კრავჩენკოების ოჯახში საშინელება ხდება! ოჯახის უფროსს, კობას ატროფიამ და გლაუკომამ მხედველობა წაართვა. მისმა მეუღლემ, ირინამ, ორი ჩვილი დაკარგა და მას შემდეგ, გაუთავებლად გლოვობს. მაგრამ, მშობლების თავის ტკივილი – ორი გაზრდილი ბავშვია, რომლებიც ცერებრალური დამბლით იტანჯებიან! 20 წლის დიანას ცერებრალური დამბლის გარდა, აუტიზმიც აქვს. სიარული უჭირს. ფეხებზე ორი ოპერაცია გაუკეთდა და მესამეც სჭირდება. დიანას ძმა, 13 წლის იგორი ბევრად უარეს მდგომარეობაშია. სიარულიც კი არ შეუძლია. ის მთლიანად დამოკიდებულია დედასა და მამაზე.

„კვამლში გახვეულებს გაგვეღვიძა, სუნთქვა გვიჭირდა. ბავშვები ახველებდნენ, იგუდებოდნენ, შიშისგან ყვიროდნენ. ყველას კარისკენ ვუბიძგებდი გიჟივით. ჩვენს ბინას ცეცხლი ეკიდა! ქუჩიდანაც ჩანდა. ეზოში ყვიროდნენ: „სახლი იწვისო!“ გარეთ რომ ავღმოჩნდით, უცებ მივხვდი, რომ ჩვენთან ერთად ბასილი არ არის. ის ზემოთ დარჩა, ცეცხლში! დაჩოქილი, გიჟივით ვევედრებოდი უფალს: „ღმერთო, ღმერთო! იქ ჩემი შვილია, ოღონდ მოასწრონ მისი გამოყვანა! გემუდარები, გადამირჩინე!“

„დედიკო, როდის მოხვალ ბოლოს და ბოლოს? მე თუ უშენოდ ასე ცუდად ვარ, როგორ შეიძლება შენ კარგად იყო?.. დედიკოს უნდა გავაგებინოთ, რომ ყოველდღე მწარედ ვტირი, მაშინ ის ბილეთს იყიდის და აუცილებლად ჩამოვა…“ პატარა ლუკას ძალიან ბევრი კითხვა აქვს და გეგმავს, როგორ დაიბრუნოს თავისი დედიკო. ნუთუ მას არ სჭირდება ამისთანა კარგი ბიჭი? მან ხომ ხატვაც იცის, წერაც და შეშის მოტანაც შეუძლია. კიდევ რა უნდა გააკეთოს, დედა რომ მოვიდეს?

მართლა ასე ხდება, მეგობრებო? შაინიძეების ოჯახის ტრაგედია 2021 წლის 21 მარტს დაიწყო. ერთმა ნაპერწკალმა მათი სახლი ფერფლად აქცია, ცხოვრება კი – კოშმარად. ერთმა ნაპერწკალმა, შვიდი წლის იზაბელას, ხუთი წლის რეზის, სამი წლის აზამინას წაართვა ბავშვობა, მათ მშობლებს კი – სულიერი სიმშვიდე.

თორემ მე შენ დარტყმა!“ – იმუქრება ლუიზა. დედას იცავს! ის ხომ დედიკოს საყვარელი გოგოა
კარინა: არა, საყვარელო, მეგობრები არიან, არაფერს გვაწყენინებენ. არ ვიტირებ, გპირდები. დასახმარებლად მოვიდნენ.
ლუიზა: ყველაფერი მესმის! და ვხედავ. გცემთ!
– არავის ვაწყენინებთ, პირობას გაძლევ.

ბაგალიშვილების ოჯახში ხუთი მცირეწლოვანი ბავშვია, მეექვსე სადაცაა დაიბადება. ოთხი მათგანი ავადაა, მაგრამ ჯერჯერობით სასიკვდილოდ არა; თუმცა მალე იქნებიან. როცა შვილების გამოსაკვებად და ჩასაცმელად ფული არ გაქვს, ვერც ექიმის, ანალიზების, საავადმყოფოში წასასვლელი და წამლების ფულის გამონახვას ახერხებ. ყოველთვიური სოციალური დახმარება ან ფქვილზე და იაფფასიან სურსათზე გეყოფა, ან ერთი ბავშვის მკურნალობაზე. 35 წლის დედა, ნუნუ, სწორედ ამ საშინელებებზე მესაუბრა… და წარმომიდგენია, რა არჩევანის გაკეთება უწევს საბრალო ქალს ყოველდღიურად. „თითქოს ხელში იარაღი მომცეს და მითხრეს: „აირჩიე, ვის მოკლავ!“ თუ გინდა, რომ თამარს და თენგოს უმკურნალო, – თემური, თიკა და თორნიკე შიმშილით მოკვდებიან; ხოლო თუ გინდა, რომ ბავშვები დანაყრებულები იყვნენ (დანაყრებულები – ხმამაღალი ნათქვამია!), მაშინ მათი მკურნალობა არ გამოგივა. აი, ასე!“ ოდესმე მსგავსი არჩევანის წინაშე თქვენ თუ დამდგარხართ? რა აირჩიეთ? იქნებ გვირჩიოთ!