ალექსი ტკივილით იხსენებს იმ ავბედით დღეს, როდესაც სასწაულით გადარჩა ცოცხალი. უფლის წყალობაა, მისი შვილი გიორგი რომ არ დაობლდა, რომ არ დაქვრივდა მეუღლე ქეთევანი. ღმერთო! ბეწვის ხიდზე დავდივართ ყოველდღე და ჩვენზე საერთოდ არაფერია დამოკიდებული! ალექსი: ის დღე ჩვეულებრივად დაიწყო. როგორც ყოველთვის, მინდორში წავედი. თურმე საშინელი განსაცდელი მელოდა წინ. გადარეული ხარი სრულიად მოულოდნელად დამესხა თავს. პირუტყვმა ცხენიდან გადმომაგდო და ჰაერში მათამაშებდა, ჩემს გათელვას ლამობდა თავისი უზარმაზარი ჩლიქებით. მეორედ დავიბადე იმ დღეს. მოდით, გავერთიანდეთ და გვერდში დავუდგეთ ალექსი დიმიტრიშვილის ოჯახს. რადგან, სხვებს როცა ვეხმარებით, საკუთარ თავზე ვზრუნავთ და ვუახლოვდებით ღმერთს.

კახეთში, ჯავარაშვილების ოჯახში, დიდი უბედურება ტრიალებდა წლების განმავლობაში. ბნელ კედლებში სიკვდილი დააბიჯებდა და ცდილობდა, ანგელოზი დები წაეყვანა. სამი ლურჯთვალება გოგონა ავადმყოფობისა და შიმშილისგან ისე იყო დაუძლურებული, რომ სამარიდან ამოღებულს ჰგავდნენ. მაგრამ, საბედნიეროდ, ბავშვების ბებომ თანასოფლელებს სთხოვა, რომ ჩერნოვეცკის ფონდთან დაეკავშირებინათ ის, რათა კეთილი ადამაინების ყურამდე მისულიყო ბავშვების გასაჭირი. თქვენ კი, კეთილო ადამიანებო, იმაზე ბევრად დიდი სასწაული მოახდინეთ, ვიდრე წარმოვიდგენდით. ახლა კი ფოტოებით გიამბობთ იმას, რასაც ვერცერთი სიტყვა ვერ გადმოსცემს. თავად დარწმუნდებით, რომ ბავშვების ბედნიერებას ჰორიზონტი არ აქვს.

„მე თუ დღეს მოვკვდი, ჩემი შვილიშვილიც მეორე დღეს მომყვება უკან ან შეიძლება, ცოცხლად დამარხონ ჩემთან ერთად. იმიტომ, რომ ის არავის სჭირდება ჩემს გარდა! არავის უნდა… დედამაც და მამამაც, ორივემ მიატოვეს. მიაგდეს ავადმყოფი ბავშვი და ბედნიერება სხვაგან ნახეს.“ – ამბობს მალარდო და თვალებს მალავს. რცხვენია მძიმედ ავადმყოფი სოსოს მშობლების საქციელის გამო. ვის რაში სჭირდება ავადმყოფი? ისინი კი, ჯერ ახალგაზრდები არიან, კიდევ ეყოლებათ ჯანმრთელი შვილები!

მარიამს ცერებრული დამბლა აქვს, მძიმე ფორმაში. რვა წლისაა და რვა წლის განმავლობაში მასთან ერთად იტანჯება მისი ოჯახიც. გოგონა ვერ ლაპარაკობს, ვერ დადის და ეტლს არის მიჯაჭვული. მედეა: „დაბადებიდან არ აქვს არც მხედველობა, არც სმენა. გამუდმებით ტიროდა დღე და ღამე. ტანჯვაში გავზარდეთ. ბევრმა გვირჩია, ავადმყოფ ბავშვზე უარი გვეთქვა, მაგრამ აზრადაც არ გაგვივლია. სანამ მე და ჩემი მეუღლე ცოცხლები ვართ, ჩვენს გოგონას არ დავტოვებთ მარტოს“. მარიამს ისეთი კრუნჩხვები ემართება, დედას ეშინია, გოგონას ძვლები არ დაემტვრეს. წარმოგიდგენიათ, რა ტანჯვას და ტკივილს უძლებს ეს ბავშვი?! ზოგი დიდიც რომ ვერ აიტანს, ისეთს!

დაღელიშვილების ოჯახში, ყველაზე მეტად ხუთი წლის ანანო არის გახარებული. თითოეულ საჩუქარს ხტუნვა-ხტუნვით ეგებება და ყვირის „ვაშა!“, ბედნიერი ამოისუნთქავს და ყოველ ნივთს გულში იკრავს. ანანო: „ლამაზი ქურთუკი გამომიგზავნეს და უკვე ჩავიცვი კიდეც. ხომ ლამაზია? მიხდება, არა? დედიკოს კი, ფუმფულა ჯემპრი ავურჩიე. კარგია, რომ აღარ შესცივდება. ელენესთვის კი, მისნაირი პაწაწინა ჯემპრი ვიპოვე, ისეთი სასაცილოა. წამოდით, ერთად ვნახოთ! ბევრი სათამაშო გამომიგზავნეს – ფერადი ბურთები და ლახტი. ხტუნვას მასწავლი? შეგიძლია, ტელევიზორის ჩართვა ასწავლო მამიკოს? პულტი არასდროს გვქონია და არ ვიცით, როგორ უნდა გამოვიყენოთ. ახალი სარეცხი მანქანის ჩართვა თუ იცი? უი, ეს ჩემი ახალი საწოლია? რა ლამაზია! ვაშა! წამოდი, ყველაფერი ვნახოთ!