ანი (19 წლის): წარმოუდგენელი რამ მოხდა! ოპერაციის შემდეგ პირველი დამოუკიდებელი ნაბიჯები გადავდგი! ყავარჯნები გვერდზე გადავდე და წავედი. ოთხი-ხუთი ნაბიჯის გადადგმა მოვახერხე. ეს ენით აუწერელი გრძნობაა! ექიმები ამბობენ, რომ ეს ნამდვილი სასწაულია! ფონდის კეთილი მეგობრები რომ არა, სამუდამოდ ეტლს მიჯაჭვული დავრჩებოდი. თავს მშვენივრად ვგრძნობ, ცოტა ფეხებში მაქვს ტკივილი. მაგრამ ეს ტკივილებიც დადებითი შედეგია. ეს ნიშნავს, რომ მგრძნობელობა უბრუნდება ფეხებს. სხეული აღდგენას იწყებს ოპერაციის შემდეგ.

„მე ახლა კარადის გაღების არ მეშინია, თაგვები აღარ არიან, – ამბობს მარიამი. – ძველ კარადაში კი ცხოვრობდნენ და საზიზღრად წრიპინებდნენ, და ჩვენ შიგნით თაგვების საწინააღმდეგო წამალს ვყრიდით, რომ წასულიყვნენ. ახალში კი, ხედავ, მხოლოდ ჩვენი ლამაზი ტანსაცმელია – ახალი ჯინსები, ზედები, კომბინიზონები…“ „მე დაძინების მეტად აღარ მეშინია, – ამბობს მისი დაიკო ანანო. – ახალი საწოლი ღამით არ გადაიქცევა საშინელებათა ატრაქციონად. ფეხები არ ემტვრევა და არ ვარდება“.  საბრალო გოგონები! ბარბაქაძეების ოჯახმა დიდი შიმშილობა და სიღარიბე გადაიტანა, ვიდრე ჩერნოვეცკის ფონდს მიმართავდა. მეგობრებო, იქნებ, რომელიმე თქვენგანს აქვს შესაძლებლობა, რომ გოგონებს ზაფხულში დასვენება აჩუქოს? მარიამსა და ანანოს არასდროს არსად არ დაუსვენიათ და ამ ზაფხულსაც ჩახუთულ ქალაქში ატარებენ. იქნებ გამოვიდეს?! ისინი ოცნებობენ ამაზე! რაც უფრო შორეულია ოცნება, მით უფრო სასურველია ის.

„ჯარისკაცობაზე ვოცნებობდი. ჩემი სამშობლოს დაცვა ძალიან მინდოდა. ახლა კი ვიცი, რომ სიცოცხლის ბოლომდე საწოლს ვიქნები მიჯაჭვული“ – სწორედ ეს სიტყვები, უდიდესი გულის ტკივილით მითხრა პატარა გიორგიმ და მისი დარდიც, თითქოს, ჩაიღვარა ჩემს გულში. ამ გულის ტკივილმა მაშინვე დამავიწყა ყველა ის სიტყვა, რომელიც მომზადებული მქონდა ბიჭუნას სანუგეშოდ. 14 წლის გიორგის დიუშენის კუნთოვანი დისტროფია აქვს (პროგრესირებადი). ბავშვს ეტლით გადაადგილებაც კი არ შეუძლია. მისი ყველა ორგანოს კუნთი განლეულია. მხოლოდ გულის კუნთს ჯერ არ შეეხო ეს დაავადება. თუმცა, არსებობს დიდი რისკი იმისა, იქაც რომ მიაღწიოს. „რა მოხდება? დაიღუპება ბავშვი,“ – მიპასუხა ნანამ, გიორგის დედამ და ცხარე ცრემლით ატირდა. – „საჭმელსაც კი მწოლიარე მდგომარეობაში ვაჭმევ… სპეციალური საწოლი რომ გვქონდეს, ჭამის დროს მაინც შეძლებდა წამოჯდომას.“

— მე და ჩემი ოჯახი ჩემი ძამიკოს გამოჯანმრთელების იმედს არასდროს ვკარგავთ, — ამბობს ლიკუნა, იშვიათი გენეტიკური დაავადების, თავის ტვინის ატროფიის მქონე 7 წლის ომარის და. მადლობას გიხდით იმისთვის, რომ თქვენც გწამთ ამის და გვეხმარებით.გვინდა, რომ ომარიკოს ორგანიზმმა საკვები მიიღოს, წონაში მოიმატოს და ნაწოლები არ გაუჩნდეს, თავისუფლად სუნთქვა რომ შეძლოს. სტენდერი კი, რომელიც თქვენ აჩუქეთ, სწორედ ამაში გვეხმარება. ომარიკო თვალებით გვანიშნებს, როდესაც ადგომა უნდა და სტენდერზე ვაყენებთ. ჩემი სურვილია, ყველა ავადმყოფი ბავშვი ფეხზე დადგეს.ჩერნოვეცკის ფონდის მეგობრები და ბავშვის ოჯახი ყველაფერს აკეთებენ, რომ დაავადებამ უკან დაიხიოს

რვა ადამიანი ცხოვრობს ერთ პატარა ოთახში. მათგან ზოგი ფიზიკურად ავად არის, ზოგი კი – სულიერად! ვისი მდგომარეობა არის უფრო რთული, მტკივნეული და გაუსაძლისი? მოდით, ერთად გავიგოთ, მეგობრებო! მაგრამ, საქართველოს მთელს ამ რეგიონში, არავის ექნება ამაზე რთული მდგომარეობა! მადლობა ყოვლისშემძლე უფალს, მათ შესახებ ჩვენს ფონდს რომ შეატყობინეს! ახლა, მათ მომავალზე პასუხს მხოლოდ ჩვენ ვაგებთ…

ყოველ ჯერზე, როდესაც ამა თუ იმ გასაჭირის შესახებ ვიგებთ, ვფიქრობთ, რომ ამაზე უარესი აღარაფერია! რომ აღარაფერი იქნება ამაზე უფრო მტკივნეული!
მერე კი, ვხვდებით, რომ ეს მხოლოდ დასაწყისია უფლისკენ მიმავალი გზის! მას ხომ, როგორც ბიბლიაშია ნათქვამი, ტანჯული ადამიანები უყვარს ყველაზე მეტად! გაუგებარია მხოლოდ ის, თუ სად ქრება არჩევნების შემდეგ ადგილობრივი თანამდებობის პირების სული და გული?! ძალაუფლება მოქმედებს ასე, თუ მერიასა და გამგეობაში ბოროტმა ძალამ დაიდო ბინა?! ამ პრობლემის მიზეზი რა უნდა იყოს?

„ვიცი, უფალი მოწყალეა და ჩემი ანგელოზი ქვეყანას ასეთი საშინელი ტანჯვისთვის არ მოევლინა! თეთრხალათიანი ადამიანები კი, ვინც ის ასეთ საშინელ დღეში ჩააგდო, უფლის წინაშე აგებენ პასუხს!“
მშობიარობისას ექიმებმა ახალშობილს დაუნდობლად მოტეხეს ფეხი და არაფერი უთხრეს საბრალო დედას! ახლა, პატარას არ ეზრდება მარცხენა ფეხი! მადლობა უფალს, რომ არსებობს გამოსავალი! მას საზღვარგარეთ სჭირდება ოპერაციის გაკეთება! და შესაძლოა, ერთი ოპერაცია არ იყოს საკმარისი. მაგრამ, რაც მთავარია, მისი გამოჯანმრთელება შესაძლებელია! და ეს უდიდესი ბედნიერება არის! ნიკოლოზს სიარული და ხოხვა ძალიან უნდა, მასაც უნდა, სამყაროს გაცნობა ისევე, როგორც ჩვენს შვილებს. ამის გაკეთებას რომ ცდილობს, ცხარე ცრემლებით ტირის. ნუთუ, სამშობიაროში ამაზე არავინ აგებს პასუხს?! მეგობრებო, თქვენ როგორ ფიქრობთ?!