ცრემლები და სასოწარკვეთა! ჩემსა და მკვდარს შორის სხვაობა მხოლოდ ისაა, რომ მიწაში არ ვწევარ!

კეთილო ადამიანო, დაუყოვნებლივ გააზიარე ეს პოსტი! დაეხმარე შენს მეგობრებსაც მონაწილეობა მიიღონ ღვთისნიერ საქმეში!

 „უკვე მკვდარი ვარ, მკვდრისგან მხოლოდ იმით განვსხვავდები, რომ ცივ საფლავში არ ვწევარ, შავი მიწა ჯერ არ დამაყარეს. 20 წელიწადზე მეტია, საწოლს ვარ მიჯაჭვული, ფეხები არ მემორჩილება, ხელებს ძლივს ვამოძრავებ, მაგრამ ვერაფრით შევეგუე ასეთ მდგომარეობას! სიზმარში ვხედავ ხოლმე, როგორ დავდივარ, მდინარეში როგორ ვბანაობ, მეგობრებთან ერთად ვთამაშობ ფეხბურთს, მერე კი თვალებს ვახელ, ვცდილობ ხელ-ფეხის გამოძრავებას, მაგრამ არაფერი გამომდის... გულის ტკივილით ვაცნობიერებ, რომ ეს მხოლოდ სიზმარი იყო, ძალიან ვდარდობ, თითქოს უზარმაზარი ბურთი მეჩხირება ყელში და მახრჩობს. თითქოს ჩემივე სხეულის ტყვე ვარ“ - გვიამბობს 50 წლის მამუკა სოლომნიშვილი. კაცს თვალზე ცრემლი აქვს მომდგარი, დამალვას ცდილობს, მაგრამ სასოწარკვეთილება მაინც ჟღერს მის თითოეულ სიტყვაში.

 „ოც წელიწადზე მეტია, ამ საწოლში, როგორც კუბოში ვწევარ“

 - მამუკა, ახლა 50 წლის ხართ, ამბობთ, რომ 20 წელიწადზე მეტია საწოლს ხართ მიჯაჭვული. ესე იგი, როდესაც ჩაწექით, ძალიან ახალგაზრდა იყავით. რა მოხდა?

 მამუკა: ხარივით ჯანმრთელი ვიყავი. სკოლის მერე, ვენახში ვმუშაობდი, მერე ჯარში გამიწვიეს. საბჭოთა ჯარის ბოლო ნაკადში მოვხვდი. 2 წელი ვიმსახურე ოდესაში. დიდი იმედებითა და გეგმებით დავბრუნდი სახლში. გურჯაანში ჩემი სკოლის სიყვარული მელოდებოდა. ნათია ერქვა. ოჰ, რა ლამაზი იყო! ძალიან ბევრს ვშრომობდი, თბილისში ბინის ყიდვა მინდოდა. ოჯახის შექმნას და დედაქალაქში ცხოვრებას ვაპირებდით. ორ ცვლაში ვმუშაობდი. ქარხანაში მტვირთავად,  მერე მეზობლებსაც ვეხმარებოდი ვენახში. მაგრამ, სულ რაღაცნაირად დაღლილი ვიყავი. მერე კისერი ამტკივდა. მაგრამ, იცით, ახალგაზრდა რომ ხარ და ჯან-ღონით სავსე, ასეთ „სისულელეებს“ არ აქცევ ყურადღებას.

 - მაგრამ ხანდახან აღმოჩნდება ხოლმე, რომ „სისულელე“, სისულელე სულაც არ არის?

 მამუკა: სამწუხაროდ, ექიმთან რომ მივედი, უკვე გვიანი იყო. დიაგნოზი დამისვეს - ხერხემლის მრავალმხრივი ოსტეოქონდროზი. მითხრეს, რომ შეიძლება შეუქცევადი შედეგი დადგეს. არ დავიჯერე, ყურადღებას არ ვაქცევდი, სათანადოდ არ ვმკურნალობდი. და აი, ნელ-ნელა ფეხები წამერთვა, ჯოხის დახმარებით ძლივს დავდიოდი, მერე საერთოდ, დამბლა დამეცა. ნერვიულობამ კიდევ უფრო დაამძიმა მდგომარეობა. ჯერ ერთი ძმა დამეღუპა, მერე მამა, მერე, ინფარქტით მეორე ძმაც. ღმერთო, რა დღეების გადატანა მოგვიხდა მე და დედაჩემს... გახსენებაც კი არ მინდა. საბოლოოდ მარტონი დავრჩით... დედას ისედაც იმდენი რამე აწუხებს და მეც ცოცხალ-მკვდარი ვარ, ვუმატებ საზრუნავს.

 - ოჯახი არ შეგიქმნიათ?

 მამუკა: არა, ვის რაში ვჭირდები დაავადებული და უმწეო? ნათია სხვას გაჰყვა, ჩემი ოცნებები დიდ ოჯახზე კი, ჩემს ჯანმრთელობასთან ერთად დავმარხე. მრავალი წლის განმავლობაში ვდარდობდი, ვფიქრობდი, როგორი შეიძლებოდა ყოფილიყო ჩემი ცხოვრება, მერე კი შევეგუე ბედს... დროის სვლასაც არ ვაქცევ ყურადღებას. ვერ გეტყვით, დღეს რა დღეა, რომელი წლის რომელი თვეა... 25 წლის წინ გარდავიცვალე, როდესაც საწოლიდან წამოდგომა პირველად გამიჭირდა. 

 დედა მუდამ მის გვერდითაა, ერთი წამითაც არ ტოვებს მძიმედ ავადმყოფ შვილს.

- ფეხზე საერთოდ ვერ დგებით? მოხუცი დედა როგორ ახერხებს თქვენს მოვლას?

 მამუკა: არა. საერთოდ ვერ ვდგები. არ ვიცი, დედა სად ნახულობს ძალებს. როგორც იტყვიან, ყველა დედა ანგელოზია თავის შვილისთვის. ის მაჭმევს, ტაშტით წყალი მოაქვს ლოგინში, პირი რომ დამბანოს, არ გეტყვით, როგორ მიცვლის, ძალიან დამამცირებელია. მეუბნება, რომ ისევ ის მამუკა ვარ, რომელსაც პატარაობაში უვლიდა.

 ასე გამოიყურებიან ნამდვილი ანგელოზები, მათ დედის სახე აქვთ!

 - ტკივილები თუ გაწუხებთ?

 მამუკა: ხანდახან, ძალიან ცუდად ვარ... პერიოდულად ისეთი ტკივილები მაქვს, ლამისაა კედლებზე გავიდე! გაუსაძლისი! კიდურები მეწვის, მაგრამ ყველაზე საშინელი არის საკუთარი უმწეობის გააზრება. ხანდახან, ტკივილგამაყუჩებელსაც ვერ ვყიდულობ. რომელ წამლებზეა ლაპარაკი, როდესაც საჭმლის ფულიც კი არ გვაქვს!

 - თქვენი საარსებო წყარო რა არის?

 მამუკა: ჩვენი შემოსავალი არის პენსია და სოციალური შემწეობა. დღეს ყველაფერი ისეთი ძვირია, ხანდახან, მხოლოდ პურს ვჭამთ რამდენიმე დღე. ყველა ნივთი, აქ რასაც ხედავთ, თავისით იშლება, იმდენად ძველია.

მამუკა ძლივს ამოძრავებს ხელებს მაგრამ დედამისის ჯანმრთელობისთვის, მამისა და ძმების სულებისთვის მაინც ლოცულობს ყოველდღე.

 - ეს სახლი თქვენი საკუთრებაა?

 მამუკა: რთულია, სახლი დაარქვა ამას. ერთი ოთახია, მე და დედაჩემი კი, ორნი ვართ აქ. მაგრამ, მივეჩვიეთ. მართალია, ხანდახან მგონია, რომ უკვე კუბოში ვწევარ. მხოლოდ ამ პატარა ტელევიზორს მოვყავარ აზრზე, მაგრძნობინებს, რომ ჯერ კიდევ ვარსებობთ. ერთმა კაცმა მოგვიტანა. ნახა, როგორ ვცხოვრობთ არ გამოგვართვა ფული, დედაჩემმაც ვერ უთხრა უარი. მგონია, რომ ღმერთმა გამოგვიგზავნა ის კაცი.

 ეს ჩემი ხატებია, ხშირად ვლოცულობ ხოლმე, ლოცვები არ მახსოვს, მაგრამ ჩემი სიტყვებით მივმართავ უფალს, ვევედრები, ძალა და ჯანმრთელობა მისცეს ჩემს საბრალო დედას. მე მას წნევასაც კი ვერ ვუზომავ... მეზობელთან გადადის, საწყალი, რომ გაიგოს, დასალევი აქვს წამალი, თუ არა. სმენაც ძალიან დაუქვეითდა, სულ ჩემს საწოლთან ზის, ეშინია, რომ დავუძახო და ვერ გაიგოს. ხალხო, გაუფრთხილდით დედებს! ცუდად თუ გახდით, მათ გარდა არავინ მოგხედავთ, არავის სჭირდებით.

ამ ადამიანებს ცოცხალი აღარ ჰგონიათ თავი და ამ სახლის გარემოც, ბეტონის იატაკით „ხელს უწყობს“ ამას.

 - მამუკა, თქვენთვის და თქვენი დედისთვის რის გაკეთება შეგვიძლია ჩვენ და მთელ საქართველოს? ცოტათი მაინც რომ შეგიმსუბუქოთ ცხოვრება?

 მამუკა: უპირველეს ყოვლისა, წნევის საზომი აპარატი გვჭირდება, ძალიან ბედნიერები ვიქნებით, ვინმე ახალ, დიდ ტელევიზორს თუ გვაჩუქებს. კიდევ, საწოლი დედაჩემისთვის. ეს საწოლები დედაჩემს მზითვებში მოჰყვა. პირის საპარსიც მჭირდება. შემომხედეთ, რას ვგავარ, დედა კი, პირს ვეღარ მპარსავს. ამიტომ, წვერსაპარსი ოცნებად მექცა. პროდუქტიც... მედიკამენტებიც... მგონი, ძალიან ბევრს ვითხოვ, ბოდიში. ვამბობდი, რომ მკვდარი ვარ. არადა, სიცოცხლე მინდა!

***

 მეგობრებო, ეს ახალგაზრდა მამაკაცი გაუსაძლის მდგომარეობაში აღმოჩნდა. საშინელმა სენმა საწოლს მიაჯაჭვა, გატეხა, წაართვა გადაადგილების და ნორმალურად ცხოვრების უნარი. მას დახმარება სჭირდება! მამუკას სჯერა, რომ არ მიატოვებთ, არ დარჩებით გულგრილნი! გულთან მიიტანთ საბრალო დედა-შვილის გასაჭირს!

 მამუკას ძალიან სჭირდება საკვები პროდუქტი და მედიკამენტები. მისი ერთადერთი ოცნებაა, ტელევიზორი და საწოლები. წნევის საზომი აპარატი და წვერსაპარსი კი, ცხოვრებას შეუმსუბუქებს.

 შეგიძლიათ პირადად მოინახულოთ მამუკა და დედამისი. მათი მისამართია: გურჯაანის მუნიციპალიტეტი, სოფელი ვაზისუბანი.

ყოველ ჯერზე, როდესაც ვინმეს დახმარება შეგიძლიათ, უბრალოდ დაეხმარეთ და გაიხარეთ, რომ ღმერთი თქვენი მეშვეობით პასუხობს ვიღაცის ლოცვებს!

გვჯერა, რომ ერთად ნამდვილად შევძლებთ მათ გადარჩენას!

 არ დაგავიწყდეთ ამ პოსტის გაზიარება, რათა თქვენმა მეგობრებმაც შეიტყონ ამ ოჯახის გასაჭირის შესახებ! ეს ძალიან მნიშვნელოვანია!

 მეგობრებო, კიდევ ერთი თხოვნა გვაქვს: თუკი შეიტყობთ, რომ თქვენს ნაცნობს ან მეზობელს სჭირდება დახმარება, გთხოვთ, გამოიჩინოთ გულისხმიერება და მოგვწეროთ ამის შესახებ ელექტრონულ მისამართზე: office-fsp@fsp.ge

ჩვენი ფონდის ანგარიში:

 #GE15TB7194336080100003

#GE42LB0115113036665000

#GE64BG0000000470458000

 (დანიშნულება: სოლომნიშვილების ოჯახი).

 თანხის ჩარიცხვა შესაძლებელია ჩვენი ვებგვერდის მეშვეობით, „TBC ბანკი“ (GeoPay), „საქართველოს ბანკი“ (e-commerce), „ლიბერთი ბანკი“ (PayGe), PayPal.

 თანხის ჩარიცხვა ასევე შესაძლებელია TBCpay, ExpressPay და PayBox (OPPA) ტერმინალებიდან. ქვეთავში “ქველმოქმედება“ მოძებნეთ ჩვენი ფონდი (ინფორმაციას ფონდის დამატებითი უფლება-მოვალეობების შესახებ შეგიძლიათ გაეცნოთ ბმულზე https://goo.gl/GY2Gus) 

ერთად, ჩვენ უკვე ათასობით შეჭირვებულს დავეხმარეთ. გავუმართოთ ხელი ამ ოჯახსაც! ვინ იცის, იქნებ სრულიად უცხო ადამიანების დახმარება ოდესმე თავადაც დაგვჭირდეს?! რადგან არავინ იცის, რას გვიმზადებს ცხოვრება ხვალ!

შესანიშნავი სიახლე გვაქვს - ახლა, ჩვენი ბენეფიციარების ისტორიების წაკითხვა შეგიძლიათ ინსტაგრამზე: https://www.instagram.com/chernovetskyi.fund

 და ტელეგრამზე: https://t.me/ChernovetskyiFund

 სპეციალურ ნომერზე:  0901200270 განხორციელებულ მხოლოდ ერთ ზარს ადამიანის სიცოცხლის გადარჩენა შეუძლია!