როცა 4 თვის გაბრიელი შიმშილისგან გულამოსკვნილი ტირის, ცხრა წლის მარიამი თავისი ძმის დამშვიდებას ყველანაირად ცდილობს… როგორ უნდა აუხსნა ახალშობილს, რომ მათ არც საჭმელი აქვთ და არ მისი ყიდვის საშუალება? ამ დროს კი მისი საბრალო დედა შეშლილივით აქეთ-იქით აწყდება და ცდილობს ფული იშოვოს, ისესხოს, ხვეწნით გამოართვას ვინმეს, რომ მორიგი შეკვრა იყიდოს, რომელიც მხოლოდ სამი დღე ეყოფა…
„ღმერთი ჩემს შვილებს შიმშილით სიკვდილისთვის არ გაწირავს, მე ამის მჯერა!“ – ცრემლებს ძლივს იკავებს მზრუნველი, მოსიყვარულე დედა, სოფიო. – „მარიამი უკვე დიდი და შეგნებული გოგოა, არც აღარაფერს ითხოვს, პატარები კი… საბა 2 წლისაა; არ ესმის, კანფეტებს და სათამაშოებს რატომ ვერ ვყიდულობ და მწარედ ტირის. გაბრიელი კი საერთოდ 4 თვისაა. რძე არ მაქვს, საჭმელი კი დღითიდღე ძვირდება… ღმერთო, შენ გვიშველე!“

ცხოვრების განმავლობაში, პატარა სანდროს ერთი სიტყვაც არ უთქვამს. ხოლო როცა ტკივილი გაუსაძლისი ხდება ის ტირის…

„როდესაც ხედავ, რომ შენი შვილები შიმშილითა და სიცივით იტანჯებიან, შენ კი ვერაფერს შველი, ამაზე მძიმე საყურებელი არაფერია“ ნაძირალა მამამ შეუბრალებლად, ნესტიან სარდაფში, უსახსროდ, ტანსაცმლისა და მომავლის ყოველგვარი იმედის გარეშე მიატოვა თავისი მეუღლე და ოთხი პატარა შვილი. რა დაუშავეს ისეთი, რომ საკუთარ სისხლსა და ხორცს ნორმალური ცხოვრების იმედი წაართვა?! რისთვის დასაჯა ასე?! ნელი და მტანჯველი სიკვდილისთვის გაწირვას, მაშინვე მოეკლა, არ ჯობდა?

უფალო, გმადლობთ, ამ ოჯახთან რომ მოგვიყვანე, რათა შენი ანგელოზები გაგვეცნო დროულად! წარმოდგენაც კი საზარელია! რამხელა ტრაგედია დატრიალდებოდა დაგვიანების შემთხვევაში. ახალ ამბებში გამოაცხადებდნენ, რომ საკუთარი სახლის ნანგრევებქვეშ ნაპოვნია მრავალშვილიანი ქართული ოჯახი! რა საშინელებაა! ან შიმშილით დახოცილი… პირისაგან მიწისა აღიგვებოდა ოჯახის კვალი, იმ ადამიანებს კი, ვინც პასუხისმგებელია მათ სიცოცხლეზე, ნამუსიც არ შეაწუხებდა.

მეუღლე, რომელთან ერთადაც 18 წელი იცხოვრა, ოჯახიდან წავიდა და ორსული ქალი მარტო, ბედის ანაბარა დატოვა.

დაგვეხმარე, უფალო, რომ ბრწყინვალე აღდგომის დღეებში ჩვენი სულები სიკეთითა და თანაგრძნობით გავუხსნათ ღმერთს!მას შემდეგ, რაც მრავალი ათასი წლის წინათ ღმერთი გამოეცხადა ადამიანებს ცეცხლში, ის ყოველთვის აგიზგიზებს მორწმუნეთა გულებსა და სულებს სიყვარულითა და თანაგრძნობით!
ეს საშინელი ამბავი არის შესაძლებლობა, დავუმტკიცოთ შემოქმედს, რომ საქართველოში ჩვენ ერთი ოჯახი ვართ და ჩვენს ქვეყანაში „სხვისი დარდი“ არ არსებობს! სწორედ ამით განსხვავდებიან საქართველოს მოქალაქეები მსოფლიოს სხვა ერებისგან! ირაკლი (12 წლის): მე და ჩემს ძმას ცეცხლის ხმაზე გაგვეღვიძა. კედლები იწვოდა. მე და ჩემი უმცროსი ძმა რეზო ძლიერი კვამლის გამო ვიხრჩობდით და სიკვდილს პირველად ჩავხედეთ თვალებში, მაგრამ მხოლოდ პატარა სესილის გადარჩენაზე ვფიქრობდით! ღმერთს ვევედრებოდით, ჩვენი დაიკო გადაერჩინა! ერთ წამში ჩვენი ბედნიერი ცხოვრება ფერფლად და ნაგვის გროვად იქცა!