მშობელმა მამამ ბავშვები სოციალური შემწეობის გარეშე დატოვა, მისი ოჯახი კი, ოთხ ბავშვს აგდებს იმ სარდაფიდან, სადაც ისინი ცხოვრობენ! ალბათ, უცნობ ადამიანებს უფრო შეეცოდებათ ეს პატარები და გაუწევენ მათ დახმარებას!
მშობელმა მამამ ბავშვები სოციალური შემწეობის გარეშე დატოვა, მისი ოჯახი კი, ოთხ ბავშვს აგდებს იმ სარდაფიდან, სადაც ისინი ცხოვრობენ! ალბათ, უცნობ ადამიანებს უფრო შეეცოდებათ ეს პატარები და გაუწევენ მათ დახმარებას!
კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებსაც მონაწილეობა მიიღონ ღვთისნიერ საქმეში!
ნაძირალა მამამ შეუბრალებლად, ნესტიან სარდაფში, უსახსროდ, ტანსაცმლისა და მომავლის ყოველგვარი იმედის გარეშე მიატოვა თავისი მეუღლე და ოთხი პატარა შვილი.
რა დაუშავეს ისეთი, რომ საკუთარ სისხლსა და ხორცს ნორმალური ცხოვრების იმედი წაართვა?! რისთვის დასაჯა ასე?! ნელი და მტანჯველი სიკვდილისთვის გაწირვას, მაშინვე მოეკლა, არ ჯობდა?
ამ ქვეყნად ყველა ბავშვი ითხოვს კანფეტს, სათამაშოებსა და ნაყინს! ეს ჩვენი ქართველი ბავშვები კი, თავიანთ ძმებს სთხოვენ, რომ დაუტოვონ ცოტა წვნიანი მაინც, რომელიც დედამ სოციალური სასადილოდან მოუტანა!
მარტოხელა დედა, მზევინარ ფერაძე, თავის ოთხ მცირეწლოვან შვილთან: ხუთი წლის სანდროსთან, სამი წლის ინასთან, ორი წლის ილიასთან და რვა თვის ივანესთან ერთად, ცხოვრობს ცივ და ნესტიან სარდაფში, რომელიც მისი ყოფილი მეუღლის ბებიას ეკუთვნის. ის კი, ემუქრება ქუჩაში გაგდებით. ოჯახს არსად აქვს წასასვლელი, შეიძლება ხვალ, ბედის ანაბარა აღმოჩნდნენ, ღია ცის ქვეშ. მამამ შვილები და მეუღლე მიატოვა და ნაცარტუტად აქცია მათი ცხოვრება. ხუთი წლის სანდროს მეტყველების პრობლემა აქვს, სჭირდება ლოგოპედის დახმარება და მკურნალობა. მაგრამ, დედას ამ ყველაფრის საშუალება არ გააჩნია.
მზევინარი: ამ ზამთრის მეშინია ყველაზე მეტად, არ გავიყინოთ. ძალიან გვჭირდება თბილი გადასაფარებლები, ლეიბები და საჭმელი, შიმშილით რომ არ მომიკვდნენ შვილები“
ბავშვები, რომელებსაც არ აქვთ ბავშვობა და დედა, რომელიც დარდობს იმაზე, რომ მისი შვილები არ გაიყინონ... ეს ჩვენი საერთო ტრაგედიაა, მეგობრებო! ისინი ჩვენი ბავშვები არიან და სიცივითა და შიმშილით იტანჯებიან. ჩვენ არ გვაქვს უფლება, მათ დახმარებაზე უარი ვუთხრათ, როდესაც გვაქვს იმის შესაძლებლობა რომ გადავარჩინოთ, ვალდებულები ვართ გავაკეთოთ ეს! უნდა ჰქონდეთ ამ პატარებს ლაღი ბავშვობა!
- ქალბატონო მზევინარ, რა არის ამჟამად თქვენი ოჯახის მთავარი პრობლემა?
მზევინარი: ეჰ ჩემო კარგო, იმდენი პრობლემა მაქვს, საიდან დავიწყო, არც კი ვიცი. უკიდურეს გაჭირვებაში ვცხოვრობთ და ახლა, ყველაზე მეტად ზამთრის სიცივე მაშინებს. მე და ჩემი ოთხი პატარა ამ სარდაფში ვცხოვრობთ, არ გვაქვს არანაირი გათბობის საშუალება, არც გაზი და არც შეშა ზამთრისთვის. საბანი და ლეიბიც კი არ გამაჩნია, რომ იმის იმედი მაინც მქონდეს, ჩემს შვილებს გადავაფარო და თბილად იყვნენ.
