„დეიდა, ჩემი დაიკო – თოჯინაა – მას არც საუბარი შეუძლია, არც სიარული… ის კარგი გოგოა და მე ის ისე ძლიერ მიყვარს, მაგრამ მას ძალიან სტკივა და ტირის… მე კი მასთან ერთად ვტირი…“ – ჩუმ-ჩუმად მიყვებოდა 6 წლის თეონა მისი მძიმედ ავადმყოფი დის, ბარბარეს (7 წლის) შესახებ.

რას ნიშნავს თქვენთვის ნამდვილად დიდი ოჯახი? 4 – 5 ადამიანი? იქნებ 6? ალბათ გაგიკვირდებათ, რომ გიამბოთ 8-სულიანი ოჯახის შესახებ, რომელიც ცხოვრობს დანგრევის პირას მისული შენობის მხოლოდ ერთ ოთახში?

“საინტერესოა, რას იტყვიან მეზობლები, როდესაც დაინახავენ, რომ ჩემი სახლი დანგრეულია, მე კი მისი ნანგრევების ქვეშ ვარ მოყოლილი? ალბათ იტყვიან: „საწყალი ქალი, როგორ მეცოდება… ღმერთმა ასეთი ბედი არავის არგუნოს!“ ან იქნებ, არც არავინ გამიხსენოს? იქნებ თქვან: „საბრალო, იმქვეყნად მაინც დაისვენებს… მას აქ ძალიან უჭირდა!“
62 წლის ეთერი ძლივს დადის და ქოშინით გვესაუბრება. „წამოდით, ჩემს მამულს გიჩვენებთ, – ცდილობს იხუმროს. – აი, შეხედეთ! დიახ, დიახ, მე აქ ვცხოვრობ. უფრო სწორედ, კი არ ვცხოვრობ, არამედ ველოდები როდის წამიყვანს სიკვდილი.“

ოდესმე გინახავთ ბავშვის სევდიანი თვალები? არა, რა თქმა უნდა! ბავშვების თვალები ხომ ყოველთვის უზომო სიხარულს გამოხატავს! მათ პრობლემები არ აქვთ… თუმცა ეს მათ არ ეხებათ, ვის შესახებაც დღეს მოგიყვებით, მეგობრებო!

„ერთ საშინელ ტყეში, საშინელ სახლში, უსაშინლესი ხალხი ცხოვრობდა…“ ბავშვობის ეს საშიში ამბავი გახსოვთ? დღეს სწორედ ასეთ სახლზე მოგიყვებით; ოღონდ იქ საშინელი ხალხი კი არა, ბავშვები ცხოვრობენ, რომლებიც საშინელები სულაც არ არიან; პირიქით, ისინი ყველაზე ლამაზი ქართველი ბავშვები არიან.

„სკოლაში ვერ დავდივარ. დედას ეშინია, რომ სადმე ცუდად გავხდები, დავვარდები და ვერავინ დამეხმარება… ამიტომ სახლში ვსწავლობ. არადა, ბავშვებთან ერთად ქუჩაში თამაში და სირბილი ისე მინდა…“ – სევდიანი თვალებით გვეუბნება 8 წლის ბარბარე. – „აი, შემომხედე! კარგად შემომხედე! განა ავადმყოფს ვგავარ? ისეთივე ვარ, როგორიც ყველა, მაგრამ ჩემთვის არ შეიძლება…“