2017 წელს 64 წლის თინიკოს შარდის ბუშტის ავთვისებიანი სიმსივნე ამოკვეთეს, შემდგომი გამოკვლევებისა და ანალიზებისთვის კი საბრალო ქალს ფული არ დაუტოვეს! სამაგიეროდ, სამშენებლო მასალა მისცეს, თავისი სახლის ნანგრევების ქვეშ ნაადრევად რომ არ დაღუპულიყო. სახლის, რომელიც ისეთ საშინელ მდგომარეობაში არის, როგორიც ჩვენი მუშაობის პერიოდში არასდროს გვინახავს! გარდა ამისა, თვეში 50 ლარს აძლევენ საარსებოდ! საკუთარი თვალით შეხედეთ ამ ჩამოშლილ ქოხს, რომელსაც საძირკველი აქვს დამპალი. ერთი წამით მაინც წარმოიდგინეთ ბებია, რომელსაც ამ სახლის რემონტის დასრულება დააწვა მხრებზე! რა მზრუნველობაა! ღმერთო, ღმერთო, მკაცრად ნუ განსჯი მათ, ვისაც შენი არ სწამს! კეთილო ადამიანებო, ბოლომდე წაიკითხეთ პოსტი და ეს ტრაგედია გულით შეიგრძენით!

ჩვენი ფონდის მიზანია, ფონდის მეგობრების სულები უფალს გავუხსნათ! უფალი უფრო და უფრო მეტი უბედურების ჩვენებას უშვებს! მადლობა უფალო, რადგან ყოველი ისტორიიდან ისტორიამდე ჩვენ ისეთები ვხდებით, როგორების დანახვაც შენ გინდოდა, როდესაც ადამიანი შექმენი! გაიცანით, ეს მაიაა! ის ბავშვთა სახლში გაიზარდა და იმ კეთილი ხალხის სახლში, რომლებმაც ის გარკვეული დროით შეიფარეს! მაია 58 წლისაა! ის მარტოსულია და უსაზღვროდ, უსაზღვროდ უბედური! სიბერეში კი მოულოდნელად, ფაქტობრივად, უსახლკარო ძაღლის მდგომარეობაში აღმოჩნდა! მაია: 2023 წლის ნოემბერში საერთო საცხოვრებელში, სადაც ვცხოვრობდი, ჩემი ოთახი დაიწვა, — ამბობს მაია – თქვენ ვერ წარმოიდგენთ, რას ნიშნავს ჩემს ასაკში უსახლკარო ძაღლის მდგომარეობაში ყოფნა! ადგილობრივმა ხელისუფლებამ ხომ მთლიანად დანგრეულ, ყოფილი პოლიციის შენობაში შემასახლა! ბედმა მას ბავშვობიდანვე აქცია ზურგი, როცა მშობლებმა მიატოვეს და ბავშვთა სახლში ჩააბარეს. პატარა მაია ფანჯარასთან იჯდა და ელოდა, როდის მოვიდოდა დედა… როდის გაახსენდებოდათ ის.

„ერთხელ მაინც გიგრძვნიათ ცხოვრებაში „შიშის სუნი?“ – ახლა ალბათ, ფიქრობთ, ეგეთი სუნი, სამაყროში არ არსებობსო. მე კი გეუბნებით, რომ არსებობს და იცით, რას აქვს ეგ სუნი? – მარტოობაში გარდაცვალების მოლოდინით გაჟღენთილ ოთხ კედელს.“

65 წლის ანა თევზაძე – პირველი ჯგუფის ინვალიდია. მისი ჯოჯოხეთი ჯერ კიდევ 48 წლის წინ დაიწყო, მაშინ როცა შაქრიანი დიაბეტის დიაგნოზი დაუდგინდა. და ორივე თვალის სინათლე დაკარგა.

„სიბრმავე – ჯოჯოხეთია. ძალიან მინდა თქვენს სულებში თანადგომა დავინახო! და იცით რატომ სულებში? იმიტომ, რომ ჩემი თვალები ვერაფერს ხედავს. ზოგჯერ სიკვდილსაც ვნატრობ“

„ხანდახან, ამ გაუსაძლისი ტკივილისა და ქავილის გამო სიკვდილი მინდა“, „ხანდახან, ტკივილისგან თვალთ მიბნელდება ხოლმე, მაგრამ ყოველთვის არ მაქვს საკმარისი მედიკამენტები. რთულია მარტოხელა ადამიანისთვის პენსია ყველაფერს ამყოფინოს, რაც სჭირდება“, – ამბობს ჯულიეტა და ცდილობს, სასოწარკვეთა დამალოს ამ სიტყვებს უკან. „ყოველი ნაბიჯის გადადგმა ძალიან მიჭირს. მტკივნეულია ყოველი ნაბიჯი.“

დედა ელენე: ბოდიშს გიხდით, ამდენი თხოვნით რომ გაწუხებთ, მაგრამ ეს ხომ ჩვენი საერთო საქმეა. არ დაგიმალავთ, თქვენი იმედი მაქვს. (იღიმის.) ყოველთვის გვჭირდება წამლები, პამპერსი, სველი ხელსახოცები, ასევე აბაზანისა და საპირფარეშოს საწმენდი საშუალებები. სამი მწოლიარე ბებიის მოსავლელად სპეციალურ გამწმენდ ქაფს ვიყენებ. იქნებ, ვინმეს მოუნდეს, ფორტეპიანო რომ აჩუქოს თავშესაფარს? შესაძლოა, ახალი არა, მაგრამ კარგ მდგომარეობაში. მეტი დადებითი ემოცია სჭირდებათ ბებიებს და ძალიან გაახარებდათ. ან იქნებ, ვინმემ კონცერტი ჩაატაროს? აი, ისეთი, ქართულ–გერმანული სკოლა „სხივის“ მოსწავლეებმა რომ ჩაატარეს. ოჰ, რა ლამაზი დღე იყო! გარდა ამისა, ვფიქრობ, რომ ის სივრცე, სადაც დღის განმავლობაში ჩვენი თავშესაფრის მაცხოვრებლები სხედან, წვიმისა და ქარისგან დაცული უნდა იყოს. მეტალოპლასტმასი საუკეთესო გამოსავალი იქნებოდა. ამ საკითხის მოგვარებაშიც გთხოვთ დახმარებას. თავშესაფარ „ლაზარეთს“ რეგულარულად ესაჭიროება მედიკამენტები, პამპერსი, ჰიგიენური საშუალებები და ქიმიკატები. ბებიების პირადად მონახულება ასევე შესანიშნავი აზრია! ძალიან გაუხარდებათ და დიდხანს ემახსოვრებათ ასეთი დღე!

ყოველდღე ცდილობ ცხოვრების აწყობას, ერთ ნასვამ მძღოლს კი წამებში, ერთი ხელის მოსმით შეუძლია მისი დანგრევა. მთელ შენს გეგმებს, ოცნებებსა და იმედებს შეიძლება რამდენიმე წამში მოეღოს ბოლო. „ყველაფერს ვაკონტროლებდი და მეგონა, რომ ასე ვიცხოვრებდი ღრმა სიბერემდე. ალბათ, თქვენც ასე გგონიათ, არა? მაგრამ სინამდვილეში, ჩვენი მომავალი ძალიან სათუთი რამ არის. აღმოჩნდა, რომ უნამუსო ნასვამი მძღოლის ხელთაა ჩემი ცხოვრება. მას ხომ, მხოლოდ საკუთარი თავი კი რა, შეიძლებოდა ვიღაცის ოჯახი, ოცნებები და მთელი ცხოვრება მოესპო. – გულის ტკივილით ამბობს ანტონი. – მაგრამ, მე შემოვხვდი გზად.“