საბავშვო სკამს ვინატრებ ხოლმე, რომ ჩვილი მაინც ჩავსვა და საქმე გავაკეთო. თვითონაც მიკვირს, როგორ ვაცხოვრებ ამ პირობებში ოთხ ბავშვს. მუდმივად გვაქვს საკვების პრობლემა. საშუალება არ გამაჩნია, ისეთი საჭმელი მოვუმზადო ჩემს შვილებს, რომელიც აუცილებლად უნდა მიიღოს პატარამ. რა ვქნა, მხოლოდ მეზობლების და კეთილი ხალხის იმედად ვარ. განა ეს ცხოვრებაა, როდესაც გეშინია შიმშილით და სიცივით სიკვდილის!
„არ მიყვარს მაკარონი, მაგრამ რა ვქნა? სხვა არაფერი გვაქვს და რამე ხომ უნდა ვჭამო?“
- თქვენ ან ბავშვებს ჯანმრთელობის პრობლემა ხომ არ გაქვთ?
მზევინარი: იცით, ახლაც გაციებულები არიან და ვირუსი აქვთ. მე კი არ მაქვს საშუალება, ექიმთან წავიყვანო, შესაბამისი მკურნალობა რომ დაუნიშნოს. გუშინ მეზობელმა მომცა ანტიბიოტიკის რამდენიმე აბი, იქნებ, უშველოს. გარდა ამისა, ჩემი უფროსი შვილი სანდრო უკვე ხუთი წლისაა, მაგრამ მეტყველება უჭირს, ექიმთან ვერ წამიყვანია. არასდროს მქონია ფინანსური საშუალება, ლოგოპედთან რომ მიმეყვანა. ამასთან ერთად, ჩემი ყოფილი მეუღლეც უარზე იყო, მეც წინააღმდეგობას ვერ გავუწევდი. სულ იმას მეუბნებოდა, რომ მის ოჯახში ყველამ გვიან აიდგა ენა და ჩვენი შვილიც იქნება ასე. ვერ ვეწინააღმდეგებოდი, ვერა! ის იყო ოჯახში უფროსი. ამის გამო, აცრაც კი არ აქვთ ბავშვებს გაკეთებული. ახლა, უკვე დიდია ჩემი ბიჭი, მაგრამ როგორც საჭიროა, ისე მაინც ვერ საუბრობს. იმედი მაქვს, მის ლოგოპედთან წაყვანას მოვახერხებ, რომ ვუმკურნალო. მთავარია, გვიანი არ იყოს.
- ქალბატონო მზევინარ, გეხმარებათ ვინმე? ან სახელმწიფოსგან თუ იღებთ რაიმე დახმარებას?
მზევინარი: დიახ, მეზობლები მეხმარებიან. ღმერთმა გაახაროს! სახლში საჭმელს რომ აკეთებენ, გვაწვდიან ხოლმე, ყოველთვის. ან მაღაზიაში, თუ რამე დამჭირდა მატანენ უპრობლემოდ, ბავშვის პამპერსებს მაგალითად. მაგრამ, უკვე ძალიან მერიდება და ხშირად ვერ მივდივარ, ხოლმე. სოციალურ დახმარებასაც ვიღებ.
ადრე, უფროსი შვილი სანდრო, ბაღში რომ დავარეგისტრირე, იქ ერთჯერადი დახმარება მოგვცეს: ზეთი, მაკარონი, შაქარი. გარდა ამისა, ერთხელ ქალაქის მერიაც დაგვეხმარა, ეს იყო და ეს. ახლა, უკვე მხოლოდ კეთილი ხალხის და ღმერთის იმედად ვართ დარჩენილი. - გვიამბეთ თქვენი და თქვენი მეუღლის ისტორია, როგორ გაიცანით ერთმანეთი? თქვენი ოჯახური ცხოვრება რამდენ ხანს გაგრძელდა?
მზევინარი: ჩემი მეუღლე გავიცანი სოციალური ქსელის მეშვეობით. მაშინ, არ ვცხოვრობდი საქართველოში. რომ ჩამოვედი, შევხვდით და ოჯახი შევქმენით, ძალიან მიყვარდა. 12 წელი ვიცხოვრეთ ერთად, გავუჩინე ოთხი შვილი. მაგრამ ახლა, ვფიქრობ, რომ მას არ ვუყვარდი. რომ ვყვარებოდი, ასე, ოთხი შვილით, ბედის ანაბარა, უსახსროდ, მარტოს ხომ არ დამტოვებდა? მე და ჩემი შვილები, სხვა ქალის გამო მიგვტოვა. ბავშვების სოციალური შემწეობაც კი, რასაც ბოლო 5 თვის განმავლობაში ვიღებდით, მიჰქონდა და იმ ქალს ახარჯავდა, ბავშვებს ლუკმა პურის გარეშე მიტოვებდა. ამის მერე, როგორ შემიძლია ვთქვა, რომ ვუყვარდი? მგონია, რომ მთელი ცხოვრება მატყუებდა. ოჯახი სიყვარულით შევქმენი, მაგრამ გაქრა სადღაც ეს გრძნობა. ახლა, მხოლოდ ჩემი შვილები დამრჩა და ინსტინქტი, რომ ისინი კარგად იყვნენ, მეტი არაფერი მინდა.
- ძირითადად, რისგან შედგება თქვენი და ბავშვების რაციონი, რით იკვებებით?
მზევინარი: ხშირად ყოფილა, რომ მხოლოდ პური უჭამიათ ჩემს შვილებს, იმდენ რამეს ითხოვენ და სჭირდებათ, მაგრამ არაფრის საშუალება არ გამაჩნია. მხოლოდ წყალ-წყალა წვნიანს თუ შეჭამენ, არაფერი ამათთვის არ არის სხვა. ბავშვები კარაქიან პურს და ჩაის ნატრობენ ხოლმე, ხორცზე ხომ საერთოდ ზედმეტია ლაპარაკი. რამდენი ხანია, ხორცი არ უჭამიათ ჩემს შვილებს. დედისთვის, ალბათ, არაფერია იმაზე მტკივნეული, შენი შვილი შოკოლადს რომ გთხოვს და იმასაც კი ვერ უყიდი. სიკვდილის ტოლფასია, ამათ მოუკვდათ ჩემი თავი. მუდამ უყურებენ ხელებში ყველას. სათამაშო არ იციან რა არის. თუ მაქვს ორი კაპიკი, საჭმელს და წამლებს ვყიდულობ მხოლოდ, ყველაზე იაფიანს. არ მაქვს იმის საშუალება, რომ სახატავი ფურცლები და ფანქრები მაინც ვუყიდო ბავშვებს. ეს ჯოჯოხეთია ჩემთვის.
- როგორც ვხედავ, ძალიან დაზიანებულია თქვენი საცხოვრებელი. ასეთ პირობებში ცხოვრებას, როგორ ახერხებთ?
მზევინარი: აი, რა გითხრათ? ფაქტობრივად ცარიელ კედლებში ვცხოვრობთ. ერთი პატარა ოთახია, სარდაფი. ისიც არ არის ჩემი, ჩემი ყოფილი მეუღლის ბებიის სახლია. ბოლოს რომ ველაპარაკე, გვითხრა, რომ უნდა გაყიდოს და გადასვლა მოგვთხოვა. ძალიან ვეხვეწე, რომ არ დავეტოვებინეთ ჭერის გარეშე. ისიც არ ვიცი, რამდენი ხნით დაგვტოვა, როდის მოგვიწევს აქედან წასვლა. სად უნდა წავიდე? ოთხი ბავშვით, ქუჩაში ცხოვრება მომიწევს. ნორმალური საწოლიც კი არ გვაქვს. სხვა ავეჯზე ხომ, ზედმეტია ლაპარაკი. არა სარეცხი მანქანა, არა გაზქურა, არა ტელევიზორი. ფაჯრები კი, ზოგან შუშაა და ზოგან რაღაცეები გვაქვს გაკრული. არც შველის, ყველა მხრიდან ქარი უბერავს და სიცივე შემოდის. გათბობაზე ვერც ვიცონებებთ. მეშინია, ამ ზამთარს არ გავიყინოთ.
- ცხელი წყალი თუ გაქვთ? როგორ აბანავებთ ბავშვებს? ან სარეცხს როგორ რეცხავთ?
მზევინარი: არა, ჩემო კარგო, სად მაქვს ცხელი წყალი? თანაც, სახლში ბეტონის იატაკია, ბავშვები კი სულ ძირს გორავენ და თამაშობენ. ყოველ წუთს ესვრებათ ტანსაცმელი. სარეცხსაც ეზოში ვრეცხავ, ცივ წყალში. ბავშვების დაბანაც სატაჯველია. ხან სახლში ვაბანავბ ტაშტში, ხან მეზობელთან მიმყავს. კიდევ კარგი, ამას მაინც ვახერხებ. არ ვიცი, რა ვქნა, როგორ გადავატანინო ჩემს ოთხ შვილს ეს ზამთარი. სახლშიც, ალბათ, ვერ ვაბანავებ. აქ, როგორც გარეთ, ისე ცივა. რომ გაცივდნენ, წამალსაც ვერ ვუყიდი. რა წყალში გადავვარდე, არ ვიცი.
- რაზეც ოცნებობდით წლების წინ, ახდა?
მზევინარი: ეჰ, არა! მე რაზეც მიოცნებია, არასდროს ამიხდა.
- როგორ წარმოგედგინათ თქვენი ცხოვრება წლების წინ?
მზევინარი: ყოველთვის მეგონა, რომ მყარი ოჯახი მექნებოდა, შვილები მეყოლებოდა, მეუღლე გვერდით, არაფერი გაგვიჭირდებოდა. ვერასდროს წარმოვიდგენდი, რომ ასეთ გაჭირვებასა და უიმედო მდგომარეობაში აღმოვჩნდებოდი. არ მეგონა, თუ ჩემს შვილებს სანატრელი გაუხდებოდათ საჭმელი. მაგრამ, ასეთ დღეში ვარ ახლა. არაფერი ამიხდა, რაზეც ყოველთვის ვფიქრობდი და ვოცნებობდი, ძალიან დამჩაგრა ცხოვრებამ. მხოლოდ ეს ოთხი ანგელოზი მყავს, რომლებიც ცხოვრებას მილამაზებენ. მხოლოდ ამათ გამო მიხარია მეორე დღის გათენება. ძალიან მინდა, ბედნიერები იყვნენ, ძალიან. მეტს არაფერს ვთხოვ ღმერთს.
- მორწმუნე ხართ? ხშირად ლოცულობთ?
მზევინარი: რა თქმა უნდა! სახლში ყოველთვის ვლოცულობ, ხოლმე. ეკლესიაში სიარულს ვერ ვახერხებ, ოთხი ბავშვით. სახლში მარტოს ვერ ვტოვებ ვერანაირად და თან ვერ წავიყვან. ახლოსაც არ არის ეკლესია, რომ შევძლო ხელში ავიყვანო პატარა და დანარჩენი სამი კალთაზე გამოვიბა. მაგრამ, ყოველთვის ვლოცულობ... ალბათ, ღმერთის იმედი და სიყვარული მაძლებინებს ასეთ მდგომარეობაში, ძალიან მეხმარება ლოცვა.
- ამჟამად რა გჭირდებათ ყველაზე მეტად?
მზევინარი: ძალიან ბევრი რამ მჭირდება, რომ ჩემმა შვილებმა ნორმალურად ცხოვრება შეძლონ. მაგრამ ყველაზე მეტად, ამ ზამთრის მეშინია, არ გავიყინოთ, თბილი გადასაფარებლები და ლეიბები ძალიან გვჭირდება და საჭმელი, შიმშილით რომ არ მომიკვდნენ შვილები. ასევე გაზქურა, რომ საჭმლის გასაცხელებლად მეზობელთან არ ვირბინო. ძალიან მჭირდება სარეცხი მანქანა, რომ ბავშვების სარეცხის დარეცხვა შევძლო. ძალიან ბევრი გროვდება. ვისაც შვილები ჰყავს, კი მიხვდება, ოთხი ბავშვის აღზრდა რამდენად რთულია. თან, მარტოხელა დედისთვის. ეს ხომ, ორმაგი ტვირთი და პასუხისმგებლობაა, ძალიან ძნელია, როდესაც იცი, რომ ამ პრობლემების წინაშე მარტო ხარ, არც კი ვიცი, როგორ ვუმკლავდები. მეზობელთან რომ მიმყავს ხოლმე, სახლში წამოსვლა არ უნდათ. ტელევიზორს უყურებენ და ცოტა ხნით დარჩენას მეხვეწებიან, ხოლმე. სახლში არ გვაქვს და რა ვქნათო? მაგრამ, იქ რამდენ ხანს უნდა გავაჩერო? ტელევიზორიც ძალიან მჭირდება, მეზობლებთან კარდაკარ სირბილი რომ არ უწევდეთ ჩემს შვილებს.
- უცხო ადამიანების სიკეთის გჯერათ?
მზევინარი: მჯერა, რომ კეთილი ადამინები, ჩემს შვილებს უყურადღებოდ არ დატოვებენ და გულთან ახლოს მიიტანენ ჩვენს გასაჭირს. სიკეთის მჯერა. ვიცი, კეთილი ხალხი ჩემს ოთხ შვილს, შიმშილისა და სიცივისთვის არ გაწირავს. ვიცი, რომ სიკეთე გადამდებია. ვიცი, რომ ამ გასაჭირიდან გვიხსნიან და დაანახებენ ჩემს პატარებს, რომ ისინი, ამ დიდ უსამართლო სამყაროში მარტო არ არიან. გთხოვთ, დაეხმარეთ ჩემს შვილებს.
რა ძნელია ისეთ სამყაროში ცხოვრება, სადაც ბავშვებს შენს გარშემო, შიმშილი და სიცივე კლავს. თუ ერთხელ მაინც არ გამოგიცდია, ვერ წარმოიდგენ რას ნიშნავს, როდესაც შვილი საჭმელს გთხოვს და არ გაქვს, სცივა და ვერ ათბობ. ნამდვილი ტრაგედიაა ასეთი ცხოვრება.
უნდა გავერთიანდეთ და ვიხსნათ ეს ოჯახი უკიდურესი გაჭირვების, შიმშილის, სიცივის კლანჭებიდან. თითოეულმა ჩვენგანმა, საკუთარი წვლილი უნდა შეიტანოს ამ საქმეში.
მათ სასწრაფოდ სჭირდებათ საკვები, თბილი ლეიბები, საბნები, პლედები, საოჯახო ტექნიკა: გაზქურა, ტელევიზორი, სარეცხი მანქანა. უნდა გადავარჩინოთ ეს ოჯახი, უნდა ვაჩუქოთ ამ პატარებს, ბავშვობა. ჩვენ ეს შეგვიძლია! ჩვენ ეს უნდა გავაკეთოთ!
ყოველ ჯერზე, როდესაც ვინმეს დახმარება შეგიძლიათ, უბრალოდ დაეხმარეთ და გაიხარეთ, რომ ღმერთი თქვენი მეშვეობით პასუხობს ვიღაცის ლოცვებს!
თუ გსურთ მოინახულოთ და პირადად გაუწიოთ დახმარება ამ ოჯახს, მათი მისამართია: თელავის მუნიციპალიტეტი, სოფელი ბუშეტი
გვჯერა, რომ ერთად ნამდვილად შევძლებთ მათ გადარჩენას!
არ დაგავიწყდეთ ამ პოსტის გაზიარება, რათა თქვენმა მეგობრებმაც შეიტყონ ამ ოჯახის გასაჭირის შესახებ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!
მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს თქვენთან: თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს სჭირდება დახმარება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge
ჩვენი ფონდის ანგარიში:
საქართველოს ბანკი GE64BG0000000470458000
თი ბი სი ბანკი GE15TB7194336080100003
ლიბერთი ბანკი GE42LB0115113036665000
(დანიშნულება: ფერაძეების ოჯახი)
თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ჩვენი ვებგვერდის მეშვეობით: „TBC ბანკი“ (GeoPay), „საქართველოს ბანკი“ (e-commerce), „ლიბერთი ბანკი“ (PayGe), PayPal.
თანხის ჩარიცხვა ასევე შესაძლებელია ტერმინალებიდან: TBCpay, ExpressPay, PayBox (OPPA). ჩვენს ფონდს იპოვით ქვეთავში “ქველმოქმედება“. ინფორმაციას ფონდის დამატებითი უფლება-მოვალეობების შესახებ შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე: https://goo.gl/GY2Gus
ერთად, ჩვენ დავეხმარეთ უკვე ათასობით შეჭირვებულს. გავუმართოთ ხელი ამ ოჯახსაც! ვინ იცის, იქნებ სრულიად უცხო ადამიანების დახმარება ოდესმე თავადაც დაგვჭირდეს?! რადგან არავინ იცის, რას გვიმზადებს ცხოვრება ხვალ!
სპეციალურ ნომერზე: 0901200270 განხორციელებულ მხოლოდ ერთ ზარს ადამიანის სიცოცხლის გადარჩენა შეუძლია! დალოცვილები ყოფილიყავით!
მსგავსი პროექტები:
