„როდესაც ხედავ, რომ შენი შვილები შიმშილითა და სიცივით იტანჯებიან, შენ კი ვერაფერს შველი, ამაზე მძიმე საყურებელი არაფერია“ ნაძირალა მამამ შეუბრალებლად, ნესტიან სარდაფში, უსახსროდ, ტანსაცმლისა და მომავლის ყოველგვარი იმედის გარეშე მიატოვა თავისი მეუღლე და ოთხი პატარა შვილი. რა დაუშავეს ისეთი, რომ საკუთარ სისხლსა და ხორცს ნორმალური ცხოვრების იმედი წაართვა?! რისთვის დასაჯა ასე?! ნელი და მტანჯველი სიკვდილისთვის გაწირვას, მაშინვე მოეკლა, არ ჯობდა?

21-ე საუკუნის საქართველოში, როგორც შორეულ წარსულში, ზოგიერთმა ბავშვმა, აფრიკის ჯუნგლებში მობინადრე ადამიანებივით უნდა იბრძოლოს ლუკმა პურისთვის. ჩვენი დღევანდელი გმირები გახლავთ მრავალშვილიანი ოჯახი, სადაც იზრდება შვიდი ბავშვი, მოზარდით დაწყებული, ჩვილით დამთავრებული. ისინი შიმშილობენ და იძულებულები არიან, თვითნებურად დაკავებულ შენობაში, კარ-ფანჯრისა და ელემენტარული საცხოვრებელი პირობების გარეშე იცხოვრონ.

8 წლის ბექას თანდაყოლილი უმძიმესი გულის მანკი აქვს. ქართველმა ექიმებმა უარი უთხრეს ოპერაციის ჩატარებაზე, ამბობენ, რომ შესაძლებელია პაციენტი ვერ გადარჩეს. მარტოხელა დედას ძალიან „სასარგებლო“ რჩევას აძლევენ – „გაუფრთხილდითო“. საინტერესოა, თავიანთ შვილებსაც ასე ეტყოდნენ „ვაიმრჩევლები“. ასევე, ამბობენ, რომ გერმანიიდან და თურქეთიდან მიღებულმა პასუხებმაც იგივე თქვეს: „რისკი ძალიან დიდიაო“. ჩვენ კი, მეგობრებო, ასეთი „რჩევების“ არ გვჯერა. ნუთუ შეიძლება, 8 წლის ბიჭუნა „დავიცვათ“ თანატოლებთან და ძმებთან თამაშისგან? ის ხომ ბავშვია? 8 წლის ბავშვზე გვაქვს საუბარი!

ამ დანგრეულ სახლში, სადაც კედლები იშლება სიძველისგან, ფანჯრებზე კი ცელოფნებია გაკრული, ბავშვები ცხოვრობენ. ისინი შიმშილითა და უიმედობით იტანჯებიან. ისინი ტირიან და შველას ითხოვენ მაგრამ, მათი ხმა არ ესმის მათ, ვისაც ხელეწიფება დახმარება, თითქოს, არც არსებობენ. თამაზი მხოლოდ სამი წლის არის, გიორგი – ხუთის. ვერაგი დაავადების, ეპილეფსიის გამო, საკმაოდ ხშირი შეტევებით აშინებს მშობლებს და და-ძმას. ბარბარე რვა წლისაა. მისი უდიდესი ოცნებაა ერთი თოჯინა, ერთი კაბა და წვნიანი სადილი ჰქონდეს. საბრალო გოგომ არც იცის სხვა საჭმლის გემო.

უკვე მესამე თვეა, ქეთევანი და მისი შვილები იქექებიან ნაცარში, ეძებენ, იქნებ ხანძარს წარსული ცხოვრებიდან ერთი კოვზი, ერთი თეფში მაინც გადაურჩა, მაგრამ ამაოდ – ცეცხლმა ყველაფერი შთანთქა! 2023 წლის თებერვალში, მხოლოდ ერთმა ნაპერწკალმა უსახლკაროდ დატოვა მაზიაშვილების ოჯახი და პრობლემები შეჰმატა მათ ისედაც შეჭირვებულ ცხოვრებას. ექვსი ადამიანი ქუჩაში აღმოჩნდა. მათი წარსული ტკბილი ცხოვრებისაგან კი, დარჩა მხოლოდ გადაბუგული კედლები და ფერფლი.

„იცი, რა ცუდია, შიმშილი მუცელზე რომ „მოგიჭერს“?! სულ გვშია და ძალიან ღარიბები ვართ. დედას კი, ფული არ აქვს, ერთი ცალი კანფეტი მაინც რომ გვიყიდოს ყველას. სულ პური გვაქვს, მხოლოდ პური. სადილად პური, ძილის წინ პური… პურის ბატონს დავემსგავსებით მალე.“ – ხითხითებს პატარა ანდრია და ვერ ხვდება, რომ სულაც არ არის სასაცილო მისი ნათქვამი სიტყვები. უკვირს, ასეთი მაგარი ხუმრობის მერე, დედიკო რატომ ტირის… რა ქნას საბრალო დედამ, როდესაც ბავშვებისთვის საჭმელი არ აქვს? როდესაც ისინი ღმერთს სთხოვენ, ხმელი პური რამე გემრიელად რომ გადააქციოს? „ხომ შეგიძლია?“ – ანდრია გულუბრყვილოდ შესცქერის ცას და პურის ნაჭერს აჩვენებს ღმერთს. – „ჩემი პური ხორცად გადააქციე, გთხოვ!“