„ოჰ, რა ძნელია, დედიკო ავად რომ არის! თეკლას გამოა ეს ყველაფერი!“ – ამბობს შვიდი წლის ლუკა და დედას თავზე ეფერება. ოთხი შვილის დედა, წელიწადზე მეტია წევს. დედასთან ერთად, საწოლში სხედან ხუთი წლის გვანცა, ოთხი წლის ევა და ერთი წლის თეკლა.

„ლამაზი თოჯინები, მდიდარი ბავშვებისთვისაა, ველოსიპედიც მათ აქვთ! თუ უნდათ, გათხოვებენ, თუ არ უნდათ – არა…“ – გვითხრა 5 წლის ნატალიმ – „დედა ამბობს, რომ ჩვენ ღარიბები ვართ. ხშირად, საჭმელიც არ გვაქვს… მე კი, ველოსიპედზე ვოცნებობ!“
„აი, თვალებს ვხუჭავ და წარმოვიდგენ, რომ სოციალური სასადილოს წვნიანის ნაცვლად, გემრიელ საჭმელს ვჭამ… იმას, რაც მინდა!“ – ამბობს 10 წლის მარიამი.

ათი წლის ვენერას, არ ჰყავს მეგობრები და დარწმუნებულია, რომ არც არასდროს ეყოლება. ღატაკებთან მეგობრობა არავის უნდა. „ვგრძნობ, რომ თავს მარიდებენ. ჩემს გვერდით არ სხდებიან, ჩემთან თამაში არ უნდათ. არაფერს მეუბნებიან, მაგრამ ისე მექცევიან, რომ აი, აქ მტკივა“, – ამბობს ვენერა და ხელს გულზე იდებს.

„კარგია, რომ მოხვედი, თორემ ხან დედას ვაბრაზებ, ხან ბებოს, მთელი დღე. ეხლა ვაპირებდი დაიკოსთვის მეწყენინებინა“, – წარბშეკრული ამბობს ნიკოლოზი და დემონსტრაციულად ეხვევა თავის დას. მივუსწარით! დის წყენინება არ გამოუვიდა.

გულზე ხელი დაიდეთ და თქვით: სიღარიბე სამარცხვინოა? როდესაც სახლში ყველასთვის საკმარისი ჩუსტი არ არის, წინდები კი, გაფუჭებულ იატაკზე იხევა – ეს სამარცხვინოა? ან, როდესაც კარები არ იკეტება და ხვრელებიდან სახლში გველები მოძვრებიან – ეს სამარცხვინოა? როდესაც შვილები ეუბნებიან დედას, რომ ძალიან, ძალიან შიათ – ეს სამარცხვინოა?

ეს ხომ, სახლიც კი არ არის, სახლის ჩონჩხია, რომლის თითოეულ ძვალსაც გაარჩევთ. გარე კედლებისგან, მხოლოდ ხის ფიცრები დარჩა. ეს ქოხი იმდენად განადგურებულია, რომ მისი ნებისმიერი ნაწილის მომტვრევა ხელით არის შესაძლებელი. შიგნით კი, დღისითაც შუქი უნდა აანთო, ერთმანეთი რომ დაინახო, იმდენად ბნელა. ამიტომაც, მუდმივად ანთია ორი მბჟუტავი ნათურა. ცოტა ხანს ასე რომ იჯდები, და თვალი რომ მიეჩვევა, ბინადრების სახეების გარჩევას მოახერხებ. ცხრა ადამიანი ცხოვრობს – ექვსი ბავშვი და სამი ზრდასრული. ამ სიბნელეში და სივიწროვეში.