არის მწუხარება! არის დიდი მწუხარება!! და ზოგჯერ ცხოვრებაში ისეთი დიდი უბედურება დაგატყდება, რომ ცხოვრება აუტანელი ხდება! და ყველაზე დიდი ტკივილი ამქვეყნად არის ყოველწამს საყვარელი შვილის ტანჯვის ყურება და განცდა!!!
უმშვენიერესი ლაზარე დაიბადა ხერხემლის თანდაყოლილი ანომალიით, სქოლიოზით და სამი ნეკნის გარეშე.
მეგობრებო, წინ უფლის სასწაული გველოდება – ოპერაცია, რომლისთვისაც თანხას ვაგროვებთ, 100% დადებით შედეგს იძლევა!
კიდევ ერთი თვე და ჩვენ ვიხილავთ სრულიად გამოჯანმრთელებულ ჯდა მხიარულ ბიჭუნა ლაზარეს!

– პატარა ანჟელას, რიგით მეოთხე ოპერაცია ელის, და ძალიან ეშინია. პატარას ყველაფერი ესმის, სადღაც გაუგია, რომ ვიღაც ბიჭმა მეორე ნარკოზის შემდეგ, ვეღარ გაიღვიძა და ახლა დედიკოს სულის შემძვრელ შეკითხვებს უსვამს… მან უკვე სამი ოპერაცია გადაიტანა… სამი ოპერაცია და სამი ნარკოზი, გოგონა კი მხოლოდ 7 წლისაა, მეგობრებო! – ნეტავ რამდენი ტანჯვის ატანა მოგიხდა, პატარავ? – პასუხი იცის მხოლოდ ღმერთმა…

თორმეტი წლის ერეკლე ოჯახის თავია: დილით ადრე დგება (8 საათზე), დედას სამსახურში აცილებს, სახლს ალაგებს და მერე თავისი ხუთი წლის ძმის, დემეტრეს გაღვიძებას ელოდება. ეს ერთი ჩვეულებრივი ამბავი იქნებოდა მარტოხელა დედისა და მისი ორი შვილის შესახებ… რა არის უცნაური იმაში, რომ უფროსი ძმა უმცროსს უვლის?.. მაგრამ! დემეტრეს ძალიან მძიმე დაავადება აქვს – ჰიდროცეფალია (თავის ტვინის წყლული.) მას არც სიარული შეუძლია, არც ლაპარაკი და არც დამოუკიდებლად ჭამა. ასეთ მძიმედ სნეულ ბავშვთან გამკლავება ზრდასრულ ადამიანსაც კი გაუჭირდებოდა, აქ კი საქმე თორმეტი წლის ძმას ეხება!

– საგონებელშია პატარა ლილე (3 წლის) და კითხვებით: რატომ? რატომ არ შეუძლია მას ჩემთან თამაში? – დაუსრულებლად გულს უფლეთს დედას, მარიკას (22 წლის).
პატარა დენისი 1 წლის და 3 თვისაა, მაგრამ მას არც ჯდომა შეუძლია, არც სიარული, არც საუბარი, ჭამითაც – ბოთლით ჭამს. მის საბრალო დედას – მარიკას, მანანის ფაფის გარდა, მისთვის სხვა საჭმელი არაფერი აქვს. არადა, საკვების გარდა, მის ვაჟს მუდმივად სჭირდება სამედიცინო დახმარება! დაუსრულებელი ანალიზები, გამოკვლევები, პროცედურები – ეს ყველაფერი ძვირი ჯდება!

„გთხოვთ… მეც თქვენნაირი ვარ, სიარული მიჭირს, ფეხები და ზურგი მტკივა, მაგრამ ამის ატანა შემიძლია. იცით, ყველაზე მტკივნეული რა არის? როდესაც შენკენ თითს იშვერენ და იცინიან… მეუბნებიან, რომ ჩემთან თამაში არ სურთ, რადგან მათსავით კარგად ვერ ვსწავლობ, რადგან სიარული მიჭირს… თავს ვიკავებ, რომ არ ავტირდე; მაგრამ როცა შინ ვბრუნდები და ვერავინ მხედავს, ბალიშში თავჩარგული ვტირი.“