„მინდა, მამასავით, ჯარისკაცი ვიყო!“ – ამაყად აცხადებს გაბრიელი და წინკარიდან, მამის პორტრეტისაკენ მექაჩება. – „იცით, დეიდა, მამაჩემი გმირია. ის ომში იყო და მეც აუცილებლად გმირი გავხდები!“ – აგრძელებს გულღია ბიჭუნა. – „მამა ახლა ზეცაშია. არ იფიქროთ, რომ მიგვატოვა. ის უბრალოდ ანგელოზებმა წაიყვანეს თავისთან, იმიტომ რომ ასეთი კეთილი, მამაცი და კარგია!“

საბრალო დედა – ქრისტინა, ყოველდღე ხატების წინ დგას და ტირილით ავედრებს უფალს თავისი ოთხი შვილის: საბას (3 წლის), ლევანის (6 წლის), ვანოს (8 წლის) და გიორგის (10 წლის) კეთილდღეობას.

„იცი, რა არასასიამოვნოა, როდესაც გაკვეთილზე ზიხარ, შენი მუცელი კი უცებ ხმამაღლა იწყებს ბუყბუყს და პურის ნაჭერს გთხოვს! ბიჭები ჩემკენ ბრუნდებიან. ფიქრობენ, რომ უკულტურო ვარ… ყოველთვის ისე უდროოდ მთხოვს: „მომეცი, მომეცი“. მან ხომ არ იცის, რომ დღეს დილით ჩემი ძმების ჯერი იყო, ეჭამათ. ისინი პატარები არიან, – უხერხულად გვეუბნება 9 წლის მილენა, უცებ წითლდება (რამე სისულელე ხომ არ თქვა?) და თვალებს ხრის. – მე დიდი ვარ და შემიძლია, მოვითმინო. დათოს და დანის კი არ შეუძლიათ. არაფერი იფიქრო, დეიდა, ისინი კეთილები არიან, უბრალოდ ჯერ ვერ ხვდებიან, რომ მეც მშიერი ვარ, დედას კი ფული არ აქვს! მაგრამ შენ? ჩვენი საჩუქრების ფული შენ საიდან მოგაქვს? შენ არ გიბუყბუყებს? – გულუბრყვილოდ მეკითხება ბავშვი და რატრატს აგრძელებს: – მაგრამ სხვა რა გზაა? მე ხომ დიდი ვარ. დედას თანადგომა სჭირდება. მას ძალიან ვუყვარვართ და ყველაფერს აკეთებს იმისათვის, რომ კარგად ვიყოთ. დედის გარდა, ჩვენ არავინ გვყავს.“

„ცხოვრებაში აღარასოდეს არაფერს მოგთხოვ!“ – იყვირა პატარა მარიმ (6 წლის). მან თავისი სახელი ფონდის კორესპონდენტისა და დედის, თამუნას (38 წლის) საუბარშიგაიგონა, რომელმაც, მოულოდნელად ცხარედ ატირებულმა, იმის მოყოლა დაიწყო, რომ მის შვილს არ აქვს თოჯინა. პატარა გოგონა საყვარელ დედას მუხლებზე ააცოცდა, რომ თავისი პაწაწინა, თოჯინის მსგავსი, ნაზი ხელებით მზრუნველობით მოეწმინდა მისი სახიდანცრემლები…

„მე თოჯინა და კანფეტები არ მაქვს“, – ამ სიტყვებით შეგვეგება ოთხი წლის, არაბავშვურად სერიოზული სალომე. იგი თავის საწოლზე ჩამოჯდა და მოწყენილი თვალებით გამოგვხედა; თვალებით, რომელშიც მთელი სამყაროს ტკივილი იკითხებოდა! ზრდასრული ადამიანის ნაღველი და უიმედობა!

ხუმრობით, თუ სერიოზულობით მეუბნება პატარა ლიზი, სახლში რომ შევდივარ. „რამდენი კანფეტი და ორცხობილა დევს! შემიძლია, საათობით ვათვალიერო! განსაკუთრებით, აი, ის შოკოლადი მიყვარს, პური თუ უგემური შემხვდა, – თან თითით სუფრაზე მიჩვენებს…