დედასთან ეს ჩახუტება შეიძლება უკანასკნელი აღმოჩნდეს 16 წლის მშვენიერი მეგისთვის. რა საშინელებაა! ერთხელ ხომ უკვე მოკვდა მოსიყვარულე დედა – მას გული გაუჩერდა! და მხოლოდ სასწაულის შედეგად, რეანიმირების შემდეგ ისევ დაიწყო ფეთქვა! ახლა ეს გულისცემა კარდიოსტიმულატორის შედეგია! მაგრამ რამდენ ხანს გაგრძელდება ის? გაიცანით, მგობრებო, ეს 44 წლის ჟანაა. არც ისე დიდი ხნის წინ ამ ჯერ კიდევ ახალგაზრდა ქალის გული მოულოდნელად გაჩერდა! გაჩერდა სამუდამოდ და სიკვდილიც მოახლოვდა. სასწრაფო დახმარების მანქანამ ის თითქმის მკვდარი გადაიყვანა კლინიკაში. მისი ერთადერთი, განწირული 16 წლის გოგონა მწარედ, მწარედ ტიროდა დედის დაკარგვას. და მაშინ უფალმა სასწაული მოახდინა! ნამდვილი სასწაული, რის შემდეგაც ექიმები, რომლებიც ამ სასწაულის თვითმხილველები გახდნენ, კიდევ დიდხანს იწერდნენ პირჯვარს! ექიმებმა ქალს სასწრაფო ოპერაცია გაუკეთეს და კარდიოსტიმულატორი ჩაუდგეს. ჟანას სასწრაფოდ სჭირდება განმეორებითი ოპერაცია გულზე, წინააღმდეგ შემთხვევაში ქალის გადარჩენის შანსი ერთ პროცენტზე ნაკლებია. მაგრამ ეს წყეული სიღარიბე არ აძლევს უბედურ დედას სასწრაფო ოპერაციის გაკეთების საშუალებას. წამლები დროებით უნარჩუნებს სიცოცხლეს სასოწარკვეთილ ქალს, მაგრამ მწირი სოციალური დახმარებით წამლების ყიდვაც კი არ შეუძლია! დოკუმენტების თანახმად, ამ ქართველი ქალის სიცოცხლე 8 300 დოლარად შეაფასეს, რაც ერთად ამ უბედურ ქალს თვალითაც კი არ უნახავს.

შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ, რომ მომაკვდავი, ჯერ კიდევ ახალგაზრდა, 41 წლის ქალი, სიკვდილის პირას მუდმივი 39–40 გრადუსი ტემპერატურით, საწოლიდან წამოდგომას თუ ახერხებს, ჯართის შესაგროვებლად მიდის, რათა წამლები და სულ ცოტა საკვები მაინც უყიდოს თავის მძიმედ დაავადებულ შვილებს?.. მათთვის, ბავშვებისთვის მაინც იყიდოს, რომლებიც საკუთარ სიცოცხლეზე მეტად უყვარს! ამ საშინელების გადმოცემა სიტყვებით შეუძლებელია! ნუ დაუშვებ, ღმერთო, რომ მსგავსი რამ გადავიტანოთ რომელიმემ!!! ფონდის მეგობრებო, გვხოვთ, გამოეხმაუროთ და გაითავისოთ ამ ოჯახის უბედურება! ყველაზე მთავარი, რაც ღმერთმა მოგვცა ამ ცხოვრებაში, ხომ ისაა, რომ გვერდი არ ავუაროთ სხვის გასაჭირს! უპირველესად, ვიზრუნოთ დედაზე, რადგან მას, ღმერთმა არ ქნას და რამე თუ დაემართა, საკუთარ თავს არ ვაპატიებთ! წარმოდგენაც კი რთულია, როგორ გაიტანენ თავს ავადმყოფი ბავშვები თავს დედის გარეშე. დედა მათთვის წმინდაა, ის ყველაფერია, რაც მათ გააჩნიათ.

„იცით, ყველაზე ბედნიერი ვიქნები ზეცაში, თუ ჩემი რჩევები რამდენიმე ქალის სიცოცხლეს მაინც გადაარჩენს საქართველოში! კიბო ხომ, ვერაგულად იპარება ჩვენი სხეულის სხვადასხვა ნაწილში და მაშინ გვირტყამს, როდესაც მკურნალობა უკვე გვიანი არის!”

თუკი ამ სათაურმა შეგზარათ, მაშინ გიორგი ჩიკვაიძის ოჯახის ცხოვრების შესახებ პოსტის ბოლომდე წაკითხვას არ გირჩევთ. იმიტომ, რომ ეს ყველაზე დიდი საშინელება ნამდვილად არ არის. ოჯახი შედგება ოთხი ადამიანისგან: გიორგი, მისი მეუღლე ნატო და მათი ორი ულამაზესი შვილი, 4 წლის დიმიტრი და 2 წლის ანა. ამჟამად, ჯანმრთელობას მხოლოდ ანა არ უჩივის, დანარჩენი სამი წევრის ჯანმრთელობის მდგომარეობა კი, სულაც არ არის სახარბიელო. გიორგის აქვს ეპილეფსია და ხერხემლის თიაქარი. ნატოს – ფსიქიკური პრობლემები აქვს, ლაპარაკი უჭირს. ხანდახან, ღრმა დეპრესიაში ვარდება. ჩავარადება, აბა, რას იზამს?! მის შვილებს ხომ, არავინ ჰყავთ ამ ქვეყნად!

 „ჩემი ერთადერთი შვილი ფილტვების ანთებით კინაღამ დაიღუპა. ოთხთვე-ნახევრის განმავლობაში საავადმყოფოში ვცხოვრობდით, მამუკას ერთი წუთითაც გვერდიდან არ მოვშორებივარ. ფილტვების ხელოვნური ვენტილაციის აპარატზე იყო შეერთებული. ექიმები მომაკვდავი პაციენტებისთვის განკუთვნილ პალიატიურ განყოფილებაში მირჩევდნენ მის გადაყვანას, მაგრამ უარი ვთქვი“. ჩვენ წინაშეა უბრალო ქართველი ქალის თავგანწირული სიყვარულისა და გმირობის — ნამდვილი დედის მაგალითი. ცხარე ცრემლებით ტირის საკუთარი უმწეობის გამო. რცხვენია, დახმარებას რომ ითხოვს, მაგრამ მას არავინ ჰყავს ჩვენ გარდა. დაეხმარეთ ლალის ერთადერთი შვილის გადარჩენაში, რომელსაც მთლიანად მიუძღვნა თავი! მეგობრებო, მამუკას სიცოცხლე ჩვენს ხელთაა! თითოეული თქვენგანის დახმარებას შეუძლია, სიცოცხლე გაუხანგრძლივოს მას!

მშობლებისთვის აუტანელი იყო ერთადერთი ვაჟის ტანჯვის ყურება. ბავშვი იზრდებოდა და თანდათან კარგავდა მოძრაობის უნარს. დრო გადიოდა, წელიწადის დროები ერთმანეთს ცვლიდა, მაგრამ პატარა ლუკასთვის არაფერი იცვლებოდა. მისი სამყარო ისეთივე პატარა იყო, როგორც მანძილი საწოლიდან ფანჯრამდე. დადგა 1 სექტემბერი, დღე, როცა ლუკას თანატოლებმა სკოლის კარი პირველად შეაღეს. ლუკა კი მზაკვარი ავადმყოფობის გამო ისევ საწოლს იყო მიჯაჭვული და მოძრაობაც კი არ შეეძლო. დიდი გონებრივი შესაძლებლობების მქონე ბიჭმა თვალზე მომდგარი ცრემლებით ჰკითხა მშობლებს, რა დააშავა, რატომ არ ჰგავდა სხვა ბავშვებს. ეს კითხვა ხანჯალივით მოხვდა მშობლებს გულზე. ასე გავიდა წლები. ჩვენი პატარა ბიჭი გაიზარდა. უკვე 4 წელია, მამა გმირულად ზრუნავს ლოგინს მიჯაჭვულ, პარალიზებულ შვილზე. მეუღლის გარდაცვალების შემდეგ მან ისწავლა, როგორ მოამზადოს საჭმელი და როგორ აბანაოს ერთადერთი ვაჟი. დღეს ლუკა უკვე 35 წლისაა. ახლა ის იმ ასაკშია, როცა ცოლ-შვილით უნდა ტკბებოდეს. ოჰ, დედამიწავ!!! ნუთუ ამ ბიჭის უბედურება არ გამძიმებს?!