მამა, რომელმაც მიატოვა, ძილის წინ ზღაპრებს არასდროს წაუკითხავს; არც ბებია და ბაბუა დაპატიჟებენ ოდესმე სტუმრად. ერთადერთი, რაც 2 წლის პრინცესას, ანა-მარიას გააჩნია, მტირალი დედა და სოციალური სასადილოდან მოტანილი პურია. ახლობლებმა და ნათესავებმა მის სიცოცხლეზე უარი ჯერ კიდევ მის დაბადებამდე თქვეს!
„ნათესავებმა არ მიმიღეს, მითხრეს: „ბავშვის გაჩენა თუ გინდა – ქმარი დაიბრუნე, თუ არ დაიბრუნებ – ბავშვი მოიშორე“. რა უნდა მექნა? თქვენ რას იზამდით?“

„მართალია, ბიძია“, – მწარედ ოხრავს მშვენიერი 12 წლის სალომე და თავისი ასაკისთვის შეუფერებლად სერიოზულ და ნაღვლიან თვალებს მალავს. – „თავზე საბანს ვიფარებ და დედას ვეკრობი, მაგრამ ვერაფრით ვთბებით!“
ამ ოჯახს რომ ვესტუმრეთ, ერთი პატარა, უბადრუკი ოთახის ზღურბლზე აღმოვჩნდით, რომელსაც საბრალო თინათინი ორ მშვენიერ გოგონასთან – 1 წლის ნინისთან და 12 წლის სალომესთან ერთად აფარებს თავს. „ქურთუკებს ნუ გაიხდით. ჩვენთან ისე ცივა, როგორც გარეთ; ბავშვები მუდამ ავად არიან… ამის აღიარება მრცხვენია, მაგრამ ჩვენ საწოლებიც კი არ გვაქვს; მე და ჩემს გოგოს იატაკზე გვძინავს“, – თვალცრემლიანი გვიყვება საბრალო დედა, სანამ მე ამ შემზარავ შენობას ვათვალიერებ ჩამოფლეთილი კედლებით და ჩამოშლილი ჭერით. თავში საშინელი კითხვა მიტრიალებს: „აქ ბავშვები როგორ ცხოვრობენ?“

„მართალია, ბიძია“, – მწარედ ოხრავს მშვენიერი 12 წლის სალომე და თავისი ასაკისთვის შეუფერებლად სერიოზულ და ნაღვლიან თვალებს მალავს. – „თავზე საბანს ვიფარებ და დედას ვეკრობი, მაგრამ ვერაფრით ვთბებით!“
ამ ოჯახს რომ ვესტუმრეთ, ერთი პატარა, უბადრუკი ოთახის ზღურბლზე აღმოვჩნდით, რომელსაც საბრალო თინათინი ორ მშვენიერ გოგონასთან – 1 წლის ნინისთან და 12 წლის სალომესთან ერთად აფარებს თავს. „ქურთუკებს ნუ გაიხდით. ჩვენთან ისე ცივა, როგორც გარეთ; ბავშვები მუდამ ავად არიან… ამის აღიარება მრცხვენია, მაგრამ ჩვენ საწოლებიც კი არ გვაქვს; მე და ჩემს გოგოს იატაკზე გვძინავს“, – თვალცრემლიანი გვიყვება საბრალო დედა, სანამ მე ამ შემზარავ შენობას ვათვალიერებ ჩამოფლეთილი კედლებით და ჩამოშლილი ჭერით. თავში საშინელი კითხვა მიტრიალებს: „აქ ბავშვები როგორ ცხოვრობენ?“

„მართალია, ბიძია“, – მწარედ ოხრავს მშვენიერი 12 წლის სალომე და თავისი ასაკისთვის შეუფერებლად სერიოზულ და ნაღვლიან თვალებს მალავს. – „თავზე საბანს ვიფარებ და დედას ვეკრობი, მაგრამ ვერაფრით ვთბებით!“
ამ ოჯახს რომ ვესტუმრეთ, ერთი პატარა, უბადრუკი ოთახის ზღურბლზე აღმოვჩნდით, რომელსაც საბრალო თინათინი ორ მშვენიერ გოგონასთან – 1 წლის ნინისთან და 12 წლის სალომესთან ერთად აფარებს თავს. „ქურთუკებს ნუ გაიხდით. ჩვენთან ისე ცივა, როგორც გარეთ; ბავშვები მუდამ ავად არიან… ამის აღიარება მრცხვენია, მაგრამ ჩვენ საწოლებიც კი არ გვაქვს; მე და ჩემს გოგოს იატაკზე გვძინავს“, – თვალცრემლიანი გვიყვება საბრალო დედა, სანამ მე ამ შემზარავ შენობას ვათვალიერებ ჩამოფლეთილი კედლებით და ჩამოშლილი ჭერით. თავში საშინელი კითხვა მიტრიალებს: „აქ ბავშვები როგორ ცხოვრობენ?“

შეჭირვებულთა, სნეულთა და უბედურთა დახმარებით, შენ მათ კი არ უწვდი დახმარების ხელს, არამედ ძეს ღვთისას!

„რადგან მშიოდა და მომეცით საჭმელი; მწყუროდა და მასვით; უცხო ვიყავი და შემიწყნარეთ; შიშველი ვიყავი და შემმოსეთ; სნეული ვიყავი და მომხედეთ; საპყრობილეში ვიყავი და მინახულეთ… ჭეშმარიგად გეუბნებით თქვენ: რითაც შეეწიეთ ერთს ამ ჩემს მცირე ძმათაგანს, იმით მე შემეწიეთ.“ (მათეს სახარება 25:35-36, 40)

„იცით რა არის ყველაზე მტკივნეული? როცა შენკენ თითს იშვერენ და დაგცინიან, მასხარად გიგდებენ… ზურგსუკან კი არა, პირდაპირ თვალებში გიყურებენ და შეურაცხყოფას ისე გაყენებენ, რომ გული უფრო მეტად გეტკინოს. მეეზოვის შვილს, ბინძურს, მათხოვარს მეძახიან, თითქოს მეეზოვეობა სირცხვილი იყოს… დიახ, დედაჩემი ქუჩებს ჰგვის, მაგრამ მე ამას უღირს საქმედ არ მივიჩნევ! და როცა გავიზრდები, დიდზე დიდი თანამდებობაც რომ მქონდეს, ცუდი ადამიანების ჯინაზე, ცოცხს ავიღებ და მას დავეხმარები!“ – მიყურებენ ამქვეყნად ყველაზე სევდიანი, ყავისფერი თვალები – ცრემლების ორი უძირო ტბა…
12 წლის განმავლობაში ირმამ თანატოლებისგან იმდენი დაცინვა და შეურაცხყოფა აიტანა, რასაც ვერც ერთი ზრდასრული ადამიანი ვერ გაუძლებდა. უზრდელი ბავშვები რა სიტყვებით აღარ ამკობენ…