„ადამიანების ცხოვრება, თეთრი და შავი ზოლებისგან შედგება. ჩემი ცხოვრება კი, ერთიანად შავია. ეპილეფსიით დაავადებული შვილი, წლების წინ, მშობელმა დედამ სახლიდან გამომაგდო. ამის შემდეგ, მარტო ვებრძვი გაჭირვებას, ავადმყოფობას, შიმშილს! ეპილეფსიასთან ერთად, სხვა უამრავი დაავადებაც დამემართა. სოციალური დახმარება, ჩემი ერთადერთი შემოსავალია, რომელიც ექიმთან მხოლოდ ერთ ვიზიტს არ ჰყოფნის“ – გვეუბნება ქალბატონი კარინა. „როგორ? ნუთუ, თქვენს ცხოვრებაში ერთი პატარა გამონათებაც კი არ ყოფილა?“ – მინდა, რომ რაიმე კარგი გვიამბოს. „კი, როგორ არა… ეს გამონათება, მხოლოდ ის ადამიანები იყვნენ, რომლებიც უფალმა გამომიგზავნა… რომელთა წყალობითაც გადავრჩი… აი, თქვენი თავიც უფალმა გამომიგზავნა – მე მჯერა ამის!

ხათუნა 29 წლის არის. გაჭირვებით იხსენებს, ბოლოს როდის დადგა მიწაზე ფეხი, იმდენი ხანი გავიდა მას შემდეგ. „სიზმარშიც კი ვერ ვიხსენებ, როგორ დავდიოდი. – დანანებით ამბობს ხათუნა. – ის კი მახსოვს, რომ არაჩვეულებრივი შეგრძნება იყო!“ დედა გახდა მისი ხელებიც და ფეხებიც. დედა გახდა მთელი სამყარო საბრალო ხათუნასთვის. თანატოლები, ისე ექცევიან, როგორც პატარას, ბავშვებს ეშინიათ და თითს იშვერენ მისკენ… ეს ძალიან მტკივნეულია. რამდენჯერ მოუკლა ამ ყველაფერმა, ხათუნას და მის მფარველ ანგელოზს – დედას, დარეჯანს, ისედაც ნატანჯი გული.

ლადო ორი წლის იყო, როდესაც პირველად დაიძახა „დედა!“ ოცდასამი წელია, ნინო ამ სიტყვის გაგონებას ისევ ელოდება, მაგრამ ლადოს მდგომარეობა დღითიდღე მძიმდება…
„ლადო, კიდევ ერთხელ დამიძახე „დედა“, ჩემო შვილო, ჩემო ვაჟკაცო! მე ხომ ამაზე დღედაღამ ვლოცულობ?!“ – ეუბნება ნინო ხელში აყვანილ ოცდახუთი წლის ვაჟს და თან, როგორც თოთო ბავშვს ისე ეფერება – „უფალს ვევედრები, მისი მდგომარეობა ოდნავ მაინც გამომჯობინდეს, რომ ცოტა მოძრაობა, სიტყვების წარმოთქმა შეძლოს, მაგრამ… უკან მივექანებით. ჩვენი სახსრებით და შესაძლებლობებით, რას გავხდებით იმ ვერაგ დაავადებასთან, რომელსაც ცერებრული დამბლა ჰქვია.“

„მამაჩემს არ აინტერესებს, რომ დღეში 1 ლარით და 30 თეთრით ვარსებობ. შემპირდა, რომ მუდამ იქნებოდა ჩემს გვერდით, თვითონ კი, მე და დედა მიგვატოვა, – ამბობს ალექსი. – ჯერ ვერ მოვიფიქრე, ჩემი ოჯახი როგორ გადავარჩინო. მაგრამ შემიძლია, სკოლა მივატოვო მე-9 კლასის შემდეგ და მენაგვედ ვიმუშაო“.
დედამისს, ელენას, ახალგაზრდა და ჯანმრთელ ქალს, მოულოდნელად, მიკროინსულტმა დაარტყა ორჯერ. ვერ მუშაობს. ბებოს გონებრივი პრობლემები აქვს და გულის შეტევები ემართება. ხშირად სჭირდება სასწრაფო დახმარება. ალექსის აზრით, ცხოვრება სულაც არ არის მშვენიერი. ერთადერთი ონკანიდან, რომელიც სამზარეულოშია, წვრილად მოწანწკარებს წყალი, ერთი ჭიქის ავსებასაც კი დიდი დრო უნდა. კარადის თაროები სულ ცარიელია, უკვე გაყიდულია ყველაფერი. საჭმელი მეზობლებს მოაქვთ. რა არის ამაში მშვენიერი? ის დაბნეულია, დაკარგული აქვს ყველაფრის იმედი.

ღმერთო, ამ კოშმარისგან თავის დაღწევა შეუძლებელია! წამება შეიძლება ნებისმიერ წამს დაიწყოს. ელისო საშინელ კრუნჩხვებში ფართხალებს და სანამ აზროვნების უნარი ჯერ კიდევ შესწევს, სასწრაფოში დარეკვას ცდილობს. თუ ვერ მოასწრებს – მოკვდება. თუ კომა ნახევარ საათზე მეტხანს გაგრძელდა და შვილმა დროზე ვერ მიუსწრო, მაშინ… ეს მხოლოდ ერთ-ერთი კოშმარია… ამ ოჯახის ცხოვრებაში კი იმდენია, რომ არც ვიცი, საიდან დავიწყო.

ლევანი ქორწილში წავიდა, ლანჩხუთში. ახალგაზრდა, ლამაზი და მხიარული, 18 წლის, უნივერსიტეტში სწავლობდა, მეორე კურსზე. როდისღა უნდა დატკბეს ცხოვრებით? ღამით კი, დედასთან, ოლიასთან მივიდნენ ახლობლები: „ოღონდ არ ინერვიულო, ოლია, რაღაც უნდა გითხრათ. ლევანი…“ – „ვაიმე, რას ამბობს ეს ხალხი! გაჩუმდით, გაჩუმდით! ეს ტყუილია, არ-ა-ა! ჩემი სიკვდილი გინდათ?! რა სჭირს მის ლევანს? სად უნდა წავიდეს, რატომ?!“