„სულ სხვისი გამონაცვალი ტანსაცმელი მაცვია, სხვა არ მაქვს. არ მსიამოვნებს, მაგრამ დედა ახალს ვერაფერს მყიდულობს… დეიდა, იცით, ჩვენ ღარიბები ვართ!..“ ამ სიტყვებით მომმართავს 11 წლის კარლო და მორცხვად ხრის თვალებს, რომლებშიც სევდა და წყენა იკითხება; ბიჭი თითქოს დროზე ადრე დაღვინდა, რადგან ცხოვრების მთელი უსამართლობა შეიცნო.

გაიცანით 36 წლის ჟუჟუნა ახალაძე: „ღამით, როცა ბავშვებს სძინავთ, რამდენჯერმე ვდგები და თითოეულ ბავშვს ყურს ვუგდებ – სუნთქავენ თუ არა, ავად ხომ არ არიან… და ვკოცნი, ვკოცნი, ვკოცნი! მათთვის სიყვარულის გარდა სხვა არაფრის მიცემა შემიძლია.“

დანარჩენები კი შეიძლება შიმშილმა შეიწიროს…
სოფელ ბაღდათში მომხდარი ტრაგედიიდან, რომელსაც გორგოძეების მთელი ოჯახი ემსხვერპლა, ერთი წელი გავიდა. ოთხი უდანაშაულო ბავშვი და მათი დედა ცოცხლად დაიწვა… გახსოვთ, რამხელა ტრაგედია იყო? როგორ ტიროდა და ქვითინებდა ყველა: „რომ შეგვძლებოდა, გადავარჩენდით… ცხოვრებას გავუუმჯობესებდით…“ მაგრამ სამწუხაროდ, ბავშვებს გოდებით ვერ გააცოცხლებ.

შორს, მაღალ მთებში, თიანეთის რაიონში, სოფელი ბოჭორმა მდებარეობს, სადაც კარგად მხოლოდ ველური ცხოველები ცხოვრობენ… ხალხს კი უჭირს. გუჩაშვილების ოჯახში სამი საბრალო ადამიანი, – ამ სიტყვის პირდაპირი მნიშვნელობით, – საშინელი სიღარიბისგან კვდება! ისინი მოწყალებას ვერსად ითხოვენ! თუ არ ჩავთვლით ტყეს და ცხოველებს!
როდესაც ამ ოჯახის შესახებ მოგიყევით, ეჭვიც არ გვეპარებოდა, რომ მათი დახმარების ძახილს ნამდვილი ადამიანები გამოეხმაურებოდნენ! ნამდვილი ქართველები! ისინი, ვისაც ესმით, რომ სწორედ ქართული სოფლებია ჩვენი კულტურის აკვანი.

„ორცხობილის ტკბილ რძესთან ერთად ჭამაც საოცრად გემრიელია! – აღტაცებით გვიყვება პატარა ბარბარე. – და მულტფილმების ყურებაც ძალიან მაგარია. იცით, გიო მთელი დღე მათ უყურებს…“
„თქვენი ისეთი მადლიერები ვართ! თქვენ ჩვენს ოჯახში ბავშვების სიხარული და სიცილი შემოიტანეთ, იმედი მოგვეცით“, – თვალცრემლიანი ამბობს ვერიკო კირვალიძე.

ქველმოქმედება – ეს არის სიკეთის კეთების, უძლური ადამიანების დახმარებისა და სამყაროს უკეთესობისკენ შეცვლის შინაგანი, ამაღლებული სურვილი.
როდესაც გასაჭირში მყოფი აბულაძეების ოჯახის შესახებ პირველად გიამბეთ, მათმა სატკივარმა და მწუხარებამ ჩვენს უამრავ მკითხველს ატკინა გული. სწორედ თქვენი დახმარების წყალობით ჩაუტარდა ხუთი მცირეწლოვანი ბავშვის დედას – ლალი აბულაძეს, ონკოლოგიური დაავადების მკურნალობის კურსი. ამან ახალგაზრდა ქალის სიცოცხლე დროებით გაახანგრძლივა, თუმცა სამწუხაროდ, მისი გადარჩენა ვერ მოხერხდა… მისი სიკვდილის შემდეგ, ჩვენი ერთგული მკითხველები კვლავაც აგრძელებდნენ ამ ოჯახის, ხუთი პატარა ბიჭუნას დახმარებას, რომლებიც დედობრივი სიყვარულის, სითბოსა და მზრუნველობის გარეშე დარჩნენ.