მეგობრებო, გაიცანით, ეს შუშანა ბებოა. და ეს დაავადებები, სამწუხაროდ, მისი მძიმე დიაგნოზების სრული ჩამონათვალი არ არის. სამი წლის წინ, მთლიანად მოჰკვეთეს მარცხენა ფეხი. „მას შემდეგ, გადაადგილება სახლშიც კი მიჭირს! სასეირნოდ კი, თვეში ერთხელ ჩავყავარ ეზოში ჩემს კიბოთი დაავადებულ შვილს!“ ეს ქალბატონი 72 წლისაა, ისევე, როგორც ჩვენი ფონდის დამფუძნებელი, ლეონიდ ჩერნოვეცკი, რომელიც ამ საშინელ ისტორიას პირადად გაეცნო და აი, რა თქვა: „სიკვდილის პირას არიან დედა-შვილი! არაადამიანურ ტანჯვას უძლებენ ორივე! მინდა, ავუხსნა ჩვენს გამომწერებს, რა გრძნობა მეუფლება, ასეთ ასაკში ავად რომ ვხდები! ამ დროს ადამიანი ფიქრობს: აი, ჩემი აღსასრულიც დადგა! ნეტავ, რა მელის? ცივი მიწა, მატლები, თუ უფალთან შეხვედრა?! უფალს თუ შევხვდი, ნეტავ ყველა ცოდვის გამოსყიდვა თუ მოვასწარი, რაც ახალგაზრდობაში მაქვს ჩადენილი?! ნეტავ, ღვთის ნება თუ აღვასრულე?! ხომ არ გამომრჩა რამე?!“

„რაში გჭირდებათ ასეთი ბავშვი?“ – არაერთხელ უკითხავთ მისი დედისთვის. „ის ხომ, დიდხანს ვერ იცოცხლებს! შეხედეთ მშობლებს, რომლებმაც ჩააბარეს ასეთი ბავშვი, ისინი ახლა ბედნიერად გააგრძელებენ ცხოვრებას. ვერც კი წარმოიდგენთ, უნარშეზღუდული ბავშვის აღზრდა რამხელა ტვირთია, მითუმეტეს, რომ უკვე გყავთ ჯანმრთელი გოგონა. წარმოიდგინეთ, იმას როგორ გაუჭირდება. როგორ შერცხვება, ასეთი და რომ ჰყავს.“ იმის ნაცვლად, რომ ახალგაზრდა დედიკო გაემხნევებინათ, თითქოს, ყველამ პირი შეკრა და სურდათ, რომ ბავშვი ხორცის ნაჭერივით ჩაებარებინა.

საბრალო, ულამაზესი სულის მქონე მარიამს არასდროს დაუდგამს ფეხი მიწაზე… 20 წლისაა და იმდენად გამრუდებული აქვს ხერხემალი, რომ მკერდით საკუთარ მუხლებს ეყრდნობა. ტერფები წყლულებით აქვს დაფარული, სისხლი სდის, სუნთქვა უჭირს, ყოველი მოძრაობის გაკეთება ძალიან უჭირს. ნამდვილად მებრძოლი გოგოა, მაგრამ ასეთ პირობებში ბრძოლა ძალიან რთულია… ორი ათწლეულის განმავლობაში, ხერხემლის გამრუდება და ეტლი, მისი ცხოვრების მნიშვნელი მაინც ვერ გახდა. თავად არის ურყევი ნებისყოფის სიმბოლო, რომელიც ძალას ჰმატებს გარშემომყოფებს, რომ ურთულესი გარემოებების მიუხედავად, საკუთარი ოცნებებისთვის ბრძოლა განაგრძონ.

„როდესაც ხედავ, რომ შენი შვილები შიმშილითა და სიცივით იტანჯებიან, შენ კი ვერაფერს შველი, ამაზე მძიმე საყურებელი არაფერია“ ნაძირალა მამამ შეუბრალებლად, ნესტიან სარდაფში, უსახსროდ, ტანსაცმლისა და მომავლის ყოველგვარი იმედის გარეშე მიატოვა თავისი მეუღლე და ოთხი პატარა შვილი. რა დაუშავეს ისეთი, რომ საკუთარ სისხლსა და ხორცს ნორმალური ცხოვრების იმედი წაართვა?! რისთვის დასაჯა ასე?! ნელი და მტანჯველი სიკვდილისთვის გაწირვას, მაშინვე მოეკლა, არ ჯობდა?

„ვიცი, უფალი მოწყალეა და ჩემი ანგელოზი ქვეყანას ასეთი საშინელი ტანჯვისთვის არ მოევლინა! თეთრხალათიანი ადამიანები კი, ვინც ის ასეთ საშინელ დღეში ჩააგდო, უფლის წინაშე აგებენ პასუხს!“
მშობიარობისას ექიმებმა ახალშობილს დაუნდობლად მოტეხეს ფეხი და არაფერი უთხრეს საბრალო დედას! ახლა, პატარას არ ეზრდება მარცხენა ფეხი! მადლობა უფალს, რომ არსებობს გამოსავალი! მას საზღვარგარეთ სჭირდება ოპერაციის გაკეთება! და შესაძლოა, ერთი ოპერაცია არ იყოს საკმარისი. მაგრამ, რაც მთავარია, მისი გამოჯანმრთელება შესაძლებელია! და ეს უდიდესი ბედნიერება არის! ნიკოლოზს სიარული და ხოხვა ძალიან უნდა, მასაც უნდა, სამყაროს გაცნობა ისევე, როგორც ჩვენს შვილებს. ამის გაკეთებას რომ ცდილობს, ცხარე ცრემლებით ტირის. ნუთუ, სამშობიაროში ამაზე არავინ აგებს პასუხს?! მეგობრებო, თქვენ როგორ ფიქრობთ?!

სიღარიბე, ნახევრად მშიერი და უმწეო მდგომარეობა, სამწუხაროდ, დედა-შვილის ცხოვრების თანამგზავრი გახდა!