„ისინი ოთახში დარბიან და იკბინებიან! საშინელები არიან! აი, ჩემი დაც დაკბინეს!“ – ჩვენი დანახვისთანავე ჩივილს იწყებს 4 წლის, პატარა ელენე.
– და როგორები არიან ეს ვირთხები, პატარავ?
„ოოო, ისინი ისეთი დიდები არიან, როგორც ადამიანი! – ხელებს შლის პატარა გოგონა. – აი, შენსავით! ერთ ვირთხას ჩემი დის წათრევა და შეჭმა უნდოდა… ვირთხის ენაზე ისე საშინლად ყვიროდა, როდესაც დედამ ჩემი და არ გაატანა!..“

„ღმერთო, რა საშინელებაა!“ – ეს არის პირველი, რაც ამ საცხოვრებლის დანახვაზე აზრად გებადება. ბავშვი საფლავებს შორის ცხოვრობს! ამ მწუხარებისა და სასოწარკვეთილების დანახვით, ადგილზე იყინები! მუდმივად ხრწნადი გვამებისგან წარმოქმნილ გაზებს ხომ საშინელი დაავადებების გამოწვევა შეუძლიათ… ღმერთო, ნუ მიატოვებ ამ საბრალოებს!
„თვალების გახელის მეშინია, გარშემო მხოლოდ ჯვრები და საფლავებია… ყოველდღე, უფალს მხოლოდ ერთს შევთხოვ: მსურს, ცოცხალთა შორის ვიცხოვრო და მეგობრები ვიპოვო… მჯერა, რომ ჩემს ლოცვებზე პასუხი თქვენ ხართ!“ – იმედიანად ამბობს მარიამი. მისი შეშინებული, პატარა გული გამალებით ძგერს.

„მჯეროდა, ძალიან, ძალიან მჯეროდა და გელოდით“ – წკრიალა ხმით შემომეგება მშვენიერი როზალინდა (7 წლის).
„სასწაულები არ ხდება… 13 წლის ვარ და ზუსტად ვიცი… თუ ხდება?“ – გაკვირვებით მკითხა ხათუნამ (13 წლის) და გაუბედავად შემომხედა.
გული მეტკინა სრული უიმედობისგან, რომელიც თვალწინ გადამეშალა.

ისინი საშინელ სიღარიბეში ცხოვრობენ და რისკავენ, რომ ნებისმიერ წუთს საკუთარი სახლის ნანგრევების ქვეშ დაიმარხონ…
ჩვენ წინაშე, – ბევრი გაჭირვების მნახველი ფონდის თანამშრომლების წინაშე, – საშინელი სურათი გაიშალა. უბრალოდ შევძრწუნდით, როდესაც ეს ლამაზთვალება თოჯინა სრულ სიღარიბეში, ნახევრად დანგრეული სახლის ჩამოშლილი კედლის ფონზე ვიხილეთ… ნინიმ ეს ვერ შენიშნა და აცნობა განაგრძო: „ნახეთ, როგორი ლეკვი მყავს! ხომ მშვენიერია?“