ძვირფასო მეგობრებო, 3 აგვისტოს, დაახლოებით 15:15 საათზე – მოხდა უზარმაზარი ადამიანური მწუხარება: წყლის ზვავმა ხეების ნამსხვრევებითა და ტალახით მთლიანად გაანადგურა ჩვენი თანამემამულეების სახლები! მაგრამ ყველაზე უარესი რაც შეიძლებოდა მომხდარიყო – საქართველომ მრავალი თანამოქალაქის სიცოცხლე დაკარგა!

მათი სახლი დაიწვა, მხოლოდ ქვის კედლები დარჩა. ეს ფიცრული, საქათმეს რომელიც წააგავს, თავისი ხელით ააშენა მამამ, მიხეილმა, გადაყრილი ფიცრებით. ასე უკეთესია, თავს უსახლკაროდ არ გრძნობ. „22 ნოემბერს, ჩემი საყვარელი სახლიდან წავედი სკოლაში, რომ დავბრუნდი, უკვე უსახლკარო ვიყავი. ყველა ტიროდა, სახლს ცეცხლი ეკიდა, საშინელი კვამლი იდგა და ვიფიქრე, რომ ობლად დავრჩი.“ – ამბობს 10 წლის ნოდიკო და ფერფლში იქექება, ცდილობს, იპოვოს საყვარელი ნივთების რაღაც ნაწილი მაინც, რაც ხანძარს გადაურჩა.

სასწაულია ცოცხლები რომ გადარჩნენ, და უფრო დიდი სასწაულია, შიმშილით, ავადმყოფობით და უკიდურესი გაჭირვებით რომ არ დაიღუპნენ! ბავშვებმა შეიძლება დედა დაკარგონ. მათ დახმარება სჭირდებათ! სასწაულია, ამ ქოხში რომ კიდევ ცოცხლები ვართ, სამ პატარა ბავშვთან ერთად თვეში 250 ლარად.
წელიწადნახევრის წინ, ფეხი ორ ადგილას მოვიტეხე, ისე ძლიერად, რომ ძლივს ამიწყეს ძვლები და რკინის ფირფიტაც ჩამისვეს. ეს ფირფიტა ერთი წლის წინ უნდა ამოეღოთ, რომ განგრენა არ განვითარდეს და არ მომკლას. მე კი საერთოდ არ მაქვს ფული. ოჯახს მე ვუვლი, მეუღლე კი ავადაა და ვერ მუშაობს.
შიმშილი, ჩვენი ყოველდღიური პრობლემაა. ჯანმრთელობას, ვერც მე, ვერც მეუღლე ყურადღებას ვერ ვაქცევთ. ერთი ზედმეტი ლარიც არ გვაქვს ხოლმე კლინიკამდე მისასვლელად, არამც თუ სამკურნალოდ. ყოველ თეთრს ვუფრთხილდებით, შვილები მშივრები რომ არ დაგვეხოცნონ. ეს რკინის ფირფიტა აუცილებლად უნდა ამოვიღო, თორემ ბავშვები დედას დაკარგავენ. მე არ მაქვს სიკვდილის უფლება, ჩემი შვილები კი უსახლკაროებივით არ უნდა ცხოვრობდნენ: მუდმივ შიმშილში და ელემენტარული ნივთების გარეშე.

მას შვილის დატირების საშუალებაც კი არ მისცეს. ყველაფერი ისე უცებ მოხდა! სახლი წამებში დაიწვა და ყელაფერი, რაც წლების განმავლობაში, მუხლჩაუხრელი შრომის ფასად შეიქმნა, ფერფლად იქცა. მაგრამ, რაღა მნიშვნელობა აქვს ამას, როდესაც ყველაზე გულკეთილი და მზრუნველი ადამიანი შეეწირა ამ ხანძარს?

ციცქნა მარი დედიკოს გარეშე ერთ წუთსაც ვერ ძლებს. დედიკო ისეთი ტკბილია, რატომ უნდა გაუშვას სადმე?.. შეუძლია ლოყებზე უჩქმიტოს, თავი გულზე დაადოს, მუხლებზე ააცოცდეს, და ჩაეხუტოს. ხელი ჩაავლოს ხალათის კალთაზე, სანამ ის რაღაც უცნაურ საქმეებს აკეთებს. პატარამ არც იცის, რომ დედა თავის მოკვლაზე ფიქრობს, სიკვდილზე ოცნებობს. ერთ დღესაც შავბნელმა ფიქრებმა რომ სძლიონ, პატარა ვეღარავის ჩაჰკიდებს ხელს. მარიკუნას „მის მსოფლიოს“ სახე აქვს, მისი ახალდაბადებული დაიკო ხატიაც ნამდვილი მზეთუნახავია. მათ არც იციან, ხანდახან რამდენად ახლოს არიან უფსკრულითან.

2 წლის წინ, ეკა და მისი საყვარელი მეუღლე სიმონი მანქანამ გაიტანა. ქმარმა მოასწრო, ქალს ხელი ჰკრა და საკუთარ თავზე მიიღო დარტყმა. გონს რომ მოვიდა, ეკას თვალწინ საშინელი სურათი გადაიშალა. მისი მეუღლე გზის პირას ეგდო, თავგატეხილი. თავის ქალა გახეთქილი ჰქონდა, თვალები კი გადმოცვენილი…