სახლი, რომელშიც მახარაშვილების მრავალშვილიანი ოჯახი ცხოვრობს, ძალიან ძველია და დანგრევის პირას არის. სახურავიდან ისე ჩამოდის წყალი, როგორც გარეთ წვიმს. ოთხი წლის სალომემ, თავის ციცქნა ხელის გულებს უშვერს გახვრეტილი ჭერიდან მომდინარე წვიმის წყალს და გვეუბნება: „აი, ნახეთ რა მალე გამევსოს, ჩემი სახლი ტირის. მალე მოკვდება. როდესაც ღამით ქარი და წვიმაა, მე ვერ ვიძინებ იმიტომ, რომ მეშინია…“ საბასაც ეშინია. დედა გვერდითაა ყოველთვის, მაგრამ ისეთი საშინელი ხმები ისმის, როგორც გამოქვაბულში…

გელა 6 წლის არის, მისი ეშინია არა მხოლოდ მის ძმებს და დას, არამედ, დედას და მამასაც… ეპილეფსიის შეტევა რომ ემართება, ძირს ეცემა, კანკალებს და მხეცივით ღრიალებს. წამლები, რომელიც ექიმმა დაუნიშნა, უკვე აღარ შველის, ეს ხომ ისეთი დაავადებაა, რომელსაც მუდმივი კონტროლი სჭირდება, მათ კი, ფული არ აქვთ, გამოკვლევაზე რომ წაიყვანონ! ჰოდა, წვალობენ ასე. ფული არაფერში ჰყოფნით! სოციალური დახმარების თანხა მიდის ქირაში, წამლებსა და პამპერსში… სხვა არაფერში ჰყოფნით. როგორ უნდა იარსებოს დღეში 3 ლარით ოჯახმა, სადაც 7 ბავშვია? წაიკითხეთ, იქნებ, თქვენ იცოდეთ…

„აი, ამ ფანჯრებიდან, ოთახში საშინელი ღამურები შემოდიან, შეიძლება, თმაშიც ჩაგაფრინდნენ… ხანდახან მგონია, რომ თვალებს ამომჩიჩქნიან“, – ამბობს 8 წლის მარიამი და გვაჩვენებს ფანჯრებს, რომელზეც ცელოფნებია გაკრული. ამ ფანჯრებს მიღმა კი, ჩანს სხვა ბავშვების ცხოვრება, ისეთი ტკბილი და ლამაზი… ზოგჯერ, ძალიან მოუნდება ხოლმე, გადაიქცეს სხვა გოგონად, ერთი საათი მაინც იცხოვროს სხვა ბავშვებივით. ალბათ, ცხოვრების ბოლომდე ეყოფა ეს შთაბეჭდილებები და მოგონებები… მაგრამ მარიამს, აქვს მისი საკუთარი, მძიმე ცხოვრება… ცელოფანში გამოკრული ცხოვრება, ღამურებით, ნესტის სუნითა და ხმელი პურის გემოთი.

ანა, უამრავჯერაა გაკერილი, მას დაუკემსეს მუცელი და იღლია, მაგრამ ის მაინც ნაწილებად იშლება. გვერდებიდან ბამბები სცვივა. „მისი შეკერვა უკვე აღარ შეიძლება, თორემ საერთოდ დაიხევა, მუცელში აღარაფერი დარჩება“ – ფრთხილად ეხუტება 6 წლის მილენა თავის ერთადერთ თოჯინას. ამ სახლში არა მხოლოდ თოჯინა, ყველაფერი ძველი, ათასჯერ გადაკერებული და შეკეთებულია. აქ მილენას და მისი დახეული თოჯინას გარდა კიდევ 7 წლის ნატა, 8 წლის მაქსი და მათი დედა – მარიკა ცხოვრობენ.

„ჩვენ, გოგოები შიმშილისგან არასოდეს ვტირით, აი თემო და ხვიჩა, რომ დააღებენ პირებს, თითქოს ტირილი საქმეს შველოდეს და გაძღებიან. ჰო, ვიცი, პატარები არიან, ვერ ითმენენ.“ – გვიყვება საშინელ ისტორიებს 7 წლის ნინო. ოჯახში 8 ბავშვია, და ყველას შიმშილთან გამკლავების საკუთარი „რეცეფტი“ აქვს.

ნუთუ ვერ შევძლებთ ისე ვიზრუნოთ ამ ბავშვებზე, რომ მათ იამაყონ, რომ ქართველები არიან? ნუთუ ეს საყვარელი ბავშვები განწირულები არიან უბედურებისთვის? ჩვენ ვალდებულები ვართ შევცვალოთ მათი ოჯახის ბედი. ისინი ხომ ჩვენი, საქართველოს შვილები არიან!