ეკას ცხოვრება მუდმივი ტკივილი, ტანჯვა და სულიერი განსაცდელია. „ტკივილი დღითი დღე სულ უფრო გაუსაძლისი ხდება… თითქოსб ათასობით ლურსმანს მაჭედებენ ჩაქუჩით ზურგში. ტკივილის გამო ვერ ვსუნთქავ. ჩემი ხერხემალი იმდენად გამრუდებულია, რომ დეფორმირებული მაქვს ყველა შინაგანი ორგანო. მიკვირს კიდევაც, როგორ ფუნქციონირებენ დღემდე. სიცოცხლე ნაადრევად რომ არ დავასრულო, სასწრაფო ოპერაცია მჭირდება. ჩემთვის ეს ხელახლა დაბადება იქნება. მაგრამ, ჩვენი შემოსავალი იმდენად მცირეა, რომ ამხელა თანხას ცხოვრების ბოლომდე ვერ შევაგროვებთ. ამიტომ, მოგმართეთ თქვენ. ვიცი, თქვენი დახმარებით უფალი გამომიგზავნის ისეთ ადამიანებს, ვინც შეძლებს ჩემს გადარჩენას. ეკა სქოლიოზის უმძიმესი ფორმით იტანჯება, მთლიანად დეფორმირებულია მისი სხეული. ადრე დაავადება უბრალოდ დისკომფორტს უქმნიდა, ახლა კი, გოგონას ნელი სიკვდილით კლავს. ამ დაავადებამ არავინ დაინდო და ეკაც არ არის გამონაკლისი. კლავს არა სქოლიოზი, არამედ მისგან გამოწვეული გართულებები. ამჟამად, ეკას უჭირს სუნთქვა, შემდეგ ჭამასაც ვეღარ შეძლებს… მერე რა იქნება?

დამეხმარეთ, გევედრებით! არ მინდა შიმშილითა და სიცივით სიკვდილი. გთხოვთ, იზრუნეთ ჩემზე, სანამ სიკვდილი მომეპარება და ამომხდება ტანჯული სული! „დამეხმარებით, შვილებო? საჭმელს მომიტანთ? ძალიან მშია! ხომ არ გავიყინები ამ ზამთარს? მაგრამ იქნებ, ზამთრამდე ვერ მივაღწიო? მე ხომ, ძალიან ავად ვარ! კრუნჩხვაში რომ ჩავვარდე სადმე? ან იქნებ, ისევ ძაღლებმა დამგლიჯონ? ანდაც, ამ მტკივანი ფეხით წავიქცე და ამომხდეს ტანჯული სული. ვინ მიპოვის? ალბათ, ყვავები თუ შეჭამენ ჩემს უპატრონო სხეულს.“ – შეშინებული თვალებით შემოგვყურებს ნანა ბებო და პატარა ბავშვივით სლუკუნებს. ვერაგმა ეპილეფსიამ, თავის ტვინის მძიმე დაავადებებმა ის სამუდამოდ აქცია ბავშვად… ნეტავ იცოდეთ, როგორ უჭირს და რა პირობებში უწევს ცხოვრება ამ საბრალო, დიდ ბავშვს. მას ახლა, ჩვენი დახმარება ყველაზე მეტად სჭირდება.

ამ ეგრეთ წოდებულ სახლში, ერთმა არასწორმა ნაბიჯმა შეიძლება უფეხოდ დატოვოს ადამიანი. ყოფილი სკოლის შენობისგან მხოლოდ ნანგრევებია დარჩენილი. შენობა იმდენად საშინელ მდგომარეობაში იყო, რომ მთავრობა მოსწავლეების სიცოცხლეს გაუფრთხილდა და სკოლა დახურა. „გულის ამაჩუყებელი“ მზრუნველობაა, არა?! მაგრამ რატომღაც, წულაიების ოჯახის საცხოვრებელი პირობები ადგილობრივ ხელისუფლებას ნაკლებად ადარდებს. არაფერს წყვეტს, ერთი ოჯახით მეტი იქნება, თუ ერთით ნაკლები. ალბათ, მათი გადმოსახედიდან, ეს საქართველოსთვის სულაც არ არის პრობლემა! ადამიანებს, ვისაც არ გააჩნია ქართული მხურვალე გული, რა თქმა უნდა, შეუძლიათ იფიქრონ ასე. მაგრამ, ნამდვილად არა ჩვენ და ჩვენი ვებ-გვერდის 94 ათას გამომწერს. მეგობრებო, გამოიწერეთ გვერდი, თორემ ამ ოჯახის გარდა, შეიძლება ბევრი სხვაც დავკარგოთ. ჩვენ ხომ, ასე ცოტანი ვართ!

გენეტიკურმა დაავადებამ, რომლისგანაც საშველი არ არის, დაისადგურა ამ ოჯახში. ტკივილი, გაუსაძლისი ტანჯვა და სიკვდილი – ეს არის მათი ცხოვრების სცენარი. ამ დაავდებით სამი „ბავშვი“ იტანჯება და ის მათ სიცოცხლეს ართმევს! უფროსი შვილი, 29 წლის ზაქრო წლებია ვერ დგება საწოლიდან, 22 წლის ანას, გაჭირვებით, მაგრამ ჯერჯერობით, გადაადგილება შეუძლია. მთელი დღის განმავლობაში სკამზე ზის, ხმას არ იღებს, მერე კი მოულოდნელად კივილს იწყებს, ხელებს იშენს თავში. დედა ვერ ხვდება, რა ელანდება მას. ერთი წლის წინ, ჯერ კიდევ ჰქონდა იმედი, რომ დაავადება გვერდს აუვლიდა მის უმცროს შვილს, მაგრამ მასაც უკვე ასტკივდა ზურგი და სიარულიც უჭირს. თამარი მალე იღლება. რა უნდა ქნას საბრალო დედამ? კიდევ რამდენ ხანს გაუძლებს მისი გული საკუთარი შვილების ტანჯვის ყურებას?

„დიდი იმედი მაქვს, რომ ერთ დღესაც გავიღვიძებ და ვერ მივხვდები, რა ხდება, ტკივილი სადღაც გაქრება, სიკვდილიც უკან დაიხევს, თითქოს, ეს კუზიც არასდროს მქონია“ ის მამაკაცია, კაცები კი, არ ტირიან. მაშინაც კი, როდესაც ტკივილისგან თვალთ უბნელდებათ, ეკეტებათ ფილტვები და ამოსუნთქვა არ შეუძლიათ. ნიკა შუბითიძე 20 წლისაა და მისი ცხოვრება, ტანჯვით აღსავსე არის.

21-ე საუკუნის საქართველოში, როგორც შორეულ წარსულში, ზოგიერთმა ბავშვმა, აფრიკის ჯუნგლებში მობინადრე ადამიანებივით უნდა იბრძოლოს ლუკმა პურისთვის. ჩვენი დღევანდელი გმირები გახლავთ მრავალშვილიანი ოჯახი, სადაც იზრდება შვიდი ბავშვი, მოზარდით დაწყებული, ჩვილით დამთავრებული. ისინი შიმშილობენ და იძულებულები არიან, თვითნებურად დაკავებულ შენობაში, კარ-ფანჯრისა და ელემენტარული საცხოვრებელი პირობების გარეშე იცხოვრონ.