როცა 5 წლის ნატო თვალებს ატრიალებს და თავს უკან ისე აგდებს, თითქოს სადაცაა ხერხემალში გადატყდება, შიში გიპყრობს; ხოლო როცა ტკივილისგან ყვირის – ძარღვებში სისხლი გეყინება. დედისთვის ამის ყურება ორმაგად რთულია. ზოგჯერ ქალი ოცნებობს, რომ თავისი გოგონას ყველა ტკივილი მასზე გადავიდეს; მაგრამ შეძლებს თუ არა ამ ყველაფრის ატანას – არ იცის…

„სოციალური პარტნიორობა“ იწყებს აქციას, ბატონი დავითისთვის ახალი ინვალიდის ეტლის შესაძენად.

21-ე საუკუნის საქართველოში, როგორც შორეულ წარსულში, ზოგიერთმა ბავშვმა, აფრიკის ჯუნგლებში მობინადრე ადამიანებივით უნდა იბრძოლოს ლუკმა პურისთვის. ჩვენი დღევანდელი გმირები გახლავთ მრავალშვილიანი ოჯახი, სადაც იზრდება შვიდი ბავშვი, მოზარდით დაწყებული, ჩვილით დამთავრებული. ისინი შიმშილობენ და იძულებულები არიან, თვითნებურად დაკავებულ შენობაში, კარ-ფანჯრისა და ელემენტარული საცხოვრებელი პირობების გარეშე იცხოვრონ.

მთელი ამ წლების განმავლობაში, ნანის ბევრი საწყენი სიტყვის მოსმენა მოუხდა, რომელიც ხანდახან, ფიზიკურ ტკივილზე უფრო მტანჯველია ადამიანისთვის. „მახინჯი“, „მოღრეცილი“… ყველას ვერც გაიხსენებს. ახლა, ის არის 65 წლის ძლიერი ქალი. მტკივნეული სიტყვების აღარ ეშინია, მაგრამ მწარე სიტყვებით მიყენებული ჭრილობები დღემდე არ მოუშუშდა.

შანიძეების ოჯახის დიდი ტრაგედია!

ის, რის მოყოლასაც ახლა ვაპირებთ, ზღაპარს უფრო ჰგავს – საშინელ ზღაპარს, რომელიც შეუძლებელია, სინამდვილეში მომხდარიყო.