დედაზე ყველა საუბარი ცრემლებით მთავრდება. სულ ცოტა ხნის წინ, 5 წლის ანა-მარიამ და 10 წლის გიორგიმ დედიკო დაკარგეს. „ის სულ ტიროდა, სულ ახველებდა, მერე კი, ზეცაში გაფრინდა“ – ამბობს ანანო. დარწმუნებულია, რომ სწორედ მან გვთხოვა ოჯახში მისვლა. „თქვენ ხომ, მან გამოგგზავნათ, ხომ გადასცემთ, რომ ძალიან გვენატრება? რამე რომ დავხატო, წაუღებთ?“

მშობლები მშვიდად არიან: აღარ დარჩებიან მათი შვილები მშიერი! მადლობა ყველას, ვინც დახმარების ხელი გაუწოდა ოზაშვლების ოჯახს! სახლი, რომელიც ადრე ოზაშვილების ოჯახის დროებითი თავშესაფარი იყო, ნამდვილი საშინელება გახლდათ. ყველაფერი ჭრიალებდა და იშლებოდა, წრუწუნები დარბოდნენ ფეხქვეშ. სახლში, რომელიც სრულიად ცარიელი და შიშველი კედლებით იყო,  სამივე ერთად ტიროდა: დედა ლია და მისი ორი პატარა შვილი — ანა-მარია და ლაზარე. სუფრაზე დასადები რამე კი არა, მაგიდაც არ ჰქონდათ. ანა-მარია განუწყვეტლივ იმეორებდა: „პური, დედიკო, პური…“ ჩერნოვეცკის ფონდის მეგობრების მიმართ ჩვენი მადლიერების სიტყვებით გამოთქმა რთულია! თქვენ ახალგაზრდა ოჯახს აჩუქეთ ყველაფერი, რაც შეიძლებოდა: საკვები, საოჯახო ტექნიკა, ავეჯი.

საბრალო მოხუცი ქალი ეზოში დადის და ლოყაში ირტყამს ხელს. ღმერთო, როგორ იტანჯება! ორ სიტყვას იტყვის და ტირილს იწყებს, კიდევ რაღაცას იტყვის და ისევ ცრემლები ახრჩობს.„ხანდახან მგონია, რომ ფასი არ აქვს ჩემს სიცოცხლეს. ზოგჯერ ვფიქრობ, რომ ჯობს ამ წყეულ ვაგონში დავიწვა. აი, რა დღეში ჩავვარდი სიბერის ჟამს! ბედის ანაბარა ვარ დარჩენილი“. – ამბობს ასიატი. „აი, აქ იდგა ჩვენი სახლი, ჩემი მეუღლე დადიოდა ამ ეზოში, ის იყო ჩემი ცხოვრების ბედნიერება… ყველაფერი, რაც მიყვარდა, დავკარგე. მხოლოდ მოგონებები დამრჩა. ისიც, ძალიან მძიმე. ვერ ვსუნთქავ, ვერ ვიძინებ… თვალწინ სულ ცეცხლი მიდგას, რომელმაც ჩემი ცხოვრება შთანთქა!“ ხანძრის მერე, ასიატი ამ ნაგებობაში დასახლდა. მაგრამ, განა საცხოვრებლად გამოსადეგია? ზამთარში კი, ხან ერთმა ნათესავმა შეიკედლა, ხან მეორემ. „კარგია, რომ გულკეთილი ადამიანები არსებობენ ამქვეყნად, – ამბობს საბრალო მოხუცი. – ზოგს შეუძლია, უსახლკარო ცხოველებიც კი შეიფაროს. მეც გავხდი ერთერთი მათგანი.“

“ჩემს ოჯახს ძალიან უჭირს. დედა სულ მარტოა ამდენი პრობლემის წინაშე. მინდა, მოვითმინო შიმშილი, სიცივე… და იმ ყველაფრის გარეშე ცხოვრება ვისწავლო, რაც არ მაქვს, თუმცა აუცილებელია არსებობისთვის… მეუბნებიან, რომ ნაადრევად გავიზარდე, რადგან ასე ვიბრძვი… მაგრამ, რა ვქნა?! არ მინდა, დედა უფრო მეტად შევაწუხო… ერთხელ, როდესაც უფრო პატარა ვიყავი, შიმშილისგან ხმამაღლა რომ არ მეტირა, პირზე სკოჩი გადავიკარი… ვიფიქრე, ასე, ჩემს ხმას არავინ გაიგებდა…“ – გული მოგვიკლა საოცრად უჭკვიანესი გოგონას, ნათიას ამ სიტყვებმა. ღმერთო, ნუთუ შეიძლება, ჩემს საქართველოში მოზარდები ასეთ თემებზე საუბრობდნენ?! მათ ხომ ყველაფერი უნდა ჰქონდეთ ნორმალური ცხოვრებისათვის?!

ციცქნა ბარბარე, უკვე ორი დღეა ტირის სიცივისგან და შიმშილისგან. ბალონში გაზი აღარ არის, ელექტრო გამათბობელს კი ვერ რთავენ – ბევრი დენი იხარჯება და ვეღარ გადაიხდიან კომუნალურს. საჭმლის ფულიც აღარ აქვთ. სოციალური დახმარება თვეში ერთხელ ერიცხებათ, მაგრამ, ერთი კვირაც კი ძლივს ჰყოფნით. როგორ უნდა ეყოს ოთხ ადამიანს 250 ლარი მთელი თვე, როდესაც 100 ლარს მხოლოდ ქირაში იხდიან.
იცით პასუხი? ყველანაირად გადავითვალე – არ გამოდის. მაგრამ, ეს ოთხი ადამიანი, მათ შორის ორი წლის ბარბარე, რომელიც საერთოდ ვერ ხვდება როგორ გაუძლოს შიმშილს და სიცივეს, როგორღაც ახერხებს არსებობას.

მეუღლემ, რომელმაც ტაძარში, უფლის წინაშე დადო ფიცი, ობოლ გოგონაზე მუდამ რომ იზრუნებდა და ეყვარებოდა, უნამუსოდ მიატოვა იგი მესამე შვილის გაჩენის მერე! უფლის წინაშე, სიცრუე როგორ თქვა?! ნუთუ, კაცს შეშვენის ასეთი საქციელი?! გაჭირვებას ვერ გაუძლო! მაგრამ, გაჭირვება ხომ, სულაც არ არის სამარცხვინო! აი, ღალატი კი!.. მკითხველნო, თქვენი აზრით, რა ეწოდება ასეთ საქციელს?!