„მე სიკვდილის არ მეშინია; მე მხოლოდ ჩემს გოგონაზე და ჩემს მეუღლეზე ვდარდობ, რადგან ისინი ავად არიან და ჩემ გარეშე თავს ვერ გაართმევენ!“ – ტირის ლელა. ერთი წლის წინ, მას ბოლო სტადიის სიმსივნე აღმოუჩინეს. ერთი შეხედვით, ამაზე უარესი რაღა უნდა იყოს, არა? მაგრამ ეს მხოლოდ მცირედია იმ ჭირ-ვარამისა, რაც ამ კეთილ, ქართული ოჯახს ხვდა წილად.

„ზაქარია მქვია. 31 წლის ვარ. მესმის, რომ ზრდასრული მამაკაცი ვარ, მაგრამ ისე ვარ დამოკიდებული ახლა დედაზე, როგორც ჩემი ცხოვრების პირველ წლებში. მე ინვალიდი ვარ, ეს სიტყვა რაოდენ უხეშადაც არ უნდა ჟღერდეს. დიახ, ეს ასეა. უკვე 10 წელია, რაც ნახევარი ადამიანი ვარ. დედა რომ არა, ალბათ, დიდი ხნის წინ დავკარგავდი განძრევის უნარს. ვერ ვხვდები, საიდან აქვს ამდენი ენერგია. მეუბნება: „შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ, მაგრამ შენს ნაცვლად, მე ვერ ვივარჯიშებ“. და აი, უკვე 10 წლის მანძილზე, ჩემს მძიმე ხასიათს უძლებს. ეგუება ყველა ჩემს დამარცხებას. მხოლოდ მისი დამსახურება გახლავთ თითოეული ჩემი პატარა გამარჯვება, ის, რომ დღეს ფეხზე დგომა შემიძლია, დამოუკიდებლად ჭამა, ლაპარაკი…

ჩემს დახმარებას არ გთხოვთ, ეს ხომ ცხოვრება არაა! რატომ უწევთ ჩემს საყვარელ ადამიანებს ჩემს გამო ასე ტანჯვის ატანა? ღმერთო შენ გვიშველე!!! როდესაც 46 წლის რამაზის გაუსაძლისი სულიერი ტკივილი ღრღნის, მხოლოდ მის უმცროს ძმას რევაზს შეუძლია ის დაამშვიდოს. უკვე 14 წელია რევაზი რამაზისთვის უბრალოდ ძმა კი არა, მისი ხელებიც, ფეხებიც და ერთადერთ საყრდენიც გახდა.

მაკა: ძამიკოს სულ შია და იმიტომ. დედიკოს კი, მისთვის საჭმელი არ აქვს და ისიც ტირის. მე კი, არ მიყვარს ტირილი, თამაში მიყვარს. მაგრამ, სათამაშოები არ მაქვს. ხან ბალიშით ვთამაშობ, ხან თოჯინას ვაკეთებ ხის ნაფტისგან. სულ ვეხვეწები დედას, ერთი გაცვეთილი თოჯინა მაინც მიყიდოს, ის კი არ ყიდულობს და სულ ტირის.

თქვენს ხელთაა ახალგაზრდა ქალის სიცოცხლე! ახლა მხოლოდ თქვენ შეგიძლიათ 7 წლის ქეთის დედიკო იხსნათ!

„თამაში და სირბილი შიმშილის დავიწყებაში გვეხმარება“, – გვიყვებიან პატარა გვანცა და საბა, რომლებმაც, პატარა ასაკის მიუხედავად, უკვე იციან, რა არის ნამდვილი შიმშილი.