად შემსუბუქება შეიძლება.

დაე, ჩვენი სოლიდარობა და თანაგრძნობა მათთვის სინათლის სხივი გახდეს ბნელ დღეებში, შეჰმატოს ძალა და უკეთესი მომავლის იმედი მისცეს!

თუ გსურთ, მოინახულოთ და დახმარება პირადად გაუწიოთ ამ ოჯახს, მათი მისამართია: დაბა ურეკი, მე-13 ქუჩა.

 ყოველ ჯერზე, როდესაც ვინმეს დახმარება შეგიძლიათ, უბრალოდ დაეხმარეთ და გაიხარეთ, რომ ღმერთი თქვენი მეშვეობით პასუხობს ვიღაცის ლოცვებს!

გვჯერა, რომ ერთად ნამდვილად შევძლებთ მათ გადარჩენას!

არ დაგავიწყდეთ ამ პოსტის გაზიარება, რათა თქვენმა მეგობრებმაც შეიტყონ ამ ოჯახის გასაჭირის შესახებ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!

მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს თქვენთან: თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს სჭირდება დახმარება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge

ჩვენი ფონდის ანგარიში:

საქართველოს ბანკი GE64BG0000000470458000

თიბისი ბანკი GE15TB7194336080100003

ლიბერთი ბანკი GE42LB0115113036665000 

(დანიშნულება: ნიკოლოზი და ბარბარე გობრონიძე).

თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ჩვენი ვებგვერდის მეშვეობით: „საქართველოს ბანკი“ (e-commerce), „TBC ბანკი“ (GeoPay), „ლიბერთი ბანკი“ (PayGe), PayPal.

 კორ.: ნინო