„ვუყურებ ჩემს თავს და ვფიქრობ, ნეტა, საერთოდ რატომ გავჩნდი ამ ქვეყანაზე? ავადმყოფობის, ტკივილის და შიმშილის გარდა, არაფერი მინახავს ცხოვრებაში… დედა! აბორტი მაინც გაგეკეთებინა, შენ ხომ მამასგანაც კარგი არაფერი გახსოვს?! რატომ გამაჩინე, რატომ?“ – აი, ასე დაიწყო ჩვენთან საუბარი მერიმ და თვალებიდან ცრემლის ნიაღვარი წასკდა.

„მთელი ორგანიზმი განადგურებული მაქვს! ინფარქტი სამჯერ გადავიტანე, ინსულტი – ორჯერ. გულზე სამი ოპერაცია მაქვს გაკეთებული, თვალებზე – ოთხი. ცალი თვალი არ მივარგა. ექიმმა თქვა, საერთოდ გაშრებაო. ველოდები… ძალიან მტკივა. წამლები ძალიან ძვირი ღორს, ჩაწვეთებას ყოველთვის ვერ ვახერხებ.

„ნელა, არ წაიქცე, თორემ აქ სასწრაფოც ვერ მოვა, ვეღარც აგაწყობთ, აქედან რომ გადმოვარდე! ჩამკიდე ხელი!“ – პირველი დაბრკოლება გადავლახეთ. ახლა, კიბეზე უნდა ავიდეთ. ესეც ძალიან სახიფათოა.

„ჩემნაირი მარტოხელა ადამიანებისთვის საშინელი განაჩენი გამოაქვთ სწორედ იმ ხელმძღვანელებს, ვინც ვალდებულია იზრუნოს შეჭირვებულ ადამიანებზე! მე ხომ საქართველოს მოქალაქე ვარ და ვამაყობ ამით! მაგრამ ღმერთო ჩემო, როგორ მტკივა! ჩემი აზრით, ადამიანებთან ასე მოპყრობა არ შეიძლება!..

„ერთხელ ხელი შევყავი იქ, ოღონდ, დედიკოს არ უთხრა. ნახვა მინდოდა, მართლა ბუა ცხოვრობს და უსტვენს, თუ უბრალოდ ბზარია. იქ კი, რაღაცამ მიკბინა“ – ხელზე მექაჩება პატარა სოფიო. უნდა, კედელში რაღაც საშინელი ხვრელი რომ მანახოს. „ოღონდ, ფრთხილად იყავი! შენც არ გიკბინოს!“

„ნუ გეშინია, ზღაპრის გმირ საშინელ მოხუცებს კი ვგავარ, მაგრამ გულით ახალგაზრდა ვარ. იცი, ცხოვრებაში რამდენი ტკივილი და ტანჯვა მაქვს ნანახი? ჰოდა, ვერ გავუძელი. ამიტომაც გამიჩნდა ეს კუზი. დავდივარ, ძლივს დამაქვს ფეხები, ხანდახან, დღე ისე გავა, რომ ხმასაც არ ამოვიღებ. სულ მარტო ვარ, არავინ მყავს, ერთი ჭიქა წყალი რომ მომაწოდოს, ან გულის ტკივილი რომ გავუზიარო…“