„ნელა, არ წაიქცე, თორემ აქ სასწრაფოც ვერ მოვა, ვეღარც აგაწყობთ, აქედან რომ გადმოვარდე! ჩამკიდე ხელი!“ – პირველი დაბრკოლება გადავლახეთ. ახლა, კიბეზე უნდა ავიდეთ. ესეც ძალიან სახიფათოა.

„ჩემნაირი მარტოხელა ადამიანებისთვის საშინელი განაჩენი გამოაქვთ სწორედ იმ ხელმძღვანელებს, ვინც ვალდებულია იზრუნოს შეჭირვებულ ადამიანებზე! მე ხომ საქართველოს მოქალაქე ვარ და ვამაყობ ამით! მაგრამ ღმერთო ჩემო, როგორ მტკივა! ჩემი აზრით, ადამიანებთან ასე მოპყრობა არ შეიძლება!..

„ერთხელ ხელი შევყავი იქ, ოღონდ, დედიკოს არ უთხრა. ნახვა მინდოდა, მართლა ბუა ცხოვრობს და უსტვენს, თუ უბრალოდ ბზარია. იქ კი, რაღაცამ მიკბინა“ – ხელზე მექაჩება პატარა სოფიო. უნდა, კედელში რაღაც საშინელი ხვრელი რომ მანახოს. „ოღონდ, ფრთხილად იყავი! შენც არ გიკბინოს!“

„ნუ გეშინია, ზღაპრის გმირ საშინელ მოხუცებს კი ვგავარ, მაგრამ გულით ახალგაზრდა ვარ. იცი, ცხოვრებაში რამდენი ტკივილი და ტანჯვა მაქვს ნანახი? ჰოდა, ვერ გავუძელი. ამიტომაც გამიჩნდა ეს კუზი. დავდივარ, ძლივს დამაქვს ფეხები, ხანდახან, დღე ისე გავა, რომ ხმასაც არ ამოვიღებ. სულ მარტო ვარ, არავინ მყავს, ერთი ჭიქა წყალი რომ მომაწოდოს, ან გულის ტკივილი რომ გავუზიარო…“

სახლი, რომელშიც მახარაშვილების მრავალშვილიანი ოჯახი ცხოვრობს, ძალიან ძველია და დანგრევის პირას არის. სახურავიდან ისე ჩამოდის წყალი, როგორც გარეთ წვიმს. ოთხი წლის სალომემ, თავის ციცქნა ხელის გულებს უშვერს გახვრეტილი ჭერიდან მომდინარე წვიმის წყალს და გვეუბნება: „აი, ნახეთ რა მალე გამევსოს, ჩემი სახლი ტირის. მალე მოკვდება. როდესაც ღამით ქარი და წვიმაა, მე ვერ ვიძინებ იმიტომ, რომ მეშინია…“ საბასაც ეშინია. დედა გვერდითაა ყოველთვის, მაგრამ ისეთი საშინელი ხმები ისმის, როგორც გამოქვაბულში…

თამარა: მე პლანშეტი მაქვს! არც ვიცი, ვის ჩავეხუტო და ვაკოცო მადლობის ნიშნად! მადლობა ვის ვუთხრა?! მათი სახელები არ ვიცი, მაგრამ დედასთან ერთად ვილოცებ მათთვის! ნახეთ, თურმე ღმერთს მართლაც ყველა ლოცვა ესმის! სკოლისთვის რვეულები, ფანქრები, ფლომასტერები მომიტანეს – ბევრი ლამაზი ნივთი, რომელიც არასდროს მქონია. მიყვარხართ, ხალხო! მხოლოდ ერთი ოცნება მაქვს, მინდა, იმდენი ფული მქონდეს, ბავშვები რომ გავახარო!