„ძალიან მწარე ყოფილა იმის ცქერა, თუ როგორ კვდება ნელ-ნელა შენი სხეული. მე ხომ ყველაფერს ვაცნობიერებ, ტვინი მუშაობს, ყველაფერი დანარჩენი კი – არა. ყოველდღე დავტირი საკუთარ თავს. მეჩხუბებიან, მეუბნებიან, რომ ასე არ შეიძლება, რომ იმედი არ უნდა დავკარგო… რის იმედი? ფეხები წამერთვა, ხელებიც, ახლა ხმასაც ვკარგავ. ხანდახან, საერთოდ ვერ ვლაპარაკობ. მინდა, რომ ვინმეს რამე თვალებით ავუხსნა, მაგრამ ჩემი არავის ესმის. სწორედ ამას ჰქვია ჯოჯოხეთური ცხოვრება! მე ხომ, ჯერ ახალგაზრდა ვარ, მხოლოდ 45 წლის. წელიწადნახევრის წინ ვმუშაობდი, სიცოცხლე მიხაროდა. ვოცნებობდი, ას წლამდე მეცხოვრა! იმის მერე კი, ჩემი დიაგნოზის, გაფანტული სკლეროზის შესახებ რაც შევიტყვე, მხოლოდ სიკვდილზე ვფიქრობ.“

„თუ მას რამე მოუვა – მეც ორ-სამ დღეში მივყვები. მე თუ მომივა რამე ის უჩემოდ ერთ დღესაც ვერ გაძლებს. ასე ვართ, ერთმანეთს ვექაჩებით და არ ვტოვებთ. დიდი სიამოვნებით მივებარებოდი უფალს, მაგრამ ციურის მარტო ვერ დავტოვებ. მე მას შევპირდი რომ არასდროს მივატოვებდი და ვასრულებ პირობას“

როგორი სიკვდილი ჯობია? სიცივით? ავადმყოფობით? თუ სახურავის ნანგრევების ქვეშ? ღმერთმა ყველას აშოროს ასეთი არჩევანის წინაშე დგომა!„სანამ თბილოდა, გარეთ გვეძინა – ეზოში. გვეშინოდა, ჩვენი დანგრეული სახლის სახურავი თავზე არ დაგვმხობოდა. უკვე აცივდა. ახლა, შეუძლებელია ღამით გარეთ დარჩენა… რომელი მოგვკლავს სიცივე, თუ ეს სახლი, მნიშვნელობა აღარ აქვს! ქარის დროს ზანზარებს, უცნაურ ხმებს გამოსცემს. ამ ზამთარს ვერ გაუძლებს. ჩვენც ვერ გავუძლებთ – სიცივისგან დავიხოცებით“ – თვალზე მომდგარ ცრემლს იწმენდს ოთხმოცდასამი წლის მოხუცი ლიუნინა. მერე, დანაოჭებული ხელებით გაჭირვებით ეყრდნობა ხისგან გამოჩორკნილ ჯოხს და წინ მიგვიძღვის – „ერთ ოთახში ვართ შეყუჟულები, არც შეშა გვაქვს ზამთრისთვის და არც საკვები. მწარე სიბერე მაქვს, მწარე… თუმცა, ამ ქვეყანაში ჩემნაირი ადამიანებისთვის ტკბილი არაფერია… მხოლოდ სიკვდილი!“

ლიანას ძვლების სისხლიანი გროვა ანახეს და უთხრეს: „ეს შენი შვილია, აქ მედიცინა უძლურია, მხოლოდ ლოცვა დაგრჩენია. ღმერთს ევედრე, მაკა ცოცხალი გადარჩეს“. მაშინ, ლიანამ ყველა ლოცვის სიტყვები რამდენიმე დღეში დაიზეპირა, მუხლებიდან არ ამდგარა, ევედრებოდა უფალს, შვილი მისთვის მეორედ ეჩუქებინა.

„ეს წყევლა მოსდევს ჩვენს ოჯახს – ყველანი უსინათლოები ვართ. დროთა განმავლობაში, თვალები გვიშრება და საერთოდ ვეღარაფერს ვხედავთ. სამწუხაროდ ეს არ იკურნება და სიბნელეში ცხოვრებისთვის ვართ განწირულები. თითქოს ვცოცხლობთ, მაგრამ უკვე მკვდრებივით ვართ“ – ამბობს 33 წლის ნიკა, მთასავით კაცი.

„ვუყურებ ჩემს თავს და ვფიქრობ, ნეტა, საერთოდ რატომ გავჩნდი ამ ქვეყანაზე? ავადმყოფობის, ტკივილის და შიმშილის გარდა, არაფერი მინახავს ცხოვრებაში… დედა! აბორტი მაინც გაგეკეთებინა, შენ ხომ მამასგანაც კარგი არაფერი გახსოვს?! რატომ გამაჩინე, რატომ?“ – აი, ასე დაიწყო ჩვენთან საუბარი მერიმ და თვალებიდან ცრემლის ნიაღვარი წასკდა.