„ნინო დედიკოს რომ ეჯდა მუცელში, მეც პატარა ვიყავი, სულ ვეძახდი: „გამოდი, გამოდი!!!“ და დედიკოს მუცელზე ვუტყაპუნებდი ხელს. იქნებ, ამიტომ არის ავად ჩემი დაიკო და აღარ იკურნება? ეჰ, ისე ძალიან მინდოდა მყოლოდა და, თოჯინებით და რაღაცეებით, ერთად რომ გვეთამაშა“, – დარდობს შვიდი წლის ლიკა და სევდიანი თვალებით შესცქერის ნინოს, რომელიც კივის და თავში ირტყამს ხელს.

ვანიკოს გვერდით გატარებული ორიოდე წუთიც საკმარისია, რომ ვერასოდეს დაივიწყო, თორმეტი წლის ბიჭუნა როგორ იტანჯება და რამხელა ტკივილებს უძლებს. ზოგიერთმა დიდმა ადამიანმაც შეიძლება ვერ გაუძლოს, ამ ჯოჯოხეთის მეათასედ ნაწილსაც კი! ხანდახან, მშვიდი, ანგელოზივით ლამაზი ბიჭუნა, სიმივით დაიჭიმება ხოლმე! ძარღვები ებერება, კუნთები კი, იმდენად დაძაბული აქვს, თითქოს უნდა, ყველა ძვალი რომ დაუმტვრიოს. ეს ძალიან მტკივნეულია, ძალიან… სულ რაღაც ერთი წუთის წინ, ის მშვიდად იწვა, პატარა ანგელოზივით, იღიმოდა და კრუტუნებდა. ახლა კი, ამოვარდნაზე აქვს ხელ-ფეხი და ისე აგდებს თავს უკან, თითქოს კისრის მოტეხვა უნდა. ბებო კი, ძალიან მაგრად იკრავს ბიჭუნას გულში, რომ არაფერი დაიშავოს.

საბა შეიძლება ერთმა პატარა ნამცეცმა მოკლას. შეიძლება მოკლას ერთმა ლუკმა პურმა, ან ორცხობილამ. საბა რვა წლის არის, არ იცის არც პურის, არც ხორცის, არც შოკოლადის გემო. იმ წამსვე დაიღუპებოდა, რომ გაესინჯა. მისი კუჭ-ნაწლავის მდგომარეობა საშიშია. არავინ იცის, რა დროს გასკდება. ყველაზე საშინელ თრილერზე უფრო საზარელი სანახავია. საბა ხომ არ თამაშობს, ის თვალსა და ხელს შუა კარგავს სიცოცხლეს! პირიდან სისხლი შადრევანივით ამოსჩქეფს, მის ტანსაცმელზე, ლოგინსა და იატაკზე. საბა კი, იცლება და ძალებს კარგავს.

ანასტასია მუდამ გაუნძრევლად წევს, ნიკოლოზი კი, სულ ეტლში ზის. ტყუპებიდან ერთს ჰიდროცეფალია აქვს, მეორეს კი – ცერებრალური დამბლა. მათ დედას, ესენიას, ორი საშინელი დიაგნოზი ერთად დაატყდა თავს. ის ჯერ მიწაზე დაანარცხეს, მერე კი, თითქოს კლდის უზარმაზარი ნატეხი ჩაესო გულში. სუნთქვა შეეკრა და მას შემდეგ, ამოსუნთქვას, ამ გულის ტკივილისგან ცოტა ხნით მაინც განთავისუფლებას ცდილობს.

ანასტასია მუდამ გაუნძრევლად წევს, ნიკოლოზი კი, სულ ეტლში ზის. ტყუპებიდან ერთს ჰიდროცეფალია აქვს, მეორეს კი – ცერებრალური დამბლა. მათ დედას, ესენიას, ორი საშინელი დიაგნოზი ერთად დაატყდა თავს. ის ჯერ მიწაზე დაანარცხეს, მერე კი, თითქოს კლდის უზარმაზარი ნატეხი ჩაესო გულში. სუნთქვა შეეკრა და მას შემდეგ, ამოსუნთქვას, ამ გულის ტკივილისგან ცოტა ხნით მაინც განთავისუფლებას ცდილობს.

დედიკო ჩვენს დასახვედრად გამოვიდა, პატარა ზალიკო კი, ტახტზე წევს და ტკივილისგან ტირის. „უ-უ-უ“ – ყვირის ის საწყალი ხმით. „ხელში აყვანას მთხოვს“ – გვიხსნის დედა. „უ-უ-უ“ – აგრძელებს წუწუნს პატარა. „ხო, ეს დეიდა შენთან მოვიდა, რომ გნახოს, როგორი ლამაზი ბიჭი გვყავხარ“. – „უ-უ-უ!“ – ხმამაღლა პასუხობს ზალიკო და ეხუტება დედას. „რა თქმა უნდა“, – ეთანხმება დედა